Η Φεουδαρχία στην εποχή μας αντεπιτίθεται στη Μεσαία τάξη με βαρώνους, κόμηδες, δούκες, μαρκήσιους;
Την πρωτόγνωρη οικονομική ύφεση αφού γιορτάσαμε την και τη συρρίκνωση των μέτρων της πανδημίας covid-19 την βίωσε όλος ο Πλανήτης. Τσουρούφλισε ιδιαίτερα εμάς τους Έλληνες, πού με λαχτάρα περιμέναμε να τελειώσουν οι υποχρεώσεις μας στο ΔΝΤ, πράγμα που έγινε πρόσφατα, αλλά παραμένουμε, άγνωστο για πόσο ακόμη, οικονομικά γονατισμένοι!..
Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*
Η προσωπική μου άποψη, διαποτισμένη με περισσή αφέλεια, είναι ότι για όλα φταίει η καθυστέρηση της πτώσης του Νεοφιλελεύθερου : πιστεύω δηλαδή ότι δύο – τρία χρόνια μετά την πτώση του «Τείχους του Βερολίνου» και της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έπρεπε να είχε οδηγηθεί στο πυρ το εξώτερο ΚΑΙ το Καπιταλιστικό σύστημα στην δεδομένη του μορφή.
Από τη στιγμή που δεν έγινε αυτό, μας προέκυψαν σε δυναμικό επίπεδο η απληστία, η καταβαράθρωση της εντιμότητας, η κραυγαλέα απουσία κρατικών ελέγχων και απαραίτητων παρεμβάσεων, η γιγάντωση της διαφθοράς και η επικράτηση της αδιαφάνειας…
Γιατί;
Το σενάριο, σε υπέρ απλουστευμένη μορφή, ήθελε τους εργαζόμενους στον πρωτογενή τομέα ως «δούλους» στους τσιφλικάδες και τους γαιοκτήμονες, ως «χαμάληδες» στον δευτερογενή τομέα και την μεταποίηση Ευρώπης και Αμερικής.
Στη συνέχεια ακούστηκαν φωνές και μας προέκυψε μετά την Γαλλική και την Αμερικανική κυρίαρχα η Ρωσική Επανάσταση και οι εργαζόμενοι σε γεωργία, κτηνοτροφία, φάμπρικες απέκτησαν δικαιώματα, μετουσιώθηκαν σε ανθρώπινα όντα από απλά «θηλαστικά» (ίσως και…ζώα) και επειδή ο φόβος πάντοτε φυλάει τα έρμα, τα Συνδικάτα ανδρώθηκαν και «έβγαλαν γλώσσα στις υπερβολές των αφεντικών….»
Στην Ευρώπη και την Αμερική η δύναμη των Συνδικαλισμένων όχι μόνο κατόρθωσε να διασφαλίσει για την Εργατική Τάξη δικαιώματα (κάποιοι λένε και προνόμια) αλλά αποσόβησε και το φάσμα μιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, μετά την ήττα της Γερμανίας του Κάϊζερ, και στην Αμερική, μετά το μεγάλο Κραχ της Γουώλ Στρητ!…
Αυτό είναι το υπέρ απλουστευμένο σενάριο που περιέγραφε το σχετικά μακρινό χτες του 19ου και του 20ου αιώνα.
Τελικά η Αμερική, η αδιαμφισβήτητη Μέκκα του Καπιταλισμού, καθιερώθηκε ως ο κυρίαρχος πόλος έλξης για εργατικό δυναμικό όλων των επιπέδων, ή σε απλή Μαρξιστική γλώσσα, όχι μόνο για χειρώνακτες και κατόχους φυσικών δεξιοτήτων αλλά και για κατόχους γνώσεων, για επιστήμονες και μεσαία επιχειρηματικά στελέχη. Η Ευρώπη κατά κύριο λόγο και ο υπόλοιπος κόσμος με φθίνουσα σημασία, προσέφεραν στις ΗΠΑ το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό για να επιτευχθεί η κατάκτηση της ηγετικής της θέσης σε επιστήμες, εμπόριο και παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ώσπου, τελικά, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1990 η Αμερική καθιερώθηκε ως παντοδύναμος πλανητάρχης.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν δημοσιεύθηκε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», μέχρι και την προτελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, σε Ευρώπη και Αμερική η Εργατική Τάξη, παρά την τόσο προσδιοριστικά επιτυχημένη άποψη του Μαρξ για «την αυταπάτη της Μεσαίας Τάξης» ότι αποτελεί δυνατή οικονομική οντότητα ικανή να αναστείλει την επέλαση του βάρβαρου Κεφαλαίου στην μορφή του «άκρατου» φιλελευθερισμού της Αγοράς κατόρθωνε να ακουμπά τον παράδεισο της οικονομικής ευημερίας, εισπράττοντας αξιόλογες αμοιβές για την προσφερόμενη εργασία της, εφόσον ήταν ακόμη οικονομικά ενεργή, και υποσχέσεις για επάρκεια οικονομικών πόρων, όταν έμπαινε στο στάδιο της συνταξιοδότησης.
Οι Συνδικαλιστές της Δύσης επέκριναν τα αντίστοιχα στελέχη της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς εκεί Συνδικάτα και κορυφαίοι Συνδικαλιστές κατείχαν θέσεις στην Κομματική ηγεσία της ΕΣΣΔ, οπότε και δεν υπήρχαν προϋποθέσεις διαφοροποίησης. Ενώ στη Δύση οι Συνδικαλιστές φρόντιζαν την Εργατική Τάξη, και μόνο!..
Αυτό ίσχυε έως ότου το Καπιταλιστικό κατεστημένο κατόρθωσε να αφομοιώσει, σταδιακά και μεθοδικά, κορυφαίους Συνδικαλιστές. Μετά την πτώση του Τείχους δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος Κοινωνιολόγος, Οικονομολόγος, Πολιτικός Επιστήμονας ή «μάγος» για να προβλέψει τι θα προέκυπτε!…
Οι δήθεν «συγκρούσεις» ανάμεσα σε Κυβέρνηση και Εργατικά Συνδικάτα είχαν προκαλέσει έντονη αηδία σε ανθρώπους που είχαν πιστέψει και στηρίξει την Ιδέα του Συνδικαλισμού, θυμηδία σε άλλους, που δεν μπορούσαν να περιμένουν ούτε ένα λεπτό περισσότερο για να «εξαργυρώσουν» τους αγώνες με μια παχυλά αμειβόμενη θέση σε ΔΕΚΟ ή μια έδρα στο πολιτικό στερέωμα και πολυποίκιλα ερωτηματικά στην Κοινή Γνώμη, η οποία αδυνατεί να συλλάβει και να συνθέσει σε μια εικόνα που να έχει νόημα τα επιμέρους στοιχεία του ακατανόητου πλέον σύγχρονου εργασιακού πάζλ!
Να θυμηθούμε κάποια δεδομένα, που θα βοηθήσουν στην κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας. Όταν τις περασμένες δεκαετίες μας ερχόταν από την Αμερική και την Ιαπωνία οι πρωτότυπες τότε ιδέες με νέα εργασιακά σχήματα που εξέφραζε ο ευρηματικός τίτλος «ελαστικά ωράρια εργασίας» κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί τις εξελίξεις που θα μας προέκυπταν ραγδαία που ξεπερνώντας τα προσχήματα απογύμνωσαν τον μύθο της «Μεσαίας Τάξης», η οποία στηριζόμενη στα ελαστικά ωράρια υποτίθεται ότι θα μπορούσε να απολαύσει «τον ελεύθερο χρόνο» δημιουργικά, να αναπτύξει καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις με μέλη της οικογένειας, να αποβεί περισσότερο ανταγωνιστική στην παραγωγική διαδικασία.
Ξεκινώντας και πάλι από την Αμερική, η ευρεσιτεχνία των «ελαστικών ωραρίων» απασχόλησης μετουσιώθηκε σε έναν απίστευτα διψασμένο για κέρδη και αδηφάγα άπληστο δράκουλα που απομυζεί το αίμα της εργατικής τάξης, δικαιώνοντας την πράξη με το πρόσχημα της ανάγκης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας μπροστά στην επέλαση του «κίτρινου κινδύνου» ο οποίος, ΑΚΟΥ και ΦΡΙΞΕ φίλε μου Διεθνιστή Μαρξιστή, εκπορεύεται από την πατρίδα του Μάο, ανδρώνεται μέσα στα σπλάχνα της Κομμουνιστικής ΚΙΝΑΣ και απειλεί όχι μόνο το οικοδόμημα του Δυτικού Καπιταλισμού (είδωλο του οποίου είναι και το ίδιο) αλλά τις ίδιες του τις ρίζες!..
Η εικονική πραγματικότητα εξαφανίζεται με απίστευτα γοργούς ρυθμούς, δίνοντας τη θέση της στην θλιβερή εικόνα μιας Μεσαίας Τάξης, που την διαγράφει συστηματικά από τον χάρτη των κοινωνικών συστημάτων χωρίς κανείς Λαός, να συνειδητοποιεί ότι μόλις εκλείψει η Μεσαία Τάξη αυτομάτως η εργατική τάξη θα «χάσει» τον παράδεισο!
Στην Πατρίδα μας, μετά την αποβιομηχάνιση της ελληνικής οικονομίας με τις νέες ρυθμίσεις στα εργασιακά θέματα λέτε να ξαναδούμε «παιδιά κάτω των δώδεκα ετών να εισέρχονται στο χώρο εργασίας μία ώρα πριν την ανατολή του ήλιου και να εξέρχονται μία ώρα μετά τη δύση του;»
Για τους γονείς τους ΔΕΝ θα πω κουβέντα, καθώς κάποιοι είναι ήδη άνεργοι, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν μεταναστεύσει σε άλλες χώρες και άλλοι επιβιώνουν με τα μειωμένα ωράρια ενώ οι υπόλοιποι τρέμουν την ημέρα της οικονομικά «θανατηφόρας» απόλυσης.
Η Φεουδαρχία στην εποχή μας αντεπιτίθεται στη Μεσαία τάξη με βαρώνους, κόμηδες, δούκες, μαρκήσιους;
Όχι βέβαια!..
Η Φεουδαρχία με τη σύγχρονη μορφή της Τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, αντεπιτίθεται με «Συστημικά επιλεγμένους» Δημάρχους, Περιφερειάρχες, Βουλευτές, Γερουσιαστές και Υπουργούς, τους οποίους στα δημοκρατικά πολιτεύματα εκλέγουμε εμείς οι Λαοί!..
Σας παραπέμπω στο σχετικό μου άρθρο με τίτλο «» που φιλοξενήθηκε εδώ.
Μήπως οι ισχυροί της παγκόσμιας οικονομίας, οι G-20, έχουν λησμονήσει τί οδήγησε τους Karl Marx και Friedrich Engels να συνθέσουν και να δημοσιεύσουν τον Φεβρουάριο του 1848 το ανατρεπτικό κάλεσμα «Εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε, δεν έχετε τίποτε να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας;»
*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας – Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ & Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Π
