«Η ΚΑΘΑΡΣΗ και μόνο η ΚΑΘΑΡΣΗ είναι το ζητούμενο (…). Ή είμαστε μαζί με τους ανήλικους σε οποιονδήποτε χώρο ή να πάμε σπίτια μας (τουλάχιστον όσοι εργαζόμαστε στην εκπαίδευση). Βρίσκω ιδιαίτερα επιζήμια οποιαδήποτε άλλη στάση. Τιμάμε το σχολείο μας όταν είμαστε με τα παιδιά», τονίζει δασκάλα του Αρσάκειου, μέσω ανάρτησης της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τις επικρίσεις κατά των 285 αποφοίτων του Αρσάκειου Ψυχικού που μέσω επιστολής τους μίλησαν για «σεξουαλικές, ψυχολογικές ή και λεκτικές προσβολές, οι οποίες τελούν σε γνώση μας» από «συγκεκριμένους καθηγητές και καθηγήτριες» αντικρούει η συνθέτρια και νηπιαγωγός – δασκάλα μουσικής στο Αρσάκειο Νηπιαγωγείο Ψυχικού Τατιάνα Ζωγράφου μέσω δημόσιας ανάρτησής της.
«286 παιδιά έχουν κάτι να καταγγείλουν. Κάτι από μέτρια σοβαρό ως πολύ σοβαρό», γράφει η ίδια στο Facebook. Και, επομένως, «δεν είναι η στιγμή να βγούνε όσοι έχουν καλές εμπειρίες και να μιλήσουν, δεν πρόκειται περί αυτού».
«Ας σωπάσουμε (…) να ακούσουμε. Και λέω να σωπάσουμε γιατί συνήθως όσοι άνθρωποι έχουν ένα τραύμα, συνήθως όταν αποφασίζουν να μιλήσουν ή κλαίνε γοερά χωρίς να μιλάνε ή ψιθυρίζουνε», προσθέτει.
Αναλυτικά η ανάρτηση της κ. Ζωγράφου:
«Διαβάζω διάφορα κουλά. Απόφοιτοι λέει… που διαφωνούν με τους απόφοιτους που καταγγέλλουν συστηματική κακοποίηση λεκτική και ψυχολογική από κάποιους μάλλον παλαιότερους καθηγητές και καθηγήτριές τους, προσπαθούν να προασπιστούν εμάς τους καθηγητές και δασκάλους τους, που υποτίθεται βαλλόμαστε.
Μα φυσικά και δεν βάλλεται η αξιοπρέπεια και το κύρος μας, όσων εργαζόμαστε στα Αρσάκεια- Τοσίτσεια Σχολεία. Ποιος σοβαρός άνθρωπος πιστεύει ότι οι καταγγελίες αφορούν την πλειοψηφία εξ ημών; Σας διαβεβαιώνω. ΚΑΝΕΝΑΣ.
Όσοι κάνουμε σωστά την εργασία μας κοιμόμαστε με καθαρή τη συνείδησή μας κάθε βράδυ. Και πιστέψτε με αυτό το γνωρίζουν και οι μαθητές μας και οι γονείς τους και θέλω να πιστεύω και οι ανώτεροι μας. Είναι η στιγμή που οφείλουμε να κοιτάξουμε όλοι την λεπτομέρεια στο κάδρο.
Αν υπάρχει έστω και μία μαθήτρια στο παρελθόν ή ένας μαθητής που έχει βιώσει τραυματική εμπειρία στο σχολείο μας εγώ θα σταθώ πλάι της και πλάι του. Κι όχι γιατί δεν αγαπώ το σχολείο στο οποίο εργάζομαι. Κάθε άλλο το αντίθετο θα έλεγα.
Με όλα τα στραβά και τα καλά όπως σε κάθε εργασιακό χώρο πονάω το σχολείο στο οποίο εργάζομαι. Αλλά δεν νοείται δάσκαλος ή δασκάλα που στέκει απέναντι κι όχι δίπλα στον μαθητή και στην μαθήτρια. Δεν είναι η στιγμή να βγούνε όσοι έχουν καλές εμπειρίες και να μιλήσουν.
Δεν πρόκειται περί αυτού. Εννοείται ότι οι περισσότερες εμπειρίες είναι θετικές! ΑΛΙΜΟΝΟ! Όμως 286 παιδιά έχουν κάτι να καταγγείλουν. Κάτι από μέτρια σοβαρό ως πολύ σοβαρό.
Η κυρία Εισαγγελέας θα διερευνήσει τα περιστατικά και θα αποφανθεί ποια είναι άξια περαιτέρω διερεύνησης και ποια όχι.
Δεν είναι λίγο κουλό αυτή τη στιγμή να βγαίνει ο κάθε απόφοιτος και απόφοιτη και να λέει τι όμορφα σχολικά χρόνια είχε? Είδατε καμιά αθλήτρια να βγαίνει να κάνει κάτι τέτοιο μετά την μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου.
Είδατε κανέναν ηθοποιό να βγαίνει σαν μωρό να λέει τι υπέροχους καθηγητές είχε. ΕΞΥΠΑΚΟΎΕΤΑΙ ότι υπάρχουνε σπουδαίοι προπονητές, σπουδαίοι σκηνοθέτες, σπουδαίοι ηθοποιοί, σπουδαίες νηπιαγωγοί, (εμείς εκτός από τον εξαίρετο γυμναστή μας είμαστε όλες κοπέλες!) δάσκαλοι/δασκάλες, καθηγητές/καθηγήτριες κ.ο.κ.
Η ΚΑΘΑΡΣΗ και μόνο η ΚΑΘΑΡΣΗ είναι το ζητούμενο.
Μην κάνουμε σαν ανόητα μωρά. Σύντομα θα ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ή είμαστε μαζί με τους ανήλικους σε οποιονδήποτε χώρο ή να πάμε σπίτια μας (τουλάχιστον όσοι εργαζόμαστε στην εκπαίδευση).
Βρίσκω ιδιαίτερα επιζήμια οποιαδήποτε άλλη στάση. Τιμάμε το σχολείο μας όταν είμαστε με τα παιδιά. Πάντα μαζί με τα παιδιά μας. Στις χαρές και στις λύπες τους. Στην ανεμελιά τους ή όπως τώρα στην αγωνία τους.
Κανένας πολίτης άνω των 25 χρόνων- όπως φαίνεται να είναι όλα αυτά τα παιδιά (απόφοιτοι 1994-2018) -δεν έχει καμία όρεξη να τρέχει στην εισαγγελία ή να συνασπίζεται με άλλα παιδιά αν δεν έχει κάτι σοβαρό να πει.
Ας σωπάσουμε λοιπόν να ακούσουμε. Και λέω να σωπάσουμε γιατί συνήθως όσοι άνθρωποι έχουν ένα τραύμα, συνήθως όταν αποφασίζουν να μιλήσουν ή κλαίνε γοερά χωρίς να μιλάνε ή ψιθυρίζουνε.
Ας σωπάσουμε… Είναι κάτι σαν τον όρκο του Ιπποκράτη για τους γιατρούς. Αν δεν μπορούμε να το βουλώσουμε μέχρι να βρουν τη δύναμη να μιλήσουνε τότε να πάμε να κάνουμε άλλο επάγγελμα. Και αυτή η στάση θέλω να πιστεύω ότι εν τέλη τιμάει το σχολείο μου, έστω κι αν κάποιοι κοντόφθαλμοι δεν μπορούν ακόμα να το καταλάβουν».
