Στη σκιά της ανείπωτης τραγωδίας που εκτυλίχθηκε στα Τέμπη, όπου η ζωή ενός αθώου παιδιού εσβήστηκε ανεπιστρεπτί, η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών – Θυμάτων Τεμπών, μοιράζεται την ακλόνητη απόφασή της να παλέψει μέχρις εσχάτων.
«Θα συνεχίσω ακόμη και αν μείνω μόνη. Θα κάνω τα πάντα για να δω τους υπεύθυνους για τον θάνατο του παιδιού μου στη φυλακή», δηλώνει με τόνο αποφασιστικό.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής της στο «ΚΡΗΤΗ TV», η Καρυστιανού υπογραμμίζει την ανυποχώρητη στάση της απέναντι σε όσους φέρουν ευθύνη για το δυστύχημα. «Φυσικά είμαι πολύ ενοχλητική για τον οποιονδήποτε ένοχο γιατί κάνω ερωτήσεις, φωνάζω, διαμαρτύρομαι… Είναι πρόβλημα αυτό αν είσαι ένοχος», αναφέρει, επισημαίνοντας την απόρριψή της στη σιωπή και την απραξία.
Η πρόεδρος του Συλλόγου αποκαλύπτει την αιτία που την ωθεί να χαρακτηρίζει «έγκλημα» την καταστροφή στα Τέμπη, κατακεραυνώνοντας την προκλητική αδιαφορία των αρμοδίων για την ασφάλεια του σιδηροδρομικού δικτύου.
«Πώς να περιγράψω το γεγονός ότι τόσα χρόνια γνώριζαν, άπαντες, τα προβλήματα του σιδηροδρόμου και αδιαφορούσαν τόσο κυνικά;» ερωτά, αποκαλύπτοντας την έλλειψη οποιουδήποτε συστήματος ασφαλείας. Η επισήμανση αυτή καταδεικνύει τη βαθιά πεποίθηση της Καρυστιανού ότι η τραγωδία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Με αγωνία και επιμονή, αναδεικνύει τον ρόλο της δικαιοσύνης στη διαδικασία αναζήτησης της αλήθειας και της απονομής της δικαιοσύνης, παρά τις ανησυχίες της για την ανεξαρτησία και την αποτελεσματικότητά της. «Σίγουρα υπάρχουν καλοί δικαστές. Το πρόβλημα είναι αν η κεφαλή της δικαιοσύνης που διορίζεται από την κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει την κυβέρνηση. Δεν της έχω καμία εμπιστοσύνη γι’ αυτό στράφηκα στην Ευρώπη», επισημαίνει με έμφαση.
«Το χειροκρότημα θα μπορούσε να απουσιάζει… Από σεβασμό»
Η κριτική της δεν εξαιρεί την πολιτική ηγεσία και τις δηλώσεις που, κατά την άποψή της, υποβαθμίζουν τη σοβαρότητα της καταστροφής και αμφισβητούν την προσπάθεια των συγγενών των θυμάτων να αποκαλύψουν την αλήθεια. Χαρακτηρίζει «παρεμβατικό και ύποπτο» το γεγονός ότι από την κυβέρνηση προτρέπεται η ακρόαση μόνο των πραγματογνωμόνων που διορίζει η ίδια, ενώ αποκαλύπτει την περιφρόνηση που αισθάνεται από το χειροκρότημα που αποδόθηκε στον Κώστα Αχ. Καραμανλή από τους κυβερνητικούς βουλευτές, τονίζοντας ότι «Το χειροκρότημα θα μπορούσε να απουσιάζει… Από σεβασμό».
Μέσα από αυτή την πολυσύνθετη κατάσταση, η Μαρία Καρυστιανού παραμένει ακλόνητη στη δέσμευσή της να διεκδικήσει δικαιοσύνη για το παιδί της και για όλα τα θύματα της τραγωδίας. Αντιμετωπίζει τις προκλήσεις με αποφασιστικότητα και ελπίδα, έχοντας κατά νου την αγάπη για το παιδί της και την επιθυμία για αλήθεια και δικαιοσύνη. Η μάχη της Καρυστιανού είναι ένας συμβολισμός ανθρώπινης αντοχής και δύναμης απέναντι στις αδικίες, ένας υπενθύμιση της σημασίας της ακατάπαυστης αγωνίας για δικαιοσύνη σε κάθε γωνιά της κοινωνίας.
