Η κυρία Κεραμέως είναι ένα τουλάχιστον αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Αν και στην αρχή η επιλογή της αντιμετωπίστηκε με συμπάθεια, λειτουργώντας με… σιδηρά εμμονή στις θέσεις της κατάφερε σχετικά γρήγορα να αντιστρέψει την όποια συμπάθεια ή ανοχή επέδειξε η κοινωνία στις επιλογές της.
Κεραμέως: Σιδηρά αποδοκιμασία…
Το προφανές είναι ότι η κυρία Κεραμέως εξακολουθεί να έχει την εμπιστοσύνη και στήριξη του πρωθυπουργού στις επιλογές της, όσο και αν αυτές δεν φαίνεται να έχουν την αποδοχή της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Και γι’ αυτό παραμένει ακλόνητη στη θέση της. Στο υπουργείο Παιδείας αλλάζουν οι υφυπουργοί, στους μίνι – είναι αλήθεια- ανασχηματισμούς. Όχι η υπουργός. Παρά το γεγονός ότι η κυρία Κεραμέως φιγουράρει σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις, τις ίδιες που δίνουν ποσοστά σαρωτικής διαφοράς στο κυβερνών κόμμα, στις θέσεις με τους λιγότερο δημοφιλείς υπουργούς, εκείνους που συγκεντρώνουν τις πιο αρνητικές γνώμες.
Είναι σαφές ότι η άποψη του πρωθυπουργού είναι διαφορετική για το έργο της υπ. Παιδείας και θεωρείται αποδεκτό και ελεγχόμενο το όποιο ενδεχόμενο πολιτικό κόστος συνεπάγεται η παραμονή της. Είναι αλήθεια ότι οι μεταρρυθμίσεις προκαλούν συγκρούσεις και ρήξεις. Και σε σχέση δε με την τελευταία μεγάλη σύγκρουση με τους εκπαιδευτικούς για τις αξιολογήσεις, δεν είναι εντελώς σαφές ότι οι κίνδυνοι που οι εκπαιδευτικοί καταλογίζουν στο νέο σύστημα είναι και απολύτως υπαρκτοί. Οι ερμηνείες προθέσεων αφήνουν γκρίζες ζώνες.
Όμως όταν η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι απέναντι, ίσως να είχε εξαρχής νόημα μία λιγότερο αδιάλλακτη στάση. Και το χειρότερο ίσως να μην είναι η διαφωνία των εκπαιδευτικών και των συνδικάτων. Εκεί μπορούν να χωρέσουν και να τεθούν πολλά και από τις δύο πλευρές. Το χειρότερο είναι ότι η κυρία Κεραμέως έχει αποτύχει να πείσει την κοινωνία, τον μέσο γονιό, για τις προθέσεις της. Και αυτό συμβαίνει κατ’ επανάληψη σε κάθε νομοθέτημα, σε κάθε επιλογή.
Και κάπου πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι αδιάλλακτες αποφάσεις και δράσεις για το καλό της κοινωνίας, ερήμην της κοινωνίας, θυμίζουν άλλες αντιλήψεις, μακριά από τη φιλελεύθερη σκέψη στη βάση και την ουσία της, η οποία θα έπρεπε να διέπει τον ή την επικεφαλής ενός εκπαιδευτικού συστήματος.