Όταν μία οικογένεια φεύγει για διακοπές δεν φαντάζεται ότι μετά από μερικές μέρες θα αναγκαστεί να επιστρέψει για να κανονίσει την κηδεία του 3χρονου παιδιού της. Αυτό ακριβώς συνέβη.
Τη μία μέρα ήμασταν στην παραλία και παίζαμε χαρούμενοι και ανέμελοι με τα κύματα και την επομένη έπρεπε να επιστρέψω για τα διαδικαστικά της κηδείας.
Εσύ το ήξερες ότι ο πνιγμός είναι η κύρια αιτία θανάτου σε παιδιά ηλικίας 1-4 ετών και δεύτερη κυριότερη αιτία για παιδιά ηλικίας 1-14 ετών; Ήξερες ότι το 69% των παιδιών που πνίγηκαν στη θάλασσα υποτίθεται πως δεν έπρεπε καν να κολυμπάνε; Και όμως βρέθηκαν στο νερό. Ήξερες ότι ένα παιδί μπορεί να πνιγεί μέσα σε λιγότερο από 1 λεπτό;
Ούτε εγώ τα ήξερα, αλλά τα έμαθα με το χειρότερο τρόπο. Στις 10 Ιουνίου του 2018 ο 3χρονος γιος μου πνίγηκε, ενώ είχαμε πάει οικογενειακώς διακοπές.
Πνιγμός δεν σημαίνει «πέφτω στο νερό και αρχίζω και ουρλιάζω για να με βγάλουν έξω». Είναι εντελώς αθόρυβος και χρειάζεται μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Πάντα ήμουν πολύ προσεκτική σε ό, τι έχει να κάνει με το νερό. Μπρατσάκια, σωσίβια, κουλούρες, οτιδήποτε σωτήριο υπήρχε, εγώ το προμηθευόμουν.
Πού να φανταστώ ότι ο χειρότερος εφιάλτης καθε γονιου, θα γινόταν για μένα πραγματικότητα; Συνέβη πολύ γρήγορα. Λίγα λεπτά πριν καθόμασταν αγκαλίτσα και τρώγαμε γλυκό. Δεν κατάλαβα πότε έφυγε και έπεσε στην πισίνα. Το γλυκό που τρώγαμε ήταν ακόμα στο στόμα μου, δεν είχα προλάβει καν να καταπιώ.
Εγώ ήμουν αυτή που τον βρήκα και δεν μπορώ να καταλάβω τί τον έκανε να φύγει από δίπλα μου και να κατευθυνθεί προς την πισίνα. Τον βρήκα μπρούμυτα να επιπλέει στην επιφάνεια της πισίνας και σε λίγα δευτερόλεπτα τον είχα βγάλει έξω.
Το ασθενοφόρο έφτασε σε λίγα μόλις λεπτά και στο δρόμο για το νοσοκομείο ήταν από πάνω του 6 γιατροί μαζί με τον άντρα μου.
Αν η απελπισία μου εκείνη τη στιγμή, η απόγνωση μου και η αγάπη μου ήταν αρκετά για να σώσουν το παιδί μου, σίγουρα αυτή τη στιγμή θα ήταν εδώ μαζί μου και θα παίζαμε.
Πώς γινόταν να μην ξέρω πόσο γρήγορα μπορεί ένα παιδί να πνιγεί; Του έδωσαν το φιλί της ζωής και του ξεκίνησαν ανάνηψη πριν καν φτάσει το ασθενοφόρο. Παρά την άμεση ανταπόκριση το παιδί δεν έδινε σημεία ζωής.
Τον πρώτο καιρό μετά το θάνατό του άρχισα να το ψάχνω λίγο παραπάνω. Το παιδί μου ανήκε στην ηλικιακή ομάδα των 1-4 ετών.
Γιατί να μην ξέρω ότι ο πνιγμός είναι η κύρια αιτία θανάτου για τις ηλικίες αυτές; Ήξερα ότι ένας πνιγμός ήταν πιθανός γι’ αυτό και χρησιμοποιούσαμε πάντα σωσίβια, μπρατσάκια, κάναμε μαθήματα κολύμβησης και στεκόμουν Κέρβερος δίπλα του. Γιατί να μην ξέρω ότι λιγότερο από 1 λεπτό αρκεί;
Η απάντηση είναι ότι ίσως γιατί το κεφάλι μιας μητέρας είναι γεμάτος απ’ όλα αυτά που πρέπει να κάνει. Και να φανταστείτε ότι ήθελα να περνάει ποιοτικό χρόνο μακριά από κινητά και τέτοια.
Λίγες μέρες πριν του είχα πάρει το iPhone μου από τα χέρια γιατί κάπου το είχα αφήσει και το βρήκε και όλο με αυτό ασχολιόταν κι ας ήταν μόνο 3 χρονών. Ήξερε να το δουλεύει καλύτερα από μένα.
Όσο πιο πολύ το έψαχνα, τόσο πιο πολύ θύμωνα. Τόσα παιδιά πεθαίνουν από πνιγμό και πρόληψη μηδέν. Πουθενά ναυαγοσώστες, παρά μόνο κάτι αρχαία άρθρα με τίτλο «Προσέχετε τα παιδιά σας όταν κολυμπάνε» λες και αυτό αρκεί.
Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι ο θάνατος του γιου μου οφείλεται σε μένα.
Ξέρω ότι μιλάω σκληρά και λέω κουβέντες που δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω, αλλά η αλήθεια είναι ότι απέτυχα να προφυλάξω το γιο μου.
Δεν κατάφερα να τον κρατήσω ασφαλή και τώρα καλούμαι να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με μία απώλεια, για την οποία ευθύνομαι και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Ήταν ατύχημα, το ξέρω ότι ήταν ατύχημα. Δεν προσπαθώ να διώξω την ευθύνη από πάνω μου, αλλά αν είχα διαβάσει νωρίτερα όσα διαβάζω τώρα, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Έτσι φτάσαμε ως εδώ, να ατενίζουμε ένα μέλλον που δεν φανταστήκαμε πως υπάρχει. Τα κλάματα, οι φωνές και το κρεβάτι χωρίς να μπορούμε να σηκωθούμε δεν βοηθάει. Ξέρω ότι ο χρόνος πίσω δεν γυρνάει, αλλά χρειάζομαι 30 δευτερόλεπτα πίσω. Εκείνη τη μέρα στις 10 Ιουνίου.
Μπορεί κάποιος να μου δώσει τα λίγα εκείνα δευτερόλεπτα που χρειάζομαι για να φέρω στη ζωή το παιδί μου; 30 δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να τον χάσω. Κανένας γιατρός δεν μπόρεσε να τον σώσει.
Ψάχνοντας στο ίντερνετ σχετικά με τον πνιγμό μικρών παιδιών διαπίστωσα ότι τα άρθρα είναι ελάχιστα και αφορούν κυρίως πληροφορίες για να διαπιστώσεις αν το παιδί είναι ακόμα ζωντανό ή νεκρό. Τα περισσότερα άρθρα σου περνούσαν την εντύπωση ότι πνιγμός σημαίνει φωνές, χτύπημα των χεριών στο νερό, βούλιαγμα και ξανά ανάδυση.
Καμία σχέση. Ένα τρίχρονο μπορεί να πνιγεί σε λιγότερο από 1 λεπτό, σε 5 πόντους νερό, σιωπηλά και χωρίς αγώνα. Είμαι μία μαμά σαν όλες τις άλλες: έκανα το καλύτερο που μπορούσα και στηρίζομαι στον παιδίατρο για να με διαφωτίσει για τα πάντα. Υπήρχαν πράγματα που δεν γνώριζα, αλλά έπρεπε να γνωρίζω.
Πώς όμως αν δεν με ενημερώσει κάποιος;
Όπως με συμβούλευσαν για το πώς να κοιμάται το μωρό, κάθε πότε να το εμβολιάζω και πώς να τοποθετώ το κάθισμά του στο αυτοκίνητο, έτσι έπρεπε να έχω ενημερωθεί για το πόσο επικίνδυνοι είναι λίγοι πόντοι νερό.
Δεν κατηγορώ τους παιδιάτρους ούτε το κράτος, αλλά μία ενημέρωση γύρω από το επίμαχο θέμα θα έπρεπε να είχε γίνει.
Είμαι από τις μαμάδες που όταν άκουγα για μία τραγωδία σε ένα άλλο παιδάκι, αμέσως έβαζα τα κλάματα και απελπισμένη έψαχνα την κάθε λεπτομέρεια. Μου γινόταν εφιάλτης, ήθελα να μάθω τα πάντα για να μη συμβεί κάτι τέτοιο και σε εμένα μελλοντικά. Τελικά όμως η μοίρα παίζει άσχημα παιχνίδια. Ο γιος μου έφυγε και εγώ πρέπει να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου μέσα στο σκοτάδι και την απόλυτη απελπισία.
Ωστόσο πρέπει να ζήσω, γιατί έχω ακόμα δύο παιδιά, δύο κόρες που ο γιος μου λάτρευε όσο ζούσε.
Ο πόνος που περνάμε είναι αδιανόητος, αλλά κάθε δευτερόλεπτο είναι μία επιλογή. Επιλέγω να αναπνέω και επιλέγω να αντέξω. Δεν θα αφήσω ούτε τον πόνο ούτε το σκοτάδι να με πνίξουν.
Επιλέγω να ζήσω, γιατί θέλω να αλλάξω το μέλλον και να σώσω άλλα παιδιά. Αν δεν πάθαινα ό, τι πάθαινα, δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να αναλάβω το ρόλο του «συνηγόρου». Αρκετά πια με τους πνιγμούς. Πρέπει να πάψουν να είναι η κύρια αιτία θανάτου παιδιών. Σίγουρα μπορούμε και καλύτερα.
