Η δημοσιογράφος Έλενα Ακρίτα συμπληρώνει τα κομμάτια μιας σκληρής ιστορίας ξυλοδαρμού και του σωφρονισμού που πρέπει να αποδίδεται. Τα ελαφρυντικά της ηλικίας και το ξεχείλωμά τους.
Δείτε ολόκληρο το άρθρο από το news247 εδώ:
Μια κοινωνία της προκοπής οφείλει να παραλάβει κ@λόπαιδα και να παραδώσει παιδιά. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει.
‘Έλα μωρέ, παιδιά είναι’. Παιδιά είναι αυτά που έστειλαν στο νοσοκομείο τον σταθμάρχη.
Έλα μωρέ, παιδιά είναι αυτά που ξυλοκόπησαν έως θανάτου την ηλικιωμένη γυναίκα για να την κλέψουν.
Έλα μωρέ, παιδί είναι η 15χρονη που πλήρωσε 17χρονους για να σαπίσουν στο ξύλο μια συνομήλική της.
Έλα μωρέ, παιδιά είναι τα μέλη της συμμορίας ανηλίκων που βίασαν το κοριτσάκι. Έλα μωρέ παιδιά είναι τα χρυσούλια μου. Παιδιά τα ζουζουνάκια μου που στο σχολείο κακοποιούν τον αδύναμο, τον διαφορετικό, τον γκέι, τον παχύσαρκο, τον ψηλό, τον κοντό, τον γυαλάκια, τον γιο της καθαρίστριας, τον αλλοδαπό, τον μαθητή στο φάσμα.
Παιδιά είναι τα πουλάκια μου που καταστρέφουν τη ζωή των άλλων. Παιδιά που δέρνουν, κλέβουν, βασανίζουν, τρομοκρατούν ανθρώπους, ακρωτηριάζουν ζώα, χτυπάνε τη μάνα τους, παιδιά είναι μωρέ τι δεν καταλαβαίνεις;
Σαν να το παραξεφτιλίσαμε κομμάτι. Γιατί αν το πάμε κι έτσι, και το θύμα παιδί είναι. Ένα θύμα που σκαρφίζεται αρρώστιες για να μην πάει σχολείο. Ένα θύμα που τρέμει τη στιγμή που θα χτυπήσει το κουδούνι, που θα μπει στην τάξη, που θα βγει το διάλειμμα.
Τρέμει τη στιγμή που θα πάει τουαλέτα και οι βασανιστές θα το ξεβρακώσουν, θα το παρενοχλήσουν, θα το βιντεοσκοπήσουν, θα το διαπομπεύσουν σε όλο το σχολείο.
Κι αν τολμήσει να μιλήσει θα το πουν ρουφιάνο και θα του κάνουν τα τρισχειρότερα. (Εδώ ξέρουμε παιδιά που κατουριούνται επάνω τους γιατί φοβούνται να πάνε στην τουαλέτα., τι να λέμε.)
Δεν τολμάει να βγάλει κιχ. Το μικρό το παιδί τώρα αυτό. Το απροστάτευτο, το αβοήθητο, το ολομόναχο. Κι όταν σου λέει δεν πάω σχολείο έχω πυρετό ενώ δεν έχει – ψαξ’το, που να πάρει. Ψαξ’το μην το αφήνεις έτσι, μην το ξεπετάς, βοήθεια σου ζητάει με τον δικό του τρόπο, άκουσε το, ρώτησε το, καθησύχασε το, στήριξε το. Αν είσαι γονιός, αυτή είναι η δουλειά σου γαμώτο. Καν’την.
Αναρωτιέμαι αν το ελαφρυντικό της ηλικίας είναι αρκετό για να δικαιολογήσει μια βαρβαρότητα.
Και κυρίως αν φταίει πάντα ο γονιός και το περιβάλλον για την βίαιη συμπεριφορά του παιδιού. Πώς πχ δυο αδέλφια είναι τόσο διαφορετικά το ένα από το άλλο; Πώς το ένα σου βγαίνει μια χαρά παιδί και το άλλο μια κουράδα πατημένη;
Θυμάμαι τον γιο μου τριών χρονών να έρχεται στην αγκαλιά μου λιώμα στο κλάμα κρατώντας ένα πνιγμένο νεογέννητο γατάκι.
Με λυγμούς και σπαραγμούς να μού λεει πως ήταν το καημένο βρώμικο και πήγε να το πλύνει. Τού έριξε το σαμπουάν το παιδικό, άνοιξε τη βρύση, το ‘βαλε από κάτω, πάει το γατάκι. Ακόμα το θυμάται. Και σήμερα, δεν υπάρχει περίπτωση να δει ζωάκι να υποφέρει και να μην σταματήσει να το βοηθήσει.
Το παιδάκι μου το έπνιξε κατά λάθος, το άλλο παιδάκι το έπνιξε σκόπιμα, το τρίτο παιδάκι το έσωσε και το πήρε σπίτι του. Όλα μπορεί να έχουν ανατραφεί με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες αρχές. Και τα καλόπαιδα και τα κ@λόπαιδα.
Οι δυο ανήλικοι που ξυλοκόπησαν τον σταθμάρχη, πολύ σωστά αποφυλακίστηκαν. Οι φυλακές δεν είναι για ανήλικους (καλά, οι φυλακές οι συγκεκριμένες δεν είναι για κανέναν, εδώ που τα λέμε). Και τα αναμορφωτήρια τα λες και κολαστήρια ανετότατα, χωρίς να το σκεφτείς δεύτερη φορά.
Όμως από την άλλη πλευρά, δεν είναι δυνατόν να στέλνεις άνθρωπο στο νοσοκομείο και να συνεχίζεις τη ζωή σου σαν να μην τρέχει τίποτα. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς κοινωνική εργασία – εργασία όμως, όχι ξεπέτα – χωρίς κάποιον τρόπο να καταλάβουν οι παραβάτες τι έκαναν και να πάρουν τη ζωή τους αλλιώς.
Αυτό σημαίνει “σωφρονισμός” που ακουστά τον έχουμε και σπανίως τον βλέπουμε. Κι αυτό οφείλει να κάνει μια κοινωνία της προκοπής – όχι αυτό το σίχαμα που ζούμε: να παραλάβει κ@λόπαιδα και να τα παραδώσει παιδιά. Ή να προσπαθήσει τουλάχιστον. Κι αν τα καταφέρει, μαγκιά της.
Αν όχι, τουλάχιστον να προστατέψει τα θύματα. Που είναι κι αυτά παιδιά της. Γιατί κακά τα ψέματα, οι δεύτερες ευκαιρίες είναι του Θεού.
Κι οι τρίτες του μαλάκα.
