Τα πρώτα επιδημικά κύματα εξασθενούσαν καθώς η θερμοκρασία και η υγρασία αυξήθηκαν…
Με επικεφαλής το Ινστιτούτο Παγκόσμιας Υγείας της Βαρκελώνης (ISGlobal), ένα ίδρυμα που υποστηρίζεται από το Ίδρυμα «la Caixa», η νέα μελέτη παρέχει ισχυρές αποδείξεις ότι η COVID-19 είναι μια εποχική λοίμωξη που συνδέεται με τις χαμηλές θερμοκρασίες και την υγρασία, όπως η εποχική γρίπη. Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο Nature Computational Science, υποστηρίζουν επίσης τη σημαντική συμβολή της μετάδοσης του ιού SARS-CoV-2 δια του αέρα και την ανάγκη στροφής σε μέτρα που προάγουν την «υγιεινή του».
Ένα βασικό ερώτημα σχετικά με τον SARS-CoV-2 είναι αν συμπεριφέρεται ως εποχικός ιός όπως η γρίπη ή αν μεταδίδεται εξίσου οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου. Μια πρώτη θεωρητική μελέτη μοντελοποίησης πρότεινε ότι το κλίμα δεν αποτελούσε παράγοντα μετάδοσης της COVID-19, δεδομένου του υψηλού αριθμού ευπαθών ατόμων χωρίς ανοσία στον ιό. Ωστόσο, ορισμένες παρατηρήσεις πρότειναν ότι η αρχική διάδοση της COVID-19 στην Κίνα συνέβη σε γεωγραφικό πλάτος μεταξύ 30 και 50o Nο, με χαμηλά επίπεδα υγρασίας και χαμηλές θερμοκρασίες (μεταξύ 5 και 11o C).
«Το ερώτημα εάν η COVID-19 είναι μια γνήσια εποχική ασθένεια γίνεται ολοένα και πιο κεντρικό, με συνέπειες για τον καθορισμό αποτελεσματικών μέτρων παρέμβασης», εξηγεί ο Xavier Rodó, διευθυντής του προγράμματος Climate and Health στο ISGlobal και συντονιστής της μελέτης.
Για να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα, ο Rodó και η ομάδα του ανέλυσαν αρχικά τη συσχέτιση θερμοκρασίας και υγρασίας στην αρχική φάση της εξάπλωσης του SARS-CoV-2 σε 162 χώρες σε πέντε ηπείρους, προτού τεθούν σε εφαρμογή αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τις πολιτικές δημόσιας υγείας. Τα αποτελέσματα δείχνουν μια αρνητική σχέση μεταξύ του ρυθμού μετάδοσης (R0) και τόσο της θερμοκρασίας όσο και της υγρασίας σε παγκόσμια κλίμακα: υψηλότεροι ρυθμοί μετάδοσης συσχετίστηκαν με χαμηλότερες θερμοκρασίες και υγρασία.
Στη συνέχεια, η ομάδα ανέλυσε πώς αυτή η συσχέτιση μεταξύ κλίματος και ασθένειας εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου και αν ήταν συνεπής σε διαφορετικές γεωγραφικές κλίμακες. Και πάλι, βρήκαν μια ισχυρή αρνητική συσχέτιση μεταξύ της νόσου (αριθμός κρουσμάτων) και του κλίματος (θερμοκρασία και υγρασία), με σταθερά μοτίβα κατά τη διάρκεια του πρώτου, δεύτερου και τρίτου κύματος της πανδημίας σε διαφορετικές χωρικές κλίμακες: παγκοσμίως, σε χώρες , έως μεμονωμένες περιοχές εντός των χωρών που πλήττονται ιδιαίτερα (Λομβαρδία, Θύρινγκεν και Καταλονία), ακόμη και σε επίπεδο πόλης (Βαρκελώνη).
Τα πρώτα επιδημικά κύματα εξασθενούσαν καθώς η θερμοκρασία και η υγρασία αυξήθηκαν, και το δεύτερο κύμα αυξήθηκε καθώς έπεφταν η θερμοκρασία και η υγρασία. Ωστόσο, αυτό το μοτίβο έσπασε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σε όλες τις ηπείρους. «Αυτό θα μπορούσε να εξηγηθεί από διάφορους παράγοντες, όπως οι μαζικές συγκεντρώσεις νέων, ο τουρισμός και ο κλιματισμός, μεταξύ άλλων», εξηγεί ο Alejandro Fontal, ερευνητής στο ISGlobal και πρώτος συγγραφέας της μελέτης.
Τέλος, χρησιμοποιώντας ένα επιδημιολογικό μοντέλο, η ερευνητική ομάδα έδειξε ότι η ενσωμάτωση της θερμοκρασίας στον ρυθμό μετάδοσης λειτουργεί καλύτερα για την πρόβλεψη της ανόδου και της πτώσης των διαφορετικών κυμάτων, ιδιαίτερα του πρώτου και του τρίτου στην Ευρώπη.
«Συνολικά, τα ευρήματά μας υποστηρίζουν την άποψη ότι η COVID-19 είναι μια πραγματική εποχιακή λοίμωξη χαμηλής θερμοκρασίας, παρόμοια με τη γρίπη και με τους πιο καλοήθεις κορωνοϊούς που κυκλοφορούν», λέει ο Rodó.
Πηγές: healthweb.gr
