«Πιστεύω πως η ζωή χωρίς στόχους, είναι ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Έτσι λοιπόν, τώρα νιώθω ιδιαίτερα περήφανος και χαρούμενος που ένας από αυτούς τους στόχος, σήμερα τον κατέκτησα». Με τα λόγια αυτά στην ανάρτηση που έκανε στο προσωπικό προφίλ που διατηρεί σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, ο Λευτέρης Ζυγούρας, ανακοίνωσε την αποφοίτησή του από τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Ο Λευτέρης Ζυγούρας, γεννήθηκε με πρόβλημα στην όραση και κάπου στα δέκα του χρόνια, την έχασε ολοκληρωτικά. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε ποτέ, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του να ονειρεύεται, να θέτει στόχους και να τους υλοποιεί παρά τις όποιες δυσκολίες συνάντησε στο διάβα του.
«Ήταν δύσκολο. Ήταν πολύ δύσκολο. Αν δεν είχα φίλους να με βοηθούν και να με στηρίζουν, θα ήταν ακόμη περισσότερο. Όμως ήταν όλοι τους εκεί και τους ευχαριστώ γι’ αυτό» τονίζει χαρακτηριστικά στο GRTimes.
Και αναφορικά με το πτυχίο του προσθέτει: «Ήξερα ότι από αυτή τη σχολή δύσκολα θα είχα επαγγελματική αποκατάσταση στο μέλλον. Μου άρεσε όμως. Με ενδιαφέρει η πολιτική, οι διεθνείς σχέσεις. Το ήθελα και για γνωστικό επίπεδο. Για τη γνώση και μόνο. Και το προσωπικό του ΑΠΘ κατά 90% ήταν απόλυτα συνεργάσιμο αν σκεφτείς ότι είμαι ο πρώτος τυφλός φοιτητής στη σχολή Πολιτικών Επιστημών».
Η πολύτιμη βοήθεια των φίλων
Αναφερόμενος στη βοήθεια που του παρείχαν οι φίλοι του σε όλο το διάστημα της φοίτησής του, ο Λευτέρης Ζυγούρας επαναλαμβάνει πως αν δεν υπήρχαν τόσοι άνθρωποι δίπλα του, κατά πάσα πιθανότητα η ιστορία δεν θα είχε εξελιχθεί με τον ίδιο τρόπο.
«Πρώτα – πρώτα οι φίλοι με βοήθησαν ηθικά. Επαναλαμβάνω πως ήμουν ο πρώτος τυφλός φοιτητής των Πολιτικών Επιστημών, οπότε ήταν πολύ δύσκολο για εμένα να το ολοκληρώσω όλο αυτό μόνος μου. Στην πορεία επίσης, δεθήκαμε ακόμη περισσότερο. Με στήριξαν στο να βρούμε καθηγητές, στο να μπορέσω να βρω σημειώσεις και στη συνέχεια να τις μετατρέψω σε ηλεκτρονική μορφή για να μπορέσω να τις χρησιμοποιήσω» τονίζει χαρακτηριστικά.
Πιο δύσκολο ήταν να φτάσω στο ΑΠΘ – Δεν υπάρχουν ηχητικοί σηματοδότες
Σχετικά με το πόσο δύσκολη είναι η φοίτηση σε πανεπιστημιακό ίδρυμα για έναν άνθρωπο με προβλήματα όρασης, ο Λευτέρης Ζυγούρας τονίζει πως το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να καταφέρει να φτάσει στο campus.
«Ήταν δύσκολα παρά το γεγονός ότι από μικρό παιδί κάνω κινητικότητα. Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν να φτάσω στο πανεπιστήμιο, καθώς δεν υπάρχουν πουθενά ηχητικοί σηματοδότες. Ξέρεις τι είναι να προσπαθείς να διαβείς την Εγνατία 9 το πρωί και να πρέπει να σε βοηθήσει κάποιος να περάσεις απέναντι; Γενικώς το πρόβλημα με τους ηχητικούς σηματοδότες είναι πολύ μεγάλο σε ολόκληρη την πόλη και δεν είναι και το μοναδικό» τονίζει συγκεκριμένα.
Όσο για τις εγκαταστάσεις του ΑΠΘ; «Δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερο πρόβλημα. Θέλω να είμαι δίκαιος. Μέσα στο Πανεπιστήμιο υπάρχουν οδηγοί τυφλών και τα μονοπάτια εντός είναι αρκετά λειτουργικά. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι το campus είναι τεράστιο και πρέπει να διανύσεις μεγάλες αποστάσεις» προσθέτει στο GRtimes.
Σημαντικό να αποκτούν γνώσεις οι πάντες
Αναφερόμενος στον τρόπο διδασκαλίας και κατά πόσο το διδακτικό προσωπικό ανταπεξήλθε στις ανάγκες που έχει ένας φοιτητής με προβλήματα όρασης, ο Λευτέρης Ζυγούρας εξηγεί στο GRTimes ότι «εδώ, αναφερόμαστε σε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Το προσωπικό όπως είπα και προηγουμένως ανταποκρίθηκε κατά 90% όμως όλη αυτή η προσπάθεια είναι σημαντική και για μένα. Πρώτον γιατί θέλω να αφυπνίσω και άλλους τυφλούς να βγουν από το σπίτι τους και δεύτερον για να δώσω εφόδια σε κάποιους άλλους. Για παράδειγμα όταν θα υπάρξει δεύτερος φοιτητής στη σχολή των Πολιτικών Επιστημών, οι καθηγητές θα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και πως θα χειριστούν την κατάσταση έτσι ώστε να διευκολύνουν τις σπουδές του».
Ο αθλητισμός και η μουσική
Οι σπουδές βέβαια είναι μόνο μία πλευρά στην οποία ο Λευτέρης Ζυγούρας αφιερώθηκε τα τελευταία χρόνια έως ότου καταφέρει παραλάβει στα χέρια του το πολύτιμο πτυχίο. Δεν είναι όμως και το μοναδικό του ενδιαφέρον.
Παράλληλα με τις σπουδές ασχολείται και με τον αθλητισμό και ειδικότερα με τον στίβο, ως αθλητής σφαιροβολίας και δισκοβολίας στο αθλητικό σωματείο του Ηφαίστου.
Στο διάστημα της καραντίνας δε, κατάφερε να ξεδιπλώσει και το στιχουργικό του ταλέντο στη ραπ μουσική. «Πράγματι, στο διάστημα του lockdown είχα την ευκαιρία να βρεθώ πολύ με τον εαυτό μου. Τις όποιες σκέψεις έκανα, τις αποτύπωσα στο χαρτί και τις μετέτρεψα σε τραγούδι σημειώνει».
Επιπλέον, τις λίγες ελεύθερες ώρες ακολουθεί την ομάδα του Ηρακλή σε όλα τα αθλήματα, έχοντας εισιτήριο διαρκείας.
Τις ημέρες που οι «κολλητοί» του δεν έχουν κάποια υποχρέωση, είναι αυτοί που αναλαμβάνουν το έργο των καθοδηγητών σε όλα. Ο φίλος του ο Σταύρος για παράδειγμα, θα περάσει από νωρίς να τον πάρει από το σπίτι. Να τον οδηγήσει στο Καυτανζόγλειο. Και όταν το παιχνίδι αρχίσει, είναι αυτός που του μεταφέρει την εικόνα του αγώνα.
Εκτός αν φορέσει το ένα ακουστικό από το ραδιοφωνάκι για να ακούει τη μετάδοση από κάποιον αθλητικό σταθμό. Το ένα ακουστικό όμως, γιατί με το άλλο αυτί θέλει να ακούει τα συνθήματα…
