Oύτε η οικογένειά τους αναγνωρίζεται, ούτε το παιδί τους έχει τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα παιδιά – Γιατί; Διότι οι γονείς λέγονται Χριστίνα και Βικτωρία
Η Χριστίνα Λεϊμονή και η Βικτωρία Καλφάκη γνωρίστηκαν πριν από πολλά χρόνια στην Ελλάδα, ερωτεύτηκαν, έγιναν ζευγάρι και έφυγαν για τη Μεγάλη Βρετανία τα χρόνια της κρίσης.
Εκεί παντρεύτηκαν και έκαναν τη μικρή τους κόρη. Πριν από λίγα χρόνια ξαναγύρισαν στην Ελλάδα. Και οι δύο είναι σημαντικά στελέχη σε δύο από τις μεγαλύτερες εταιρίες τεχνολογίας στη χώρα μας, στη Microsoft και στην Google.
Σήμερα μιλάνε στο TheTOC για τα προβλήματα που έχουν αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια στην χώρα μας, καθώς ούτε η οικογένειά τους αναγνωρίζεται, ούτε το παιδί τους έχει τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα παιδιά. Μιλούν, όμως, και με αγωνία και ελπίδα για το νομοσχέδιο που θα έρθει σε λίγες μέρες και για την ψήφισή του που περιμένουν για να τη γιορτάσουν με τις οικογένειές τους και με καλούς φίλους που τους έχουν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια.
Τις συνάντησα σε ένα κεντρικό καφέ της Αθήνας μαζί με την τετράχρονη κόρη τους, Ιώβη. Η πιο συγκινητική στιγμή της συνέντευξης ήταν όταν η μια μαμά της Νιόβης αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν λέγοντας πως “στην Ελλάδα δεν μας αναγνωρίζουν ως οικογένεια”. Τότε η Νιόβη άρχισε να φωνάζει “γιατί, μαμά, λες ότι δεν είμαστε οικογένεια, αφού είμαστε οικογένεια”.
Ακολουθεί η συνέντευξη:
Σας ευχαριστώ πολύ που δεχθήκατε να κάνουμε και οι δύο μαζί αυτή τη συνέντευξη και θέλω να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πώς ξεκινάει η ιστορία σας;
Χριστίνα Λεϊμονή: Εμείς γνωριστήκαμε αρκετά χρόνια πριν, το 2007, στην Ελλάδα, αγαπηθήκαμε, ξεκινήσαμε να μένουμε μαζί και μετά από λίγα χρόνια, το 2015, αποφασίσαμε να φύγουμε στην Αγγλία, τόσο για τις επαγγελματικές προοπτικές που είχαμε μπροστά μας, αλλά και επίσης για να μπορούμε να είμαστε σε μια χώρα όπου στην ουσία δεν θα είχαμε κάποιο πρόβλημα, αλλά θα ήμασταν ισότιμοι πολίτες, ανεξάρτητα από τις προσωπικές μας σχέσεις.
Χριστίνα Λεϊμονή: Εμείς γνωριστήκαμε αρκετά χρόνια πριν, το 2007, στην Ελλάδα, αγαπηθήκαμε, ξεκινήσαμε να μένουμε μαζί και μετά από λίγα χρόνια, το 2015, αποφασίσαμε να φύγουμε στην Αγγλία, τόσο για τις επαγγελματικές προοπτικές που είχαμε μπροστά μας, αλλά και επίσης για να μπορούμε να είμαστε σε μια χώρα όπου στην ουσία δεν θα είχαμε κάποιο πρόβλημα, αλλά θα ήμασταν ισότιμοι πολίτες, ανεξάρτητα από τις προσωπικές μας σχέσεις.
Το 2007 τα πράγματα πώς ήταν για ένα ομόφυλο ζευγάρι στην Ελλάδα;
Βικτωρία Καλφάκη: Μέσα στην ντουλάπα, όπου μόνο οι πολύ κοντινοί φίλοι, γνωστοί και σχεδόν κανένας συνάδελφος δεν γνώριζε ότι ήμασταν μαζί. Έτσι ήταν τα πράγματα. Δεν νιώθαμε την ελευθερία να το πούμε, δεν την είχε νιώσει καμία από τις δύο μας. Μέχρι που γυρίσαμε από το Λονδίνο. Καμία χρονιά δεν ήταν εύκολη για μας πριν εδώ στην Ελλάδα, παρόλο που και οι δύο ήμασταν σε πολυεθνικές εταιρείες που έχουν πολιτικές που βοηθάνε τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα.
Φεύγοντας από την Ελλάδα και πηγαίνοντας στο Λονδίνο η διαφορά των δύο χωρών εκείνη την εποχή ήταν πολύ μεγάλη; Και μιλάμε για το 2015.
Χριστίνα Λεϊμονή: Η μέρα με τη νύχτα. Πρώτα απ’ όλα θα σας πω εγώ χαρακτηριστικά είχα πολύ μεγάλο άγχος όταν έπρεπε να πω στην καινούργια μου μάνατζερ στο Λονδίνο ότι περιμένω με αγωνία να έρθει και η σύντροφός μου. Ίδρωνα, είχα πολύ άγχος για το πώς θα αντιδράσει και όταν της το είπα περίμενε να δει ποια είναι η επόμενη πρόταση. Δηλαδή περίμενε να δει ποιο είναι το πρόβλημα. Η διαφορά ήταν η μέρα με τη νύχτα. Μου λέει “ναι και;”. Της λέω “αυτό ήθελα να σου πω”. “Ναι”, μου λέει, “και ποιο είναι το πρόβλημα;”. Δεν μπορούσε να καταλάβει το δικό μου το άγχος, ότι φοβόμουν στη δουλειά να είμαι out. Και τους τέσσερις πρώτους μήνες δεν ήμουν out ούτε στο Λονδίνο.
Είχαν μείνει οι φοβίες γιατί κουβαλούσατε όλο αυτό το κλίμα από την Ελλάδα προφανώς;
Βικτωρία Καλφάκη: Aκριβώς ναι, δεν ήταν εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξεις.
Πότε αποφασίσατε να κάνετε παιδί;
Στην Αγγλία πια και βλέποντας πολλές οικογένειες γυναικών και αντρών αρχίσαμε λιγάκι να το ψάχνουμε για να καταλάβουμε αν είναι κάτι που μπορούμε, που θέλουμε, που είμαστε άνετα μέσα σε αυτό. Και όλο αυτό μάλιστα, όταν ξεκινήσαμε να το ψάχνουμε, δεν το είχαμε πει σε κανέναν. Ήταν το κοινό μας μυστικό, να δούμε αν μπορούμε.
Προφανώς σας επηρέασε το θετικό κλίμα που υπήρχε στη Μεγάλη Βρετανία για τη δημιουργία της οικογένειας.
Βικτωρία Καλφάκη: Νομίζω ότι αν τυχόν ήμασταν εδώ δεν θα το σκεφτόμασταν ποτέ. Μπορεί ίσως αργότερα, αλλά εκείνες τις εποχές δεν θα το σκεφτόμασταν για πολλούς λόγους. Και μόνο το ότι έπρεπε να βρεθείς σε έναν γιατρό εκείνες τις εποχές και να του πεις ψέματα για το ποιος είναι ο λόγος που θέλεις να κάνεις μόνη σου ένα παιδί, να αποκρύψει δηλαδή τον δεύτερο σύντροφο, όλο αυτό είναι κάτι το οποίο εγώ δεν θα ήθελα να το κάνω. Μ’ αρέσουν οι καθαρές λύσεις.
Χριστίνα Λεϊμονή: Εγώ θέλω να σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μετά από 6 χρόνια στο Λονδίνο, όπου κάναμε αυθόρμητα πράγματα που κάνει ένα υγιές και ερωτευμένο ζευγάρι, πιάναμε η μία το χέρι της άλλης στο δρόμο, κάποιες φορές αυθόρμητα δίναμε ένα φιλί, όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα μετά από κάποιους μήνες η Βικτωρία πολύ αυθόρμητα, έτσι όπως κάναμε μια βόλτα στο Κεφαλάρι, κάποια στιγμή πήγε να μου πιάσει το χέρι και να μου δώσει ένα φιλί. Και εγώ γύρισα το μάγουλο και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι ξαναήρθαν στο μυαλό μας οι παλιοί φόβοι της Ελλάδας.
Αυτό που μου περιγράφετε σε ποια χρονιά;
Χριστίνα Λεϊμονή: Το 2021. Ακόμα και τότε υπήρχε όλο αυτό το μάγκωμα.
Πριν φύγετε για τη Μεγάλη Βρετανία η πιο αρνητική εικόνα που θυμάστε όσον αφορά τη σχέση σας από το περιβάλλον ή από τρίτους παράγοντες ποια ήταν;
Χριστίνα Λεϊμονή: Γενικά στη σχέση μας ήμασταν πάντα προστατευτικές όπως είμαστε και τώρα με τη μικρή μας, τώρα που η οικογένειά μας έχει μεγαλώσει. Προσπαθούμε να είμαστε σε μια λίγο πιο προστατευμένη θέση. Οπότε δεν θυμάμαι κάποια αρνητική εικόνα για το ζευγάρι, αλλά μπορώ να σας πω ότι εγώ ως μονάδα ΛΟΑΤΚΙ πριν γνωρίσω τη Βικτωρία θυμάμαι πάρα πολύ καλά, ειδικότερα πιο μικρή, ότι κάποιες φορές που πήγαινα σε κάποιο μπαρ που είχε ανθρώπους σαν κι εμάς όταν βγαίναμε, υπήρχαν περιπτώσεις που από τα μπαλκόνια έπεφταν γλάστρες. Όχι απλά νερό με κουβάδες γιατί αυτό ήταν το καλό, το θετικό σενάριο αλλά γλάστρες.
Αυτό το ανατριχιαστικό που μου περιγράφετε σε ποια εποχή;
Χριστίνα Λεϊμονή: Αυτό ήταν τη δεκαετία του ’90 και ακόμα πιο παλιά. Αλλά θυμάμαι τέτοιες περιπτώσεις που προσέχαμε πώς θα βγούμε από το μαγαζί για να μην κινδυνεύσει στην ουσία η ζωή μας.
Άρα μιλάμε για ένα κοινωνικό bullying αρκετών ετών. Εσείς έχετε κάποια αντίστοιχη εικόνα, κ. Καλφάκη, από εκείνο το μακρινό παρελθόν;
Βικτωρία Καλφάκη: Δεν έχω αντίστοιχη εικόνα, αλλά θυμάμαι αρκετές φορές συναδέλφους και στον ευρύτερο κύκλο να σχολιάζουν αρνητικά, κυρίως τους άντρες, και ένιωθα πολύ άβολα με το να κρίνεις κάποιον χωρίς να τον ξέρεις, χωρίς να τον έχει γνωρίσει ποτέ, χωρίς να ξέρεις τίποτα για την οικογένειά του, την προσωπικότητά του, παρά μόνο επειδή έχει σχέση με έναν άλλον άντρα. Οι γυναίκες παραδοσιακά ήταν σχεδόν αφανείς. Στην Ελλάδα όταν σκεφτόμαστε ένα ομόφυλο ζευγάρι γυναικών, δυσκολευόμαστε πολύ να βρούμε ένα παράδειγμα
Γιατί όμως;
Βικτωρία Καλφάκη: Γιατί όλες οι γυναίκες για κάποιο λόγο κρύβονται. Δεν έχω μια λογική εξήγηση να σας πω.
Χριστίνα Λεϊμονή: Έχω μια προσωπική άποψη επί του θέματος. Οι γυναίκες λόγω του φύλου τους έχουν δεχτεί για χρόνια ένα είδος bullying και παρενόχλησης και ενδεχομένως προστατεύονται λίγο παραπάνω για να μην προσθέσουν άλλο ένα πρόβλημα ή άλλη μια αρνητική ενέργεια προς αυτές.
Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις, σε μένα ειδικά παλιότερα, που μπορεί να έμπαινα σε μια συνάντηση με κάποιον από την ομάδα μου και επειδή ήταν άντρας αυτός, γυναίκα εγώ, πάντα θεωρούσαν ότι αυτός είναι ο προϊστάμενος. Οπότε θεωρώ ότι μια γυναίκα προσπαθεί να προστατευθεί για να μην έχει και επιπλέον βάρη.
Όταν αποφασίσατε να γυρίσετε από την Αγγλία στην Ελλάδα με την κόρη σας σκεφτήκατε ότι έρχεστε σε μια χώρα και δεν θα έχετε τα δικαιώματα που είχατε εκεί; Σκεφτήκατε τα προβλήματα που θα αντιμετωπίζετε καθημερινά ή ελπίζατε ότι κάποια στιγμή και εδώ τα πράγματα θα καλυτερέψουν;
Βικτωρία Καλφάκη: Το σκεφτήκαμε και προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πρακτικά τι θα ήταν αυτό που θα αντιμετωπίζαμε και ποια θα ήταν τα εμπόδια. Όλα αυτά προσπαθήσαμε να τα σκεφτούμε. Ήταν ένα στοίχημα για μας. Κατά κάποιο τρόπο κρατήσαμε η μία το χέρι της άλλης και είπαμε “εμείς θα πάμε και θα το παλέψουμε”.
Χριστίνα Λεϊμονή: Θέλω να σας πω και πού βρήκαμε τη δύναμη. Γιατί εμείς τα προβλήματα τα συναντήσαμε όντας Ελληνίδες στο Λονδίνο όταν γεννήθηκε η μικρή μας. Γιατί όταν γεννήθηκε η μικρή, εμείς κανονικά κάναμε όλες τις πράξεις του Ηνωμένου Βασιλείου, το πιστοποιητικό γέννησης, την εγγραφή της, όλη η οικογένεια αναγνωρισμένη, όλα μια χαρά. Μόλις η μικρή μεγάλωσε λίγο θέλαμε να της δώσουμε την ελληνική ιθαγένεια. Άρα πήγαμε στην ελληνική πρεσβεία να κάνουμε μεταγραφή της ληξιαρχικής πράξης στην Ελλάδα και ως περήφανες Ελληνίδες να γίνει και η μικρή άλλη μια Ελληνίδα γιατί έτσι θα τη μεγαλώναμε. Εκεί λοιπόν την πρώτη μας φορά, στην πρώτη μας επίσκεψη, η πρεσβεία μάς έδιωξε.
-Σοβαρά;
Χριστίνα Λεϊμονή: Και μάλιστα μας είπαν χαρακτηριστικά “Να το σκεφτόσασταν πριν την κάνετε”. Αυτό το 2019 στο ελληνικό προξενείο του Λονδίνου. Οταν δε εγώ ζήτησα ότι θέλω εγγράφως την άρνηση της Ελλάδας να κάνει τη μικρή Ελληνίδα, αυτό δεν έγινε ποτέ. Δεν μας έδωσαν ποτέ τέτοιο έγγραφο.
Μετά από λίγο καιρό ξαναπήγαμε έχοντας στα χέρια μας χαρτιά και εγκύκλιους που προέβλεπαν τι πρέπει να γίνει αναγκάστηκαν να γίνει η μεταγραφή της μικρής στο Ειδικό Ληξιαρχείο της Ελλάδος, αφαιρώντας βέβαια το επώνυμο που ήταν το δικό μου, γιατί η μικρή έχει δύο επώνυμα στην Αγγλία. Αφαίρεσαν το δικό μου επώνυμο και αφαίρεσαν και εμένα. Δεν φαίνομαι πουθενά στα ελληνικά της χαρτιά, οπότε στην ουσία ναι μεν κερδίσαμε, αν θέλετε, την πρώτη μας μικρή μάχη, ότι η μικρή πήρε την ελληνική ιθαγένεια που θέλαμε, αλλά την πήρε ως παιδί μονογονεϊκής οικογένειας αγνώστου πατρός.
Κι αυτό το γεγονός ξέρετε το λέω τώρα πολύ ψύχραιμα, αλλά την πρώτη φορά όταν μας έδιωξαν ήταν εξοργιστικό, λυπηρό. Η Βικτωρία έκλαιγε για 45 λεπτά. Γιατί ήταν σαν να σε απορρίπτει η ίδια σου η χώρα. Τότε βάλαμε τα κλάματα όταν βγήκαμε.
Οι οικογένειές σας πώς αντιμετώπισαν τη σχέση σας και την απόφασή σας να κάνετε το παιδί σας;
Βικτωρία Καλφάκη: Η μητέρα μου όταν έμαθε την πρόθεση να κάνουμε παιδί είχε μια πολύ μεγάλη ανησυχία ως προς το παιδί. Μου είπε “σκεφτείτε αυτό το παιδί όπου πηγαίνει στην Ελλάδα θα πρέπει να λέει Νιόβη, του; Και για αυτό το “του” που το κουβαλάμε τόσα χρόνια δεν θα έχει κάτι να απαντήσει.
Επειδή δεν υπάρχει μέχρι τώρα ο νόμος.
Βικτωρία Καλφάκη: Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ο νόμος και φυσικά η μητέρα μου σκεπτόμενη με τη μέχρι τότε εμπειρία της. Εμείς της είπαμε ότι θα κάνουμε τον αγώνα μας, θα δώσουμε τη μάχη μας και ότι θέλουμε να μας στηρίξει και να είναι μαζί μας.
Χριστίνα Λεϊμονή: Η αλήθεια είναι ότι οι οικογένειές μας είναι πολύ υποστηρικτικές, βλέπουν ένα παιδί που είναι χαρούμενο, υγιές, που έχει φίλους, άλλες οικογένειες, οικογένειες, όχι μόνο ομόφυλες, αλλά κυρίως ετερόφυλες οικογένειες.
Εμένα η αδερφή μου και ο πεθερός μου ήταν πάρα πολύ υποστηρικτικοί από την αρχή. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Η μητέρα μου ωστόσο, ακριβώς επειδή είναι και μιας παλαιότερης γενιάς, είχε κάποιους προβληματισμούς που πάλι είχαν να κάνουν με τους τρίτους, δηλαδή με το τι θα πει ο κόσμος;
Αλλά έχει κάνει μια παρά πολύ μεγάλη προσπάθεια να το καταλάβει και κυρίως όταν έρχεται πλέον σε επαφή με το περιβάλλον που μεγαλώνει το παιδί καταλαβαίνει ότι είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό περιβάλλον με αγάπη.
Πριν να φύγετε από την Ελλάδα, όπως μου είπατε, κρατούσατε τη σχέση σας κλειστή στην ντουλάπα. Φύγατε από την Ελλάδα. Γυρίσατε στην Ελλάδα και λέτε τώρα δημοσίως όλα αυτά που σε μια άλλη χώρα φαντάζουν αυτονόητα; Σκεφτόσασταν ότι θα έφτανε η ώρα που θα βγαίνατε στα μέσα ενημέρωσης να μιλήσετε για την ανάγκη να νομοθετηθεί και στην Ελλάδα αυτό που υπάρχει σε άλλες 20 ευρωπαϊκές χώρες;
Χριστίνα Λεϊμονή: Ηταν ένας από τους βασικούς λόγους που γυρίσαμε στην Ελλάδα. Το ότι θέλαμε να είμαστε ανοιχτοί σε όλο τον κόσμο, να μοιραζόμαστε την οικογένειά μας έτσι όπως είναι, για να βοηθήσουμε άλλες οικογένειες, οι οποίες αν θέλετε δεν έχουν ακόμα την ίδια δύναμη, την ίδια στήριξη, για να μπορούν να μιλάνε γι’ αυτά τα προβλήματα. Οπότε ήταν και δικός μας σκοπός όλο αυτό όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα. Τώρα το πότε θα ερχόταν αυτή η μέρα δεν το ξέραμε, ούτε το περιμέναμε. Αλλά είχαμε πολύ μεγάλη αγωνία για να έρθει αυτή η στιγμή.
Βικτωρία Καλφάκη: Είπαμε θα παλέψουμε γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, αν δεν το κάνουμε εμείς για εμάς, αν δεν το πιστέψουμε εμείς περισσότερο από κάθε άλλο, δεν περιμένουμε από από κάποιους άλλους να σκεφτούν για μας.
Τι κάνει ένα ομόφυλο ζευγάρι να αποκτήσει το κουράγιο της ορατότητας και της μάχης πια ως ορατό ομόφυλο ζευγάρι;
Βικτωρία Καλφάκη: Νομίζω η δέσμευση του ενός απέναντι στον άλλο άνθρωπο. Μεταξύ μας δηλαδή, είπαμε ότι κρατάμε η μια το χέρια της άλλης και λέμε οτι εμείς θα το κάνουμε μαζί.
Χριστίνα Λεϊμονή: Και επίσης ένας καλύτερος κόσμος για το παιδί μας. Αυτή για μένα είναι η μεγαλύτερη δύναμη. Γιατί ξέρετε, πολλές φορές κάνουμε μια έκθεση του εαυτού μας σε πολύ προσωπικά ζητήματα. Και ο κόσμος μας χαρακτηρίζει με αυτά και όχι με την επαγγελματική μας ιδιότητα ή οτιδήποτε άλλο.
Η διαφορά της Ελλάδας αλλά και του εργασιακού χώρου όταν φύγατε σε σχέση με την Ελλάδα του σήμερα ποια είναι;
Βικτωρία Καλφάκη: Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά αλλά το σημαντικότερο είναι η δική μας στάση. Δεν συζητάμε πια το αν θα μας αποδεχθεί κάποιος. Είμαστε αυτές που είμαστε, δεν έχουμε κάποιο φόβο. Το ανακοινώσαμε, το λέγαμε, μιλάγαμε για τα προβλήματα, μιλάγαμε για τη ζωή μας, μιλάγαμε για τη σχέση μας, μιλάγαμε για το παιδί μας και αυτό έκανε κάποιον να έρχεται πιο κοντά και να να ρωτάει ή να προσπαθεί την περιέργειά του να την κάνει ερώτηση. Οπότε ναι μεν οι πολιτικές των εταιρειών ως προς τη συμπερίληψη υπήρχαν, αλλά η στάση η δική μας ήταν αυτή που άλλαξε πρακτικά τα πράγματα.
Υπήρχαν άτομα που στην αρχή είχαν μια ουδέτερη στάση απέναντί σας και συν τω χρόνω κατανόησαν τα πράγματα και τώρα έχουν μια διαφορετική, πιο φιλική, πιο ουσιαστική σχέση και κατανοούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε από την ανυπαρξία του νόμου;
Χριστίνα Λεϊμονή: Εγώ μέσα στη δουλειά αντιμετώπισα στην αρχή μία λογική του στυλ “τι μας το λέτε, τι μας αφορά, δεν χρειάζεται να βγάζετε τα εν οίκω εν δήμω”.
Όταν τους εξηγούσα όμως την κατάσταση της μικρής, ότι εγώ δεν είμαι αναγνωρισμένη επίσημα από το κράτος και ότι αν πάθει κάτι η Βικτωρία, η μικρή θα πάει στην Πρόνοια και δεν θα συνεχίσει να μένει μαζί μου, τότε ακόμα και αυτοί οι λίγο πιο διστακτικοί άνοιγαν τα μάτια και λέγανε “Τι εννοείς; Το σύμφωνο συμβίωσης δεν τα έχει λύσει αυτά;”. Δηλαδή πολύς κόσμος νόμιζε ότι δεν υπάρχουν αυτά τα προβλήματα. Αλλά όποιος άκουγε τα πραγματικά προβλήματα άλλαζε στάση.
Περιμένατε ότι στην Ελλάδα του 2024 θα έρθει το νομοσχέδιο που θα λύνει αυτά τα προβλήματα; Και θεωρείτε ότι έτσι όπως ανακοινώθηκαν οι ρυθμίσεις μόλις ψηφιστεί το νομοσχέδιο θα έχετε τα ίδια δικαιώματα που είχατε και στη Μεγάλη Βρετανία;
Χριστίνα Λεϊμονή: Για μένα είναι απίστευτο ότι αυτό γίνεται στη δική μας γενιά. Εγώ δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα στην Ελλάδα.
Βικτωρία Καλφάκη: Εγώ περίμενα ότι θα γίνει, αλλά όχι τόσο γρήγορα. Είχαμε ακούσει τις προθέσεις του πρωθυπουργού. Είχαμε ακούσει πολλά πράγματα, αλλά δεν το περίμενα. Αυτό που δεν περίμενα επίσης είναι κάποια στατιστικά μεγάλου ποσοστού μη αποδοχής. Κι αυτό δεν το περίμενα. Δηλαδή ήταν μια έκπληξη ως προς το αρνητικό. Το ότι απλός κόσμος, κόσμος ο οποίος πιστεύει στην ανάπτυξη, πιστεύει στην Ευρώπη, πιστεύει ότι είμαστε σε ένα καλύτερο δρόμο, θέλει να γυρίσουμε πίσω στο θέμα των δικαιωμάτων.
Χριστίνα Λεϊμονή: Εγώ θέλω να το πω και λίγο διαφορετικά. Μου κάνει εντύπωση με εκείνους που ενώ δεν τους αφαιρούμε κανένα δικαίωμα θέλουν να εμποδίσουν τα δικά μας δικαιώματα. Αυτή είναι μία μεγάλη μου απορία. Κόσμος που θέλει να εμποδίσει άλλους ανθρώπους να έχουν ίσα δικαιώματα. Το παιδί μου όταν έχει ίσα δικαιώματα με τα άλλα παιδιά, δεν αφαιρεί κάτι από τα άλλα παιδιά. Οπότε μου είναι δύσκολο να κατανοήσω την πρόθεση κάποιου να εμποδίσει ένα παιδί να έχει ίσα δικαιώματα με τα άλλα. Ακούω τα επιχειρήματά τους. Από την άλλη, πραγματικά όταν μιλάμε για παράδειγμα για το bullying, θα πρέπει να σκεφτούμε τι είναι καλύτερο; Το μη νομοθετημένο πλαίσιο για αυτά τα παιδιά ή το νομοθετημένο πλαίσιο, όπου τα παιδιά μπορούν να σταθούν στο μπούλινγκ και να πουν ότι εγώ υπάρχω. Η οικογένειά μου είναι εδώ, υπάρχει.
Τι θεωρείτε ότι θα αλλάξει στη ζωή σας και στην οικογένειά σας μόλις ψηφιστεί ο νόμος;
Βικτωρία Καλφάκη: Για μένα είναι πολύ σημαντικό το ότι θα φύγει όλο αυτό το άγχος της Χριστίνας, ότι θα πάθω κάτι. Γιατί δεν μπορώ να σας περιγράψω την αγωνία της όταν μπήκα να κάνω μια απλή επέμβαση. Είχε ένα άγχος το οποίο ήταν πρωτόγνωρο. Σκεφτόταν τι θα γίνει με την κόρη μας. Οπότε το ότι η Χριστίνα δεν θα έχει αυτό το βλέμμα και την έξτρα αγωνία που δεν χρειάζεται θα είναι μια μεγάλη ανακούφιση για μένα.
Χριστίνα Λεϊμονή: Και για μένα το πρώτο είναι αυτό, ο χειρότερός μου εφιάλτης. Πάντα σκεφτόμουν τι θα κάνω σε μια πολύ άσχημη στιγμή. Είναι το βασικότερο, αλλά επίσης έχει να κάνει με το ότι ξαφνικά δεν χρειάζεται να δικαιολογούμε αν η μικρή αρρωστήσει γιατί είμαι εκεί. Ναι, δεν χρειάζεται να φοβάμαι ότι θα υπάρξει κάποιος ο οποίος μπορεί εγώ να είμαι κάπου με τη μικρή και να νομίζει ότι την έχω απαγάγει. Και θεωρώ ότι αυτό που θα αλλάξει γενικότερα είναι ότι σιγά σιγά να γινόμαστε όλοι λίγο πιο καλοί στον τρόπο που μιλάμε.
Υπάρχει μία αντίδραση από ένα κομμάτι της Εκκλησίας και στο θέμα του γάμου και στο θέμα της υιοθεσίας κ.λπ. Πώς αντιμετωπίζετε αυτή την αντίδραση και τι θα λέγατε σε έναν άνθρωπο της Εκκλησίας που βγαίνει στην τηλεόραση και λέει ακόμα και το 2024 σήμερα ότι τα ομόφυλα άτομα πρέπει να μετανοήσουν, αλλιώς θα πάνε στην κόλαση;
Χριστίνα Λεϊμονή: Εδώ θα χρησιμοποιήσω μία πρόταση που μου είπε η Βικτώρια και εκείνη την ώρα πραγματικά μου ήρθε να δακρύσω. Όταν ζητούσαμε το συγκεκριμένο θέμα. Μου λέει ότι ο Χριστός μίλησε για αγάπη, για συγχώρεση, για αποδοχή, για τον σεβασμό του ενός ανθρώπου με τον άλλο. Οπότε σε αυτό το πλαίσιο πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει αυτή η διαφωνία. Ενας χώρος που το κέντρο του είναι η αγάπη του Χριστού για όλους τους ανθρώπους, μου είναι λίγο δύσκολο να κατανοήσω έναν τέτοιο λόγο.
Βικτωρία Καλφάκη: Καταλαβαίνω ότι η Εκκλησία θέλει να υπερασπιστεί τη θέση της αλλά με αυτόν τον τρόπο συγγνώμη είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω. Θα μπορούσαν απλά να πουν ότι εμείς δεν συμφωνούμε με αυτό. Όλα τα υπόλοιπα για κολασμένους ανθρώπους, για άρρωστους ανθρώπους θεωρώ ότι είναι περιττά πράγματα τα οποία δεν χρειάζονται σε κανέναν. Δεν χρειάζονται αυτά τα λόγια, δεν χρειάζονται αυτές οι τοποθετήσεις. Δεν βοηθούν κανέναν. Δεν βοηθούν τα παιδιά και κυρίως τους νέους ανθρώπους τους οποίους η Εκκλησία προσπαθεί να τους προσεγγίσει, προσπαθεί να τους έχει μαζί της.
Τι θα λέγατε αν είχατε απέναντί σας τους βουλευτές που βγαίνουν στα μέσα ενημέρωσης και λένε “όχι, εγώ θα καταψηφίσω το νομοσχέδιο, δεν θέλω αυτά τα δικαιώματα. Θεωρώ ότι αυτοί οι άνθρωποι αρκετά έχουν. Δεν χρειάζεται να τους δώσουμε παραπάνω”;
Χριστίνα Λεϊμονή: Εγώ αυτό που θα τους έλεγα είναι ότι μιλάμε για ισοτιμία πολιτών σε μια δημοκρατική χώρα που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για μια χώρα προοδευτική. Δεν αφαιρούμε δικαίωμα από κανέναν. Μιλάμε για θέματα ισότητας. Επίσης ότι όταν μιλάμε για ελεύθερη μετακίνηση μέσα στην ευρωπαϊκή ζώνη, δεν μπορεί εμείς σε μια χώρα να είμαστε οικογένεια και να προσγειωνόμαστε στην Ελλάδα και να μην είμαστε οικογένεια. Άρα δεν μπορούν τα ζευγάρια να μετακινούνται ελεύθερα μέσα στην Ευρώπη. Καταλαβαίνω και σέβομαι ότι μπορεί οι δικές τους απόψεις να είναι διαφορετικές. Δεν ζητάω να αλλάξουν απόψεις. Τους ζητάω όπως όλες μου οι υποχρεώσεις ως Έλληνας πολίτης τόσο φορολογικά όσο και νομικά είναι απολύτως ίδιες με εκείνων του ζητάω και τα δικαιώματα να είναι ίδια. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
(Σε αυτό το σημείο η μικρή Νιόβη όταν άκουσε τη μαμά της να λέει ότι όταν προσγειωνόμαστε στην Ελλάδα δεν είμαστε οικογένεια τη ρώτησε “Μαμά, γιατί λες ότι δεν είμαστε οικογένεια, αφού είμαστε οικογένεια”).
Είστε δύο γυναίκες και έχετε τη δυνατότητα είτε η μία είτε η άλλη να τεκνοποιήσετε. Τα ομόφυλα ζευγάρια που είναι δύο άνδρες με βάση το νόμο θα μπορούν μόνο να υιοθετήσουν παιδί και όχι να αποκτήσουν με παρένθετη μητέρα. Θεωρείτε ότι το θέμα της παρένθετης μητέρας πρέπει να είναι ένα επόμενο βήμα που θα κατοχυρωθεί και στην Ελλάδα;
Βικτωρία Καλφάκη: Θεωρώ ότι πρέπει να είναι ένα επόμενο βήμα σίγουρα. Πιστεύω ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει να κάνει παιδί, να υπάρχει το πλαίσιο για να μπορεί να το αποκτήσει. Και φυσικά δεν είναι και πάρα πολύ λογικό μια μόνη γυναίκα να μπορεί να κάνει, ενώ ένας μόνος άντρας να μην μπορεί. Οπότε θεωρώ ότι και μόνο ο διαχωρισμός του φύλου είναι κάτι το οποίο δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Δεν μπορώ όμως να αποκλείσω και δεν μπορώ να μειώσω το γεγονός ότι αυτά που έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής για το νομοσχέδιο είναι όλα θετικά. Σίγουρα δεν καλύπτουν όλο το κομμάτι της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά είναι προς μια θετική κατεύθυνση.
Χριστίνα Λεϊμονή: Oλοι αναγνωρίζουμε ότι είναι πάρα πολύ θετικό το ότι άνοιξε o διάλογος. Με πολύ μεγάλη αγωνία περιμένουμε το νομοσχέδιο.
Πώς βλέπετε το μέλλον με τη μικρή Νιόβη σε μια χώρα που ετοιμάζεται πια να άρει αδικίες και να σας δώσει δικαιώματα που δεν είχατε μέχρι τώρα;
Χριστίνα Λεϊμονή: Σίγουρα πιο θετικό και ενδεχομένως θα είναι και ένας λόγος να παραμείνουμε στην Ελλάδα.
Πώς θα γιορτάσετε την ψήφιση του νομοσχεδίου; Θα θέλατε να είστε στα θεωρεία της Βουλής την ημέρα που θα ψηφιστεί; Έχετε σκεφτεί κάτι άλλο;
Βικτωρία Καλφάκη: Δεν έχουμε σκεφθεί ακόμα κάτι γιατί είναι πολύ μεγάλο άγχος για να ψηφιστεί και θα υπάρχει και πολύ μεγάλη απογοήτευση αν δεν ψηφιστεί.
Αν τελικά πάνε όλα καλά και ψηφιστεί, πώς θα θέλατε να το γιορτάσετε;
Χριστίνα Λεϊμονή: Εγώ οικογενειακά και με τους καλούς μας φίλους που τόσα χρόνια μας στηρίζουν να κάνουμε είτε ένα ωραίο τραπέζι, είτε να βγούμε όλοι μαζί να γιορτάσουμε έξω. Εχουμε πολλούς ανθρώπους που μας έχουν στηρίξει, οπότε νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα ήθελα να κάνω.
Θα είναι η επόμενη μέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου μια καινούργια ημέρα και μια καινούργια εποχή για τις ΛΟΑΤΚΙ οικογένειες;
Βικτωρία Καλφάκη: Σίγουρα, όταν είναι καινούργια εποχή για το παιδί σου, είναι και για σένα σίγουρα.
Χριστίνα Λεϊμονή: Φανταστείτε ότι για πολλές οικογένειες σαν εμάς, ο δεύτερος γονέας δεν υπάρχει. Έχει δηλαδή την ίδια σχέση με το παιδί που πάει στο σχολείο με κάποιον που απλά περνάει απέξω. Οπότε για αυτούς τους ανθρώπους θα είναι τεράστια η αλλαγή. Ξαφνικά είναι αυτοί που θα μπορούν να πάνε να πάρουν τους βαθμούς του παιδιού τους. Θα μπορούν να πάνε να μιλήσουν με τον δάσκαλο. Να μιλήσουν για την πρόοδό του. Να ξέρουν πως αν πάθει κάτι θα μπορούν να το πάνε στο γιατρό. Οπότε για όλες αυτές τις οικογένειες η αλλαγή είναι τεράστια.
