Μια αρκετά εξοργιστική καταγγελία ήρθε στο φως της δημοσιότητας πριν από λίγες ώρες, καθώς φαίνεται πως την Τρίτη που μας πέρασε οδηγός λεωφορείου έκανε απαράδεκτη επίθεση σε κοπέλα επιβάτιδα για το ντύσιμο της.
Πιο συγκεκριμένα, όπως αναφέρει χρήστης του Facebook με post που έκανε, λέγεται ότι η κοπέλα μπήκε στο μέσο φορώντας ένα σορτσάκι και το μπουστάκι του μαγιό της, καθώς στο μέρος εκείνο υπάρχει και κολυμβητήριο και ενδεχόμενος να ήταν εκεί.
Αμέσως ο οδηγός ξεκίνησε να της επιτίθεται για το τι φοράει, τραβώντας χειρόφρενο και σταματώντας το λεωφορείο παράλληλα. Τότε λίγοι ήταν αυτοί που υποστήριξαν την κοπέλα, ενώ άλλοι συμφώνησαν με τον οδηγό.
Όπως αναφέρει το post η κοπέλα αποχώρησε με δάκρυα στα μάτια βάζοντας μια πετσέτα από πάνω της, μετά την επίθεση που δέχθηκε.
Γαλάτσι – Η απαράδεκτη επίθεση του οδηγού του ΟΑΣΑ σε κοπέλα
Χθες, Τρίτη 18/6, συνέβη το εξής χοντροκομμένο. Πρέπει να ήταν λίγο πριν τις 20:30, στο λεωφορείο 608, με κατεύθυνση από Γαλάτσι προς Αθήνα και επί της Λ. Βεΐκου, περίπου εκεί που υπάρχει το τεράστιο εργοτάξιο του μετρό.
Επιβιβάζεται λοιπόν, μια κοπελίτσα που δεν θα πρέπει να ήταν καν 22 ετών και η οποία φοράει σορτς τζην και πάνω μόνο τον στηθόδεσμο του μπικίνι της.
Η γραμμή αυτή παραλαμβάνει κόσμο από το αθλητικό κέντρο στο Άλσος Βεΐκου οπότε δεν είναι και τόσο περίεργο να είναι κάποιος «αθλητικά ντυμένος». Επίσης δεν αποκλείεται η εν λόγω κοπέλα να είχε πάει στο κολυμβητήριο, καθότι κάποια στιγμή έβγαλε μια πετσέτα από την τσάντα της μήπως και γλυτώσει τον λιθοβολισμό.
Τέλος πάντων, το έκτακτο περιστατικό εξελίσσεται ως εξής : ο οδηγός του λεωφορείου της λέει πολύ αγενώς να κατέβει, γιατί απαγορεύεται η είσοδος στα λεωφορεία με τέτοια περιβολή. Η κοπέλα δεν υπακούει, προχωράει προς το βάθος του δεινοσαυρικού λεωφορείου περνάει τη φυσούνα της μέσης και κάθεται σε μια θέση στο πίσω τμήμα του οχήματος, όπου είναι μαζεμένοι και οι περισσότεροι επιβάτες από το αθλητικό κέντρο, μεταξύ των οποίων και δύο θεόρατοι (και μάλλον ευτραφείς εκτός από πανύψηλοι) μαύροι μπασκετμπολίστες πολύ πιο ελαφρά ντυμένοι από την κοπέλα με το σουτιέν του μπικίνι της.
Ο οδηγός εν τω μεταξύ έχει χτυπήσει μπιέλα.Τραβάει χειρόφρενο και κατεβαίνει κάτω και λέει θα καλέσω το κέντρο του ΟΑΣΑ και την αστυνομία να έρθουν να την συλλάβουν. Μια μητέρα δύο αγοριών -από την Αλβανία απ’ ό,τι φάνηκε από την προφορά- ήταν η μόνη που υποστήριξε την κοπελίτσα με το μαγιό από την πρώτη στιγμή. Και της βγάζω το καπέλο, γιατί εκτός από τα γιουχαΐσματα για την πρωτοβουλία της να βοηθήσει την νεαρή με το μαγιό υπέστη και την βλαχορατσιστική κατακραυγή των δήθεν σκανδαλισμένων τιποτένιων πέραν του οδηγού.
Κι αυτό συνέβη ενώπιον των δύο γιών της -περίπου 8 με 10 ετών- που παρακολουθούσαν σαστισμένοι. Αλλά και δεν πειράζει τόσο πολύ, γιατί είναι πολύ τυχερά παιδιά που έχουν μια τόσο ατρόμητη μητέρα, με ανοιχτό μυαλό.
Στην πορεία βρέθηκε ακόμη μία σθεναρή συμπαραστάτρια, αλλά, όταν πια συνέβη αυτό, η κοπελίτσα με το μαγιό είχε ήδη αρχίσει να κλαίει γοερά.
Πάμε τελικά και μερικοί άλλοι «συμπαραστάτες» να τη συνεφέρουμε από το κλάμα τουλάχιστον, καθότι από την τρελαμάρα των άλλων δεν γλυτώνεις με τίποτα, αλλά η καημένη έχει πάθει φοβερό κλακάζ. Νομίζαμε ότι θα μας μείνει στα χέρια από τα αναφιλητά. Της είπαμε ωστόσο: «μην τυχόν και σηκωθείς να φύγεις, δεν έχεις λόγο να υποκύψεις σ’ αυτόν τον παραλογισμό».
Κι όσο εμείς οι ολίγοι της συμπαραστεκόμαστε ξεσηκώνεται κι άλλος κόσμος από την πατριωτική ακροδεξιά Γαλατσίου και παίρνει το μέρος του οδηγού και βρίζει χειρότερα από κείνον την κοπέλα.
Ωστόσο, όλοι όσοι αναμιχθήκαμε ασχέτως της θέσεως που πήραμε επί του θέματος, εξακολουθούσαμε να είμαστε μια θλιβερή μειοψηφία μέσα στο σταματημένο λεωφορείο. Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν έβγαλαν τα ακουστικά τους από τα αυτιά, αλλά δεν έπαψαν καν να κρέμονται από τις χειρολαβές κι ας ήταν σταματημένο το λεωφορείο.
Βγαίνω τέλος πάντων από το όχημα και πλησιάζω τον οδηγό, τον οποίο έβριζε ένας τύπος και οι άλλοι τριγύρω τον κοιτούσαν σαν χάνοι. Συντάσσομαι αμέσως με τον τύπο που βρίζει και λέω στον οδηγό: «Τι ακριβώς είσαι;
Είσαι αστυνομικός του Τμήματος Ηθών; Με αυτή τη δικαιοδοσία έχεις σταματήσει το λεωφορείο στη μέση της λεωφόρου; Που είμαστε, ρε φίλε, στο Ιράν;»
Και επειδή ο νεαρός τον έβριζε πολύ μονότονα, ο οδηγός γυρίζει προς εμένα που μάλλον δημιούργησα μια ενδιαφέρουσα απ’ ό,τι φαίνεται παραλλαγή επίθεσης και μου λέει: «Όχι, ένας απλός οδηγός λεωφορείου είμαι και γι’αυτό θα πάρω τηλέφωνο την αστυνομία να έρθει να λύσει το ζήτημα..» Οπότε εκεί του λέω: «Παίρνω κι εγώ την αστυνομία για να έρθει να δώσει λύση στο ότι παρακωλύεις την κυκλοφορία, έτσι όπως βούλωσες την Βεΐκου». Αυτό που του είπα φάνηκε ότι τον ταρακούνησε λίγο, γιατί αμέσως επέστρεψε στη θέση του και έκανε να βάλει μπροστά για να φύγουμε. Όμως την τελευταία στιγμή, την καίρια στιγμή που θα ακουγόταν το μοτέρ να παίρνει μπρος, μετανιώνει και λέει «Ε, όχι! Δεν θα το αφήσω αυτό έτσι» και ξαναβγαίνει έξω.
Εκεί λοιπόν αναλαμβάνει δράση το βαρύ πυροβολικό, δηλαδή οι θεόρατοι μαύροι μπασκετμπολίστες. Κατεβαίνουν από το λεωφορείο και πάνε στον οδηγό και του λένε κάτι του τύπου «γύρνα στο τιμόνι και θα καθαρίσουμε εμείς». Ο κόσμος που είναι εκεί παραληρεί σιωπηρά από χαρά για την δυναμική παρέμβαση. Τα μάτια τους τούς εξυψώνουν στο επίπεδο των αδελφών Αντετονκούμπο! Υμνούν με τα βλέμματά τους τούς Ελληνάρες από την υποσαχάρια, οι οποίοι, αφού συνοδεύσουν τον οδηγό ως το κάθισμά του, προκειμένου να βεβαιωθούν ότι αυτός δεν θα ξαναπάθει πισωγύρισμα προς την τρελαμάρα, παραμερίζουν τον κόσμο και φτάνουν στην κοπελίτσα με το μαγιό, η οποία έχει πλαντάξει όσο δεν πάει άλλο και έχει τυλιχτεί με την πετσέτα που έβγαλε από την τσάντα της και αρχίζουν να της λένε διάφορα του τύπου: «ναι, αλλά κι εσύ κοπέλλα μου πως κυκλοφορείς έτσι;»
Καθότι σε αυτή την πόλη (και σε ολόκληρη τη χώρα, ας μην το κρύβουμε) η λογική υποχωρεί σε κάθε περίσταση που διατίθεται, προκειμένου να δώσει προβάδισμα στη φάση που κάποιος είναι παγιδευμένος στο έλεος ενός Ελληνάρα και όλοι περιμένουν με κομμένη την ανάσα να δουν αν ο Ελληνάρας θα φανεί μεγαλόψυχος να ελεήσει ή τιμωρός και θα τσακίσει.
Και τότε, προτού πέσει η γελοιοποιητική «συγχώρεση μάι ας» η μικρή πετάγεται από το κάθισμα της και χωρίς να έχει σταματήσει ποτέ να κλαίει, βγαίνει με βουτιά από το λεωφορείο και απομακρύνεται τρέχοντας.
Αν είχα γράψει εγώ αυτήν την ιστορία -αν ήταν δηλαδή μια μυθοπλασία- το μόνο που θα άλλαζα από την πραγματικότητα που καταγράφω εδώ θα ήταν ότι κατά την βουτιά της έξω από το λεωφορείο η μικρή θα έλυνε επιδεικτικά την πετσέτα, ώστε να βγει όπως μπήκε: με μόνο τον στηθόδεσμο του μαγιό της.
Ήταν όμως υπερβολικά ταπεινωμένη για να αντιδράσει σαν τους Ρώσους στρατιώτες που καθώς υποχωρούσαν έκαιγαν τα σπαρτά για να μην έχουν να τραφούν οι στρατιώτες του Ναπολέοντα.
Την έβλεπα να τρέχει και το μόνο που την ένοιαζε ήταν να μην της λυθεί η πετσέτα.
Θα στείλω βέβαια το περιστατικό –μια και το κατέγραψα- στο γραφείο παραπόνων του ΟΑΣΑ με σκοπό να τους θέσω το ερώτημα αν ο εν λόγω οδηγός του 608 βρίσκεται στην υπηρεσία τους με μετάταξη από το Ηθών.
Θέλω όμως να το κοινοποιήσω αυτό το περιστατικό και σε φεμινιστικές οργανώσεις με την ελπίδα ότι εκείνες θα κινητοποιηθούν πιο δραστικά. Επειδή όμως δεν γνωρίζω το «who is who» στο νεοφεμινισμό δέχομαι προτάσεις για το σε ποιες οργανώσεις να κοινοποιήσω για να πιάσει τόπο».
