Απέραντο πένθος στον ελληνικό αθλητισμό και όχι μόνο, αφού πέθανε ο σπουδαίος προπονητής και πρώην υφυπουργός αθλητισμού, Γιάννης Ιωαννίδης.
Σε ηλικία 78 ετών έφυγε από τη ζωή μία από τις κορυφαίες και εμβληματικές προσωπικότητες του ελληνικού αθλητισμού, ο Γιάννης Ιωαννίδης, βυθίζοντας στο πένθος τον αθλητικό και όχι μόνον κόσμο.
Ποιος ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης
Ο Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 26 Φεβρουαρίου 1945 και ασχολήθηκε από μικρός με το μπάσκετ, φτάνοντας στο σημείο να αγωνιστεί στην πρώτη ομάδα του Άρη το 1959. Η καριέρα του ως παίκτης διήρκεσε περίπου δύο δεκαετίες, όμως από μικρή ηλικία είχε δείξει την τάση του για την προπονητική.
Από τη φοίτησή του στη γεωπονική σχολή είχε φανερώσει την έφεσή του στην οργάνωση ομάδων και μάλιστα υπήρξε προπονητής του Εργοτέλη το 1977, χωρίς να έχει κρεμάσει ακόμη τα παπούτσια του.
Ο «Ξανθός», όπως ήταν το προσωνύμιο του στους πάγκους, συνέδεσε το όνομά του με τον Άρη Θεσσαλονίκης, τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής της μεγάλης ομάδας των Νίκου Γκάλη και Παναγιώτη Γιαννάκη (1978-79 και 1982-1990) που έβαλε το άθλημα στα σπίτια των Ελλήνων τη δεκαετία του 80.
Όταν ολοκλήρωσε την καριέρα του ως παίκτης, άρχισε τη σπουδαία ως προπονητής. Ο Άρης παρέμεινε η επαγγελματική στέγη του για μία σεζόν, από το 1978 μέχρι το 1979 και ακολούθησαν δύο χρόνια στη Λάρισα. Το 1980 ανέλαβε την Εθνική Ελλάδας και το 1982 άρχισε η δεύτερη και πιο επιτυχημένη θητεία της καριέρας του στον πάγκο των “κιτρίνων”.
Με ηγέτη τον Νίκο Γκάλη και με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να προστίθεται στο ρόστερ λίγο αργότερα, η ομάδα που έχτισε ο Ιωαννίδης άλλαξε το μπάσκετ όπως το γνωρίζαμε μέχρι τότε στην Ελλάδα.
Υπό την καθοδήγησή του ο Άρης κατέκτησε τα πρωταθλήματα του 1979, του 1983 και τα πέντε σερί από το 1985 μέχρι το 1990, συνοδεία ακατάρριπτων ρεκόρ, αήττητων σερί και τριών σερί Final Four (1988-1990).
Το 1991 ο Ολυμπιακός έκανε την κίνηση ματ και τον κατέβασε από τη Θεσσαλονίκη, με τον Ιωαννίδη να χτίζει μια δεύτερη μπασκετική δυναστεία. Τέσσερα σερί πρωταθλήματα από το 1993 μέχρι το 1996, δύο τελικοί Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1994, 1995), μέχρι να αποχωρήσει το 1996 για την ΑΕΚ.
Στην Ένωση κατάφερε να φτάσει σε ακόμα έναν τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1998), ενώ ακολούθησε η επιστροφή στον Ολυμπιακό για μία σεζόν και η τελευταία θητεία του ως προπονητής, στην Εθνική Ελλάδας το 2002-2003, καθοδηγώντας την στο Eurobasket 2003.
Η πολιτική ζωή του
Το 2004 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το μπάσκετ και κατέβηκε στις βουλευτικές εκλογές με τη Νέα Δημοκρατία. Εξελέγη βουλευτής όπως και στις επόμενες εκλογές, του 2007, οπότε και ανέλαβε Υφυπουργός Αθλητισμού, έως τον Οκτώβριο του 2009.
Στη νέα κυβέρνηση συνεργασίας της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που συγκροτήθηκε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 τοποθετήθηκε ξανά στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού, ως τον Ιούνιο του 2013..
Του έχουν απονεμηθεί πολλές διακρίσεις, από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, από νομικά και φυσικά πρόσωπα και πλήθος άλλους φορείς. Ανάμεσα στις διακρίσεις του προεξέχουσα θέση κατέχει η βράβευση του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών που φέρει τον τίτλο HOMO HELLENICUS. Ο τιμητικός αυτός τίτλος απονέμεται σε προσωπικότητες από όλο τον κόσμο που υπηρέτησαν με το έργο και τη ζωή τους τις Αξίες του Ελληνισμού, καθώς και σε υψηλά πολιτικά πρόσωπα και αρχηγούς κρατών, όπως στον Τάσο Παπαδόπουλο, στον Βλαντιμίρ Πούτιν και στον Νικολά Σαρκοζί.
Οι διακρίσεις του ως προπονητής
- 12 πρωταθλήματα: 8 με τον Άρη (1979, 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990), 4 με τον Ολυμπιακό (1993, 1994, 1995, 1996)
- 6 κύπελλα: 5 με τον Άρη (1985, 1987, 1988, 1989, 1990), 1 με τον Ολυμπιακό (1994)
- 6 Final Four: 3 με τον Άρη (1988, 1989, 1990), 2 με τον Ολυμπιακό (1994, 1995), 1 με την ΑΕΚ (1998)
