Διαφάνι Καρπάθου. Ένα μικρό παραλιακό χωριουδάκι, στο δεύτερο σε έκταση νησί στο σύμπλεγμα των Δωδεκανήσων.
Κάποτε “έσφυζε” από ζωή. Σήμερα είναι σχεδόν ερημωμένο. Κάποτε τα μικρά παιδιά κατέκλυζαν τους δρόμους του χωριού, ενώ σήμερα μέχρι και τα σχολεία αδειάζουν.
Δείγμα της μειούμενης τάσης του πληθυσμού, το δημοτικό σχολείο του Διαφανίου μετρά πλέον μόλις έναν μαθητή. Στο κτίριο του σχολείου μπήκε λουκέτο για πρώτη φορά μετά από 63 χρόνια λειτουργίας, κατά τα οποία, τα μικρά παιδιά διάβαζαν, έπαιζαν, κοινωνικοποιούνταν, ζούσαν στον τόπο όπου γεννήθηκαν και επέλεξαν οι γονείς τους να παραμείνουν.
Την σχολική χρονιά που ολοκληρώθηκε, το δημοτικό Σχολείο του Διαφανίου μετρούσε δύο μαθητές. Ο 12χρονος Βασίλης και ο 7χρονος Μαρίνος έπαιρναν νωρίς το πρωί το λεωφορείο από το χωριό της Ολύμπου και πήγαιναν στο σχολείο του Διαφανίου. Ο πρώτος αποφοίτησε αισίως και από τον Σεπτέμβρη θα φοιτήσει στο γυμνάσιο. Κατά συνέπεια ο Μαρίνος θα είναι πλέον ο μοναδικός μαθητής του σχολείου.
Για να μη μείνει μόνος, θα χρειαστεί να τελειώσει το δημοτικό σε σχολείο όπου στεγάζεται γυμνάσιο και λύκειο στο ορεινό χωριό της Όλυμπου, το οποίο βρίσκεται περίπου 8 χιλιόμετρα μακριά από το Διαφάνι. Συνεπώς, το σχολικό κτίριο του Διαφανίου θα μείνει χωρίς μαθητές από τη νέα σχολική χρονιά.
Η μοναδική δασκάλα του σχολείου, Θεοδώρα Κουκουρίκου, μετατέθηκε για μόλις μία σχολική χρονιά στην Κάρπαθο, από την Αλεξανδρούπολη και έβαλε όλο της το μεράκι στην εκπαίδευση των δύο μαθητών στο Διαφάνι, αποκτώντας μαζί τους μία ιδιαίτερα όμορφη σχέση.
Τα ξεχωριστά μαθήματα που ήταν… εκτός ύλης!
Εκτός από την απαραίτητη διδακτέα ύλη, η κα Κουκουρίκου αφιέρωσε αρκετό χρόνο ώστε να διδάξει στα παιδιά αστρονομία, ρομποτική, μουσική και κηπουρική, κάτι που συνάρπασε τους νεαρούς μαθητές.
“Για να ασχοληθούν τα παιδιά στο Διαφάνι με κάποιο χόμπι έπρεπε να πάνε στη χώρα της Καρπάθου, που είναι μια ώρα μακριά. Όχι μόνο είναι μακριά αλλά είναι και δύσκολη η διαδρομή.
Ο δρόμος είναι γεμάτος στροφές, χωρίς φωτισμό και σε κάθε κακοκαιρία είχε κατολισθήσεις. Είδα μεγάλο ενδιαφέρον από τα παιδιά.
Έφερα προσωπικό εξοπλισμό για τη ρομποτική από την Αλεξανδρούπολη, τους αγόρασα μεταλλόφωνο, που δεν είχαν δει ξανά, λάτρεψαν το σκάκι, ασχοληθήκαμε με τον κινηματογράφο, μάθαμε πώς δημιουργούνται οι ταινίες, πώς χειριζόμαστε μία φωτογραφική μηχανή. Κάναμε αρκετές δράσεις που γέμισαν τη ψυχή των παιδιών” εξήγησε μιλώντας στο thestival.gr
“Ήθελα να βοηθήσω τα παιδιά. Γνώριζα ότι δεν είχαν ερεθίσματα και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία που μου δόθηκε. Μιας που είχα πολύ χρόνο, καλύψαμε τα κενά του μεγάλου και εξελίξαμε μαθησιακά και τους δύο” τόνισε και συμπλήρωσε: “Επίσης, θέλησα να ενισχύσω το αίσθημα της φιλοπατρίας στα παιδιά. Η πατριδογνωσία θα έπρεπε να εντάσσεται στην ύλη των παιδιών. Για παράδειγμα, τιμήσαμε τους Πεσόντες των Ιμίων στις 31 Ιανουαρίου, ρίξαμε ένα στεφανάκι στη θάλασσα και απαγγείλαμε τον Εθνικό Ύμνο”.
“Ο ένας μάθαινε από τον άλλον”
Η περασμένη σχολική χρονιά, επρόκειτο αναμφίβολα για μία μεγάλη πρόκληση για την κα Κουκουρίκου, καθώς είχε δύο μαθητές με μεγάλη διαφορά ηλικίας, σε ένα τμήμα. Βέβαια, τα δύο παιδιά αποδείχθηκαν εξαίρετα και δεν δημιούργησαν ποτέ θέμα στη δασκάλα τους. Ο μεγαλύτερος δε, λειτουργούσε και ως “μεγάλος αδερφός” του μικρότερου συμμαθητή του, βοηθώντας τον με τα μαθήματά του. “Πολλές φορές ο ένας μάθαινε από τον άλλον. Μερικές φορές ο μικρός παρατούσε τα μαθήματά του και άκουγε εντυπωσιασμένος την Ιστορία που δίδασκα στον Βασίλη” αναφέρει στο thestival.gr η νεαρή δασκάλα. “Η διευθύντρια της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είχε εντυπωσιαστεί από τον μικρότερο, τον Μαρίνο, διότι είχε αποκτήσει γνώσεις που είχαν τα παιδιά της 6ης δημοτικού”.
Η ξεχωριστή έκπληξη από μαθητές σχολείων απ’ όλη την Ελλάδα
Άξια αναφοράς είναι η δράση του Human Stories που “εκμεταλλεύτηκε” η δασκάλα του σχολείου, για να διασυνδέσει τους μαθητές της με σχολεία και μαθητές από όλη τη χώρα. “Δώσαμε τις ταχυδρομικές διευθύνσεις μας και μαθητές από πάνω από 150 σχολεία απ’ όλη την Ελλάδα μάς έστειλαν δώρα, ζωγραφιές, κάρτες και γλυκά. Τα παιδιά έπαθαν σοκ. Πήραν κάτι ζελεδάκια που δεν είχαν δει ποτέ ξανά στη ζωή τους. Η αντίδρασή τους ήταν τρομερή”.
Κάνοντας αναδρομή στη σχολική χρονιά, η κα Κουκουρίκου δηλώνει πως “έδωσα όλη μου τη ψυχή σε αυτό το σχολείο. Τα παιδιά στην περιοχή δεν είχαν ερεθίσματα, γιατί πρόκειται για ένα χωριό που δεν έχει τίποτα. Ούτε φαρμακείο, ούτε σούπερ μάρκετ, ούτε ζαχαροπλαστείο, ούτε τίποτα”.
Το γλυκόπικρο αντίο της δασκάλας με τους μαθητές της
Όλα τα καλά έχουν όμως και το τέλος τους. Στην προκειμένη περίπτωση, ίσως να ήρθε γρήγορα, καθώς διήρκησε μόλις μία σχολική χρονιά. Οι δύο μαθητές πέρασαν ένα γεμάτο και συναρπαστικό σχολικό έτος με τη δασκάλα τους, όμως αυτό έφτασε στο τέλος του. Το “αντίο” που είπαν στη σχολική γιορτή, στο τέλος της σχολικής σεζόν, ήταν συναισθηματικά φορτισμένο.
Έτσι, η δασκάλα φρόντισε να αλλάξει την κατάσταση, παίζοντας μπουγέλο με τα παιδιά, ζωγραφίζοντας χαμόγελα στα πρόσωπα τους. Δεν τους είπε “αντίο” αλλά “εις το επανιδείν”, τονίζοντας ότι θα φροντίσει να μη χάσουν επικοινωνία. “Θα τους επισκεφθώ σίγουρα κάποια στιγμή. Θέλω να ξέρουν ότι μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μου όποτε θέλουν, για οτιδήποτε θέλουν” σημειώνει η κ. Κουκουρίκου.
Σε παρακμή το κτίριο που στέγαζε το σχολείο – Πλήρη αδιαφορία από τον Δήμο καταγγέλλει η δασκάλα
Αν η νεαρή δασκάλα κράτησε κάτι αρνητικό από την εμπειρία της στο δημοτικό σχολείο του Διαφανίου, αυτό δεν είναι άλλο από τις υποδομές του κτιρίου και την αδιαφορία της δημοτικής Αρχής. “Εξωτερικά είναι ένα όμορφο σχολείο αλλά εσωτερικά έχει πολλά προβλήματα. Είναι κτίριο της δεκαετίας του 1960 και δεν είχαν γίνει πρόσφατα εργασίες συντήρησης. Δεν είχαμε καμία στήριξη από τον Δήμο. Στο κτίριο υπήρχε έντονο φαινόμενο μούχλας και υγρασίας. Γύρω από το σχολείο δεν υπήρχαν κάγκελα και λίγα μέτρα μακριά υπήρχε γκρεμός! Τα παράθυρα ήταν σάπια. Έστειλα πάρα πολλές επιστολές. Στην Κάρπαθο φυσάει πάρα πολύ. Μία μέρα τα παραθυρόφυλλα χτύπησαν τόσο δυνατά που τα παιδιά τρόμαξαν. Από τύχη δεν τραυματίστηκαν τα παιδιά και έχουμε μεγάλη έλλειψη σε γιατρούς. Έστειλα τόσες αιτήσεις για επισκευές στο σχολείο και μου έλεγαν αόριστα ότι «θα γίνουν, θα στείλουμε συνεργείο» κλπ”
“Έκανα τα πάντα για να κρατήσω ανοιχτό το σχολείο. Το κτίριο θα κλείσει και δεν αποκλείεται να κλείσει και το ίδιο το σχολείο. Προσπάθησα να το κρατήσω ζωντανό. Έχει μείνει μόνο γυμνάσιο και λύκειο. Αν πάρουν κι αυτά την κάτω βόλτα, δεν θα υπάρχουν νέοι στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή τη στιγμή στην κοινότητα της Ολύμπου και του Διαφανίου υπάρχουν συνολικά περίπου 10 παιδιά. Το μέλλον είναι δυσοίωνο“.
