Ο Νίκος Κοκλώνης μίλησε για την απώλεια του Βασίλη Καρρά και αποκάλυψε κάποιους διαλόγους που είχαν.
Για τη σχέση που είχε αναπτύξει με τον Βασίλη Καρρά μίλησε ο Νίκος Κοκλώνης, στην εκπομπή «Ώρα Ελλάδος» του OPEN.
Μάλιστα, αποκάλυψε έναν διάλογο που είχε μαζί του, όταν είδε στο Twitter πως ο λαϊκός τραγουδιστής είχε πεθάνει. Ο παρουσιαστής σοκαρίστηκε και τον κάλεσε στο τηλέφωνο. «Βλακείες είναι αυτά, εγώ δεν πεθαίνω έτσι εύκολα», είχε πει χαρακτηριστικά στο Νίκο Κοκλώνη.
«Ο Βασίλης δεν ήταν ένας καλεσμένος, ήταν κι ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Δεν θα το ξεχάσω, τότε στο Open στο πρώτο σόου που έκανα, το It’s Show Time, έτρεμαν τα χέρια μου που ήρθε καλεσμένος και μου έπιασε τα χέρια και μου είπε “μη στενοχωριέσαι.
Θα το πάμε μαζί”. “Μα τρέμουν τα χέρια μου που σας βλέπω” του είπα. “Δεν πειράζει, θα πάμε τη συνέντευξη και θα φύγουμε μαζί αν έρθεις στο Χωριό της Ειρήνης, θα κάνω εγώ το τραπέζι”. Πηγαίνοντας εκεί πέρα, είδα όλη τη Θεσσαλονίκη σχεδόν. Είχε κάνει ένα τραπέζι με τη γυναίκα και την κόρη του. Ήταν τόσο γαλαντόμος, τόσο ανοιχτοχέρης. Από τότε ο Βασίλης με συνόδευσε σε κάθε τηλεοπτικό μου βήμα. Στις πρεμιέρες στο Just ήταν εκεί», είπε αρχικά ο Νίκος Κοκλώνης.
Και συνέχισε: «Είχε ένα κτήμα και τον παίρνω τηλέφωνο μέσα στον Covid και του λέω: “Το αντίπαλο κανάλι έχει βγάλει δυνατό πρόγραμμα, σε παρακαλώ, μόνο με σένα μπορούμε να κάνουμε νούμερα” και μου λέει “είμαστε φίλοι, θα πάρω το λεωφορείο -γιατί φοβόταν τα αεροπλάνα- και θα έρθω με όλη την ορχήστρα”. Τη δεύτερη σεζόν ήταν άρρωστος, δεν μπορούσε και μου λέει στο καμαρίνι “φίλε μου δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά οι γιατροί δεν μου τα λένε καλά”. Ο Βασίλης κυκλοφορούσε με κάτι γιατροσόφια. Πήγαινε στο Άγιο Όρος. Μου λέει “θα τα καταφέρω, ο Θεός είναι μεγάλος”.
Τώρα πρόσφατα διαβάζω στο Twitter ότι “πέθανε ο Βασίλης Καρράς”. Μου κόπηκαν τα πόδια. Τον παίρνω τηλέφωνο στο διάλειμμα του Fame Story και του λέω “μόνο που ακούω τη φωνή σου νιώθω καλά”. Μου λέει “βγάλε με στη γραμμή θέλω να μιλήσω, βλακείες είναι αυτά που λένε, εγώ δεν πεθαίνω έτσι εύκολα”», ήταν τα λόγια του Νίκου Κοκλώνη.
