«Το κεφάλι μου είχε γεμίσει αίματα και δεν ήταν δικά μου»
Τέμπη: Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα, 28 Φεβρουαρίου, από την ημέρα που βάφτηκε «μαύρη» για την Ελλάδα, καθώς 57 ψυχές έχασαν τη ζωή τους στη φονική σύγκρουση δύο τρένων στα Τέμπη.
Ένας χρόνος μετά και οι πληγές στην ψυχή είναι ακόμα ανοιχτές και κανείς δεν ξέρει αν θα κλείσουν ποτέ.
Ο Ορέστης Παπαζήσης ήταν ένας από τους επιβάτες που κατάφερε να απεγκλωβιστεί μόνος του και 12 μήνες μετά μιλά για την μοιραία βραδιά που άλλαξε τη ζωή του:
«Έκλεισε ένας χρόνος, τι να πούμε; Ήταν έγκλημα, τώρα δεν μπορούμε να πούμε κάτι άλλο. Βρισκόμουν στο δεύτερο βαγόνι της αμαξοστοιχίας. Θυμάμαι να ακούω ένα δυνατό ”μπαμ”. Μας περικύκλωσαν τα τζάμια, υπήρχε καυστικό υγρό και καπνοί παντού. Σηκώθηκα και φώναζα να σπάσουμε κάποιο τζάμι, πήγα προς την πόρτα που είχε σφηνώσει και δεν άνοιγε.
Τότε ένα παιδί είχε πάρει έναν πυροσβεστήρα και έσπασε το τζάμι. Το κεφάλι μου είχε γεμίσει αίματα και δεν ήταν δικά μου. Δεν με βοήθησε κάποιος να απεγκλωβιστώ, μόνος μου τα κατάφερα, πήδηξα έξω από το τρένο και μετά είχε παντού σκοτάδι. Πήγα στα χωράφια και βρήκα δυο κορίτσια να τρέμουν και έχαναν πολύ αίμα».
«Ένα χρόνο μετά ακόμα κοιμάμαι με ανοιχτό φως, δεν έχω συνέλθει, δε μπορώ να κοιμηθώ. Θυμάμαι και ακούω τα ουρλιαχτά, τα κλάματα και τα αίματα. Χρειάστηκα ψυχολογική υποστήριξη».
Τραγωδία στα Τέμπη: «Έξι ημέρες μετά μας είπαν ότι έχουν όλη τη σωρό» – Τσακίζει κόκαλα ο γιος της Βασιλικής Χλωρού που χάθηκε στο δυστύχημα
Τέμπη: Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα, 28 Φεβρουαρίου, από την ημέρα που βάφτηκε «μαύρη» για την Ελλάδα, καθώς 57 ψυχές έχασαν τη ζωή τους στη φονική σύγκρουση δύο τρένων στα Τέμπη.
Ο Χριστόφορος Κωνσταντινίδης, που έχασε τη μητέρα του -Βασιλική Χλωρού- στην τραγωδία, ήταν καλεσμένος στη Super Kατερίνα.
«Έχουμε μεγαλώσει στα τρένα, ο παππούς μου ήταν σιδηροδρόμος και όταν συνταξιοδοτήθηκε αγόρασε σπίτι στον σταθμό Λαρίσης για να ακούει τα τρένα, η μητέρα μου μεγάλωσε με τον ήχο τους. Η μητέρα μου έκατσε στη Λάρισα μία μέρα παραπάνω και δεν έφυγε μαζί μας. Με πήρε η αδελφή μου το βράδυ για να μου πει για το δυστύχημα. Το είχα σίγουρο ότι άνθρωπος ζωντανός δεν βγαίνει από κει μέσα, η μητέρα μου ταξίδευε πάντα στα πρώτα βαγόνια. 5 μέρες μετά δεν ξέραμε τι γίνεται. Την Κυριακή μας είπαν ότι έχουν όλη τη σορό. Είμαστε από τους τυχερούς. Άλλοι άνθρωποι πήραν χαρτί για παλικάρια 2 μέτρα. Μας κουνάνε το δάχτυλο, το μόνο που δεν μας έχουν πει είναι ότι φταίμε που μπήκαμε. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ελεύθεροι.
Παλεύουμε όλοι μαζί γιατί έτσι μας έμαθε η μητέρα μας.
Ποιος να επικοινωνήσει μαζί μας; Κάναμε ειρηνικές διαδηλώσεις με πανό και μας φέρονταν σαν τρομοκράτες.
Η δικαίωση θα έρθει, θα το πάμε μέχρι το τέλος και ένας από μας να μείνει.
Οι νεκροί φωνάζουν. Δεν θέλω ακόμα να πάω στο σημείο της τραγωδίας.»
