Διαβάζουμε σε ρεπορτάζ ότι λόγω της επιμήκυνσης της τουριστικής σεζόν δεν υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα σπίτια για ενοικίαση. Οι τιμές των λιγοστών που τελικά διατίθενται προς ενοικίαση, είναι πανάκριβες.
Ένα σπίτι 60-70 τετραγωνικών νοικιάζεται για 700 ευρώ, όταν ο μισθός του καθηγητή είναι 800. Αλλά ακόμα και αν οι εκπαιδευτικοί βρουν τελικά να νοικιάσουν σπίτι, ενδέχεται να αναγκαστούν να το εγκαταλείψουν τον Μάιο, γιατί οι ιδιοκτήτες θέλουν να το κάνουν Airbnb.
Το αποτέλεσμα είναι εκπαιδευτικοί να αναγκάζονται να μένουν ακόμα και σε κάμπινγκ, ενώ τουλάχιστον τέσσερις υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους, γιατί δεν μπόρεσαν να τα βγάλουν πέρα. Ανάλογες καταστάσεις επικρατούν και σε άλλες τουριστικές περιοχές.
Η ντροπή
Απέναντι στην αστεγία των εκπαιδευτικών δεν πρέπει να στρογγυλεύουμε τα λόγια μας. Πρόκειται για εξευτελιστική κατάσταση, για μια αδιανόητη ντροπή. Δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτήν την ταπεινωτική αντιμετώπιση των δασκάλων των παιδιών μας που οδηγεί ακόμα και σε κενά τις τάξεις; Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο εκπαιδευτικός που ζει στη σκηνή θα έχει (πολύ) μειωμένη απόδοση στην τάξη;
Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι εκπαιδευτικοί, είναι εμμέσως ο τρόπος που αντιμετωπίζονται τα παιδιά. Απαξιώνοντας λοιπόν τις συνθήκες ζωής των εκπαιδευτικών, απαξιώνουμε στην πραγματικότητα τα παιδιά και υπονομεύουμε το μέλλον.
Η κυβέρνηση
Για την τεχνητή (αφού υπάρχουν σπίτια) αστεγία των εκπαιδευτικών τη βασική ευθύνη φέρουν η Νίκη Κεραμέως και όλη την κυβέρνηση. Η ευσεβής υπουργός Παιδείας βρήκε το χρόνο να εγκαινιάσει ιδιωτικό σχολείο, αλλά δεν πρόλαβε να κάνει κάτι για τη στέγαση των εκπαιδευτικών που διορίζονται μακριά από τις εστίες τους. Δεν ανακοίνωσε κάποιο μέτρο, δεν διαβουλεύτηκε με τις τοπικές κοινωνίες, δεν άνοιξε το θέμα στον δημόσιο διάλογο. Ίσως να μην κατάφερνε πολλά, αλλά δεν προσπάθησε καν. Σαν να μην είναι μεγάλο πρόβλημα η αστεγία των εκπαιδευτικών, σαν να μην έχει σημασία η υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου.
Κι όμως, θα μπορούσαν να γίνουν σημαντικές κινήσεις με μικρό σχετικά κόστος. Το περασμένο Σάββατο ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ ανακοίνωσε μέτρα για τη στέγη. Μέτρα όμως που δεν συνιστούν ολοκληρωμένη στεγαστική πολιτική και δεν δίνουν ανάσες στους ενοικιαστές μέσα στην ασφυξία που προκαλούν ο υπερτουρισμός και το Airbnb. Ο κ. Μητσοτάκης θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να ανακοινώσει περιορισμούς στο Airbnb. Θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να ανακοινώσει επίσης ένα στεγαστικό επίδομα για τους εκπαιδευτικούς που διορίζονται μακριά από τις εστίες τους -κάτι πιο απλό. Δεν έπραξε ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Ο Οικονόμου
Η απάντηση του Γιάννη Οικονόμου στη σχετική ερώτηση του News 247 στο μπρίφινγκ δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν έχει ασχοληθεί καν με το θέμα. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε ρόλο σχολιαστή της επικαιρότητας και όχι κρατικού αξιωματούχου περιορίστηκε να δηλώσει ότι «οφείλουμε να βρούμε τους τρόπους έτσι ώστε σε συνεννόηση με τοπικές κοινωνίες και αυτοδιοίκηση τα τελευταία χρόνια να δοθούν λύσεις. Εφέτος έγιναν 25.000 διορισμοί στην εκπαίδευση, πρωτόγνωρο νούμερο. Υπάρχουν πράγματι τέτοιες αδυναμίες και δυσκολίες, οφείλουμε να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε στο πλαίσιο πολιτικής για στέγη ενδεχομένως και με άλλους τρόπους αλλά και με πρωτοβουλίες για εκπαιδευτικούς και γιατρούς».
Μια κυβέρνηση όμως εκτός από το διαπιστώνει τα προβλήματα, πρέπει και να τα λύνει. Εν προκειμένω, πριν τη λήξη της σχολικής χρονιάς…
Η τοπική κοινωνία
Ωστόσο, για την αστεγία των εκπαιδευτικών φέρουν βαρύτατη ευθύνη και οι τοπικές κοινωνίες, όταν αυτές εξασφαλίζουν υψηλό βιοτικό επίπεδο από τον τουρισμό. Δεν είναι δυνατόν στην Πάρο των χιλιάδων ενοικιαζόμενων δωματίων, να μην μπορούν να βρεθούν κάποιες δεκάδες σπίτια για τους εκπαιδευτικούς. Σπίτια που δεν θα διατεθούν δωρεάν, αλλά θα μισθωθούν κανονικά, απλώς σε λογικές τιμές. Δηλαδή η «θυσία» που θα κάνουν οι ιδιοκτήτες τους είναι να βγάλουν λιγότερα κέρδη. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να οργανώσει η διάθεση αυτών των ακινήτων να γίνεται εκ περιτροπής κάθε χρόνο για να μη μένει κανένας παραπονούμενος. Ούτε αυτό γίνεται όμως.
Από τη μια μεριά λοιπόν η προκλητική αδιαφορία της υπουργούς Παιδείας και της κυβέρνησης, από την άλλη η προσκόλληση στα βραχυπρόθεσμα ιδιοτελή συμφέροντα. Τον λογαριασμό τον πληρώνουν τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί. Μια αδιανόητη ντροπή εν έτει 2022.
Γιάννης Αλμπάνης
Πηγή: news247.gr
