Αληθινές ιστορίες με αφορμή την Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος που τιμάται κάθε χρόνο στις 27 Ιανουαρίου –στην επέτειο της απελευθέρωσης του Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, του μεγαλύτερου στρατοπέδου συγκέντρωσης στην Πολωνία– παρουσιάζουμε ένα κείμενο που αλιεύσαμε από το διαδίκτυο και έχει ελληνική χροιά.
Το κείμενο έχει ως εξής:
Μου θύμιζε έντονα τη γιαγιά μου. Κι εκείνη και όλο το σκηνικό: το σπίτι το νοικοκυρεμένο που έλαμπε, το γλυκό του κουταλιού, το σκρίνιο, τα κεντήματα, οι φωτογραφίες των πεθαμένων σε περίοπτη θέση και τα σεμεδάκια.
Και βέβαια αυτή η απλότητα της διήγησης, αυτή η σοκαριστική φυσικότητα, που δε μπορώ να ξεχάσω με τίποτα. Κεντούσε μικρές, ολοζώντανες αφηγήσεις με αρχή μέση και τέλος, σαν να είχε απέναντι την φιλενάδα της πάνω από ένα φλυτζάνι καφέ το μεσημέρι της Κυριακής.
Η Έντα Λεβή που της έσκισαν το κομπινεζόν τσαντισμένοι οι Γερμανοί φρουροί στο Effektenkammer όταν ζητούσαν από τις νεοφερμένες, το πρώτο βράδυ, “ausziehen, ausziehen” κι αυτές δεν καταλάβαιναν. Και ήταν ένα πρώτο σοκ, όχι επειδή ήταν βίαιο, αλλά επειδή “εμείς ήμασταν από καλά σπίτια, δεν γυμνωνόμασταν χωρίς λόγο”.
Το τατουάζ στο μπράτσο που το μελάνι κόντευε να τελειώσει κι η Βελγίδα αναγκάστηκε να πατήσει τη βελόνα δυνατά. Και ο Ηλίας Ασκενατζής που τον επιστράτευσαν μαζί με άλλους νεαρούς άνδρες από την ίδια αποστολή για το Ζόντερκομμαντο. Την εργασία στους θαλάμους αεριών. Φόρτωμα των πτωμάτων και άδειασμα της στάχτης.
Μια μέρα ο Ηλίας κατάφερε με τη βοήθεια κάποιων Πολωνίδων που πηγαινοέρχονταν στο στρατόπεδο των γυναικών να στείλει ένα μικρό σημείωμα “σήμερα έκαψα τη Σάντρα της Μπέλοβας”.
Η Σάντρα, ξακουστή στα Γιάννενα για την ομορφιά της, “παντρεμένη μεν, αλλά ο Ηλίας την αγαπούσε”.
Ήθελε να ενημερώσει τις πατριώτισσές του και να πει τον αβάσταχτο καημό του. Ότι μέσα σε όλη την καταστροφή και τον θάνατο, του έτυχε να δει με τα μάτια του τον παιδικό του έρωτα να μπαίνει στον θάλαμο αερίων. “Κρίμα είπαμε”. Και αυτό ήταν.
Η αφήγηση συνεχίστηκε. Όπως και η ζωή. Γιατί με κάποιο τρόπο πάντα συνεχίζεται η ζωή.
Το γλυκό του κουταλιού, το σκρίνιο, τα σεμεδάκια κι όλα τα ταπεινά κι ασήμαντα απέκτησαν ξαφνικά μια εκθαμβωτική λάμψη.
Χρυσούλα Ελιασά, το γένος Ισαάκ Αττας-Πολίτη, γεννημένη το 1924 στα Ιωάννινα. Όμηρος Άουσβιτς-Μπίρκεναου από 11/4/1944 με αριθμό βραχίονα 77179.
Επιζήσασα των στρατοπέδων Γκελενάου, Μπέργκεν Μπέλσεν, Μαουτχάουζεν. Από την οικογένεια επέζησαν μόνο η ίδια και η αδελφή της η Φορτουνέ. Και ζουν ακόμα.
#WeRemember #NeverAgain
