Παρά τις δυσκολίες το χωριό «Χρυσομηλιά» είναι σαν μία μεγάλη οικογένεια
Σε ένα μικρό ορεινό χωριό, την Χρυσομηλιά δεκάδες παιδιά μεγαλώνουν σαν οικογένεια. Κάθε μεσημέρι με πολύχρωμες τσάντες στην πλάτη, ένα τσούρμο μαθητές περπατούν όλοι μαζί από το δημοτικό σχολείο προς τα σπίτια τους. Μαζί τους δεν είναι παρά μόνο μία μητέρα και παράλληλα η πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, που αποχαιρετά ένα-ένα τα μικρά παιδιά όταν μπαίνουν στις αυλές τους για το μεσημεριανό φαγητό μέχρι να φτάσει με την κόρη της σπίτι.
Η Χρυσομηλιά, είναι μια κοινότητα περίπου 500 κατοίκων στα όρια του Δήμου Καλαμπάκας, σκαρφαλωμένη σε υψόμετρο 900, τα έχει καταφέρει θαυμαστά. Κατά καιρούς αναφέρεται στον Τύπο ως το χωριό των πολυτέκνων.
«Είμαστε μία μεγάλη οικογένεια», υποστηρίζουν οι κάτοικοι.
Το τελευταίο σπίτι της ονειρικής αυτής διαδρομής είναι της Ολυμπίας Μπαρτάλη και του Κωνσταντίνου Δήμου.
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της κοινότητας, Νίκος Στεφόπουλος, μιλώντας στην «Καθημερινή» αναφέρει: «Ο μύθος λέει ότι το 1800 το χωριό είχε υποστεί καθίζηση. Είχαν σκοτωθεί οικογένειες. Οι ιστορίες λένε ότι είχε χαθεί το μισό χωριό. Τότε οι κάτοικοι αποφάσισαν να το αναγεννήσουν κάνοντας πολλά παιδιά».
«Αυτό που σίγουρα ισχύει, ωστόσο, είναι πως το χωριό, χάρη στην τοποθεσία και στους κατοίκους του, ήταν ένα ζωντανό με αυτάρκεια χωριό που στηριζόταν σε πολλές και διαφορετικές πηγές εισοδήματος: κτηνοτροφία, γεωργία, ξυλεία, αλλά και την τέχνη του οικοδόμου», τόνισε.
«Έχτισαν πάνω από 600 νέες κατοικίες. Αυτό σημαίνει ότι είχε δουλειά. Πήγαιναν και στα δίπλα χωριά. Διήνυαν με τα πόδια μια διαδρομή 24 έως 30 ωρών. Υπήρχε πλούτος».
«Η μητέρα μου είχε πέντε αδέλφια. Εμείς ήμασταν τέσσερις. Υπάρχουν και τα μαλώματα, τα πειράγματα. Πολλή αγάπη, και χαρά. Σε περιμένουν οι παππούδες και οι γονείς να έρθεις από το αν σχολείο. Θέλω κι εγώ να γίνω πατέρας και να κάνω πολλά παιδιά. Τα παιδιά παίζουν ελεύθερα. Πηγαίνουν στη γιαγιά τους, σε φίλους. Δεν είναι κλεισμένα. Είμαστε όλοι μαζί σαν οικογένεια. Μαζευόμαστε και κάνουμε μπάρμπεκιου, συναντιόμαστε στις παιδικές χαρές. Ευτυχία είναι όλα αυτά», λέει η Στεφανία Γιαννούλα, μητέρα ενός κοριτσιού και δύο αγοριών.
Η στήριξη αυτή βοηθάει κάποιες τού γυναίκες του χωριού να εργάζονται, αν και, όπως αναφέρουν, οι περισσότερες δεν μπορούν να βρουν εργασία στη Χρυσομηλιά και αναγκάζονται και αυτές να κάνουν αρκετά χιλιόμετρα πηγαίνοντας είτε στην Καλαμπάκα είτε στο Περτούλι.
