Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης γράφει για το βίο και την πολιτεία της Νίκης Κεραμέως στο Υπουργείο Παιδείας ο οποίος είναι ο αδύναμος κρίκος αυτής της κυβέρνησης.
Τι ακριβώς κάνει η Κεραμέως στο Υπουργείο Παιδείας, ξέρουμε;
Ναι, εφαρμόζει συστηματική πολιτική διάβρωσης της δημόσιας εκπαίδευσης. Επίσης, εφαρμόζει πολιτική που κάνει τον σχολικό μηχανισμό απολύτως ταξικό, μέσω αλλεπάλληλων φίλτρων αποκλεισμού των παιδιών των εργαζόμενων τάξεων, ήδη από την προσχολική κιόλας βαθμίδα.
Ναι, εξυπηρετεί ιδιωτικά εργοδοτικά συμφέροντα στην εκπαίδευση, από την επαγγελματική εκπαίδευση έως την «Ανωτάτη Κολεγιακή» και από τα νηπιαγωγεία έως τα Λύκεια.
Όμως, όλα αυτά είναι η ουσία της πολιτικής Μητσοτάκη. Ναι, η Κεραμέως εφαρμόζει κατά γράμμα ένα πρόγραμμα συρρίκνωσης των λαϊκών εκπαιδευτικών δικαιωμάτων. Είναι μία άτεγκτη εκτελέστρια οδηγιών. Ακολουθεί συνειδητή στρατηγική έντασης, με στόχο να διαλύσει τις δημοκρατικές δομές αντιπροσώπευσης της ακαδημαϊκής κοινότητας. Και υπό την έννοια αυτή η ευθύνη είναι συλλογική και αφορά στην Κυβέρνηση συνολικά.
Σε όλα αυτά όμως ποια είναι η προστιθέμενη αξία που δίνει η Κεραμέως (όπως κάνουν οι περισσότεροι συνήθως Υπουργοί);
Αποτελεί πραγματικά μια ιδιαίτερη περίπτωση από την άποψη ότι είναι η πρώτη, κυριολεκτικά, Υπουργός Παιδείας της μεταπολίτευσης που εμφανίζεται να μην έχει κανένα ιδιαίτερο φορτίο επεξεργασιών και γνωστικών επιχειρημάτων πάνω στο αντικείμενό της. Κατά τούτο διαφέρει ριζικά ακόμα και από τους πιο συγγενείς ιδεολογικο-πολιτικά «μεταρρυθμιστές /τριες» που πέρασαν κατά καιρούς από το Υπουργείο Παιδείας (όπως η Αννα Διαμαντοπούλου ή ο Αρβανιτόπουλος) που ωστόσο δεν διακατέχονταν από παντελή άγνοια των εκπαιδευτικών και των πανεπιστημιακών ιδίως ιδιαιτεροτήτων. Αντιθέτως, επιχειρούσαν να οικοδομήσουν με βάση τη λογική τους ένα επιχείρημα, μια κεντρική σκέψη.
Στην περίπτωση Κεραμέως περισσεύουν η άγνοια, ένας πρωτόγονος αυταρχικός λόγος γεμάτος κλισέ, μια απωθητική αλαζονεία και μια πρωτοφανής ανεπάρκεια εκφοράς σοβαρών επιχειρημάτων. Αυτή η ιδιαιτερότητα της σημερινής Υπουργού εξηγεί γιατί δεν υπάρχει ομάδα, σωματείο, συντεχνία, φορέας, θεσμός μέσα στα Πανεπιστήμια που να μην βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική της.
Ο,τι κάνει το κάνει με την ακρότητα, την αμάθεια, τον κυνισμό, την αλαζονεία και το στυλ ενός νεοσύλλεκτου γενίτσαρου, που δεν διστάζει να παρανομεί και να κάνει ό,τι θέλει επειδή απλώς βρίσκεται σε μηντιακή ασυλία. Και επειδή – μέχρι σήμερα – δεν έχει αναδειχθεί σε απολύτως κεντρικό ζήτημα από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης η εν γένει πολιτεία της. Ώστε να γίνει το πολιτικό και επικοινωνιακό επίκεντρο της κυνικής δεξιάς διακυβέρνησης.
Ας θυμηθούμε σχετικά τρία κορυφαία περιστατικά με Κεραμέως:
- Α. Ισχυρίστηκε ψευδώς στην Βουλή ότι είχε θετική γνωμοδότηση από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για την χρήση καμερών στις σχολικές αίθουσες και την “εξαπάτησε” νομοθετώντας μια ακραία παρανομία. Κατόπιν δε, αγνόησε τις υποδείξεις της Αρχής και συνέχισε ατάραχη να παρανομεί.
- Β. Εμφανίστηκε να διαβάζει δήθεν Πρακτικά της Επιτροπής των Ειδικών για τον covid-19 σχετικά με τη λειτουργία των σχολείων, τα οποία ήταν ανύπαρκτα και βεβαίως αρνήθηκε να τα καταθέσει και στην Βουλή – παρά τη λεκτική δέσμευσή της. Για την υπόθεση αυτή παραπέμφθηκε με πρωτοβουλία μου στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής.
- Γ. Το κορυφαίο ίσως ατόπημα: επέτρεψε σκανδαλωδώς τη διαχείριση, πώληση και μεταπώληση των προσωπικών εκπαιδευτικών δεδομένων της τηλεκπαίδευσης, στα πλαίσια της πιο αδιαφανούς, ίσως, δημόσιας σύμβασης με την CISCO που έγινε τα τελευταία χρόνια.
Υπό την έννοια αυτή, η Κεραμέως έχει μια εντελώς ιδιαίτερη ατομική ευθύνη, την οποίαν τα κόμματα της αριστερής και δημοκρατικής αντιπολίτευσης όφειλαν και οφείλουν ακόμα να αναδείξουν.
Η παραίτηση Κεραμέως έπρεπε εδώ και καιρό να είναι κεντρικό αίτημα της Αντιπολίτευσης. Μια πρόταση μομφής εναντίον της για τις πρωτοφανείς, ακόμα και ποινικές, ευθύνες θα έπρεπε επίσης να είχε γίνει εδώ και καιρό. Οι αλλεπάλληλες παρανομίες της θα έπρεπε, τέλος, εδώ και καιρό να διερευνηθούν από την Δικαιοσύνη.
Το γεγονός ότι δεν έγινε τίποτα από τα παραπάνω, έδωσε στην Κεραμέως το δικαίωμα (εκτός από το να φωτογραφίζεται χαζοχαρούμενα με τον Αλις Κούπερ!!) να ετοιμάζεται να κατεδαφίσει με το περιβόητο νομοσχέδιό της το δημόσιο Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης. Αφού πρώτα με τα προηγούμενα νομοσχέδια περιέκοψε τη χρηματοδότησή του, περιέκοψε τους εισακτέους, συρρίκνωσε το εκπαιδευτικό προσωπικό, υπονόμευσε τα πτυχία.
Στην πολιτική τα πράγματα δεν εξελίσσονται γραμμικά ή νομοτελειακά. Διαμορφώνονται μέσα από συγκρούσεις κοινωνικές, ιδεολογικές και πολιτικές. Εμείς ως Αντιπολίτευση είχαμε και έχουμε ευθύνη να αναδείξουμε την ιδιαίτερη ανεπάρκεια της Υπουργού που «δεν κάνει απλώς τη δουλειά», αλλά κάνει όλες εκείνες τις δουλειές που δεν πρέπει να γίνονται. Να την απονομιμοποιήσουμε μαζικά. Να εκφράσουμε στην κεντρική πολιτική σκηνή το αίσθημα απαξίωσης της Κεραμέως που κυριαρχεί στην κοινωνία και στον κόσμο της Εκπαίδευσης.
Γιατί η Κεραμέως είναι ο αδύνατος κρίκος της καταστροφικής Κυβέρνησης. Της προσθέτει ακόμα μεγαλύτερη φθορά και δημιουργεί διαρκές σπιράλ αναξιοπιστίας. Η Κεραμέως – όπως και η Μενδώνη για παρόμοιους λόγους, – θα είναι οι κύριες αιτίες του σπιράλ κοινωνικής δυσαρέσκειας με το οποίο η ΝΔ θα χάσει τις επόμενες εκλογές. Αρκεί και εμείς να το καταλάβουμε και να δράσουμε ανάλογα.
Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης είναι Πανεπιστημιακός – Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Α’ Αθήνας
