Ο Δημήτρης Χριστόπουλος, καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης & Ιστορίας Παντείου Πανεπιστημιου, σχολιάζει την απαγόρευση συναθροίσεων που συμπίπτει με τις κινητοποιήσεις για το νέο νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια. Το μοντέλο διακυβέρνησης που εμφανίζεται είναι επικίνδυνο. Οι πρακτικές που ακολουθούνται περιορίζουν τις ελευθερίες των πολιτών και καταργούνται συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα.
Αναλυτικά η ανάρτηση του καθηγητή:
«Το Σύνταγμα είναι ένα σύνολο υποχρεωτικών κανόνων, ειδ΄ άλλως δεν είναι τίποτε» (Αββάς Sieyès, Γάλλος επαναστάτης 1795)
Υπάρχει ένα μοντέλο διακυβέρνησης στη δεύτερη φάση της πανδημίας που ομολογουμένως δεν υπήρχε στην πρώτη.
Αυτό υπαγορεύει το εξής: ζούμε σε πανδημία, οπότε υπάρχει η έκτακτη ανάγκη διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης με περιορισμούς δικαιωμάτων, αλλά την ίδια στιγμή συνεχίζουμε να νομοθετούμε ως αν τα πράγματα να έβαιναν κανονικά, επικαλούμενοι όμως την πανδημία για να μην υπάρχουν αντιδράσεις.
Αυτό κατεξοχήν γίνεται τώρα με το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια. Η επίκληση της πανδημίας αιτιολογεί τάχα την απαγόρευση συναθροίσεων ενώ και οι τοίχοι γνωρίζουν πως η απαγόρευση αυτή αφορά το διογκούμενο κύμα διαμαρτυρίας εναντίον του υπό διαβούλευση νομοσχεδίου για τα πανεπιστήμια.
Η κυβέρνηση θέλει και να νομοθετεί κανονικά αλλά και να περιορίζει τα συνταγματικά δικαιώματα των ανθρώπων επικαλούμενη την έκτακτη ανάγκη. Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Δεν πάει έτσι όμως.
Αυτή η αυταρχική βουλιμία είναι ανέντιμη, παράνομη και επικίνδυνη.
Είναι ανέντιμη διότι η κυβέρνηση δεν έχει το σθένος να ομολογήσει την πραγματική της σκοπιμότητα.
Είναι παράνομη διότι δεν μπορείς να καταργείς προσχηματικά ένα συνταγματικό δικαίωμα τόσο ζωτικό για την λειτουργία της δημοκρατίας.
Είναι επικίνδυνη διότι δυναμιτίζει ανεπίγνωστα ένα ήδη εύφλεκτο περιβάλλον.
Αν θέλει η κυβέρνηση να πειστούμε ότι όντως η αιτία της απαγόρευσης συναθροίσεων είναι υγειονομική κι όχι οι επικείμενες διαμαρτυρίες εναντίον του νομοσχεδίου της, δεν έχει παρά να παγώσει τη συζήτηση για το νόμο, να ακούσει, με την ευκαιρία, για ποιο λόγο σχεδόν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, από συντηρητικούς πρυτάνεις ως ριζοσπάστες νέους λένε “όχι” σε αυτό το νόμο, ώστε όντως η απαγόρευση των συναθροίσεων να υπηρετήσει κάτι το οποίο μπορούμε να αποδεχθούμε. Έστω και για τα προσχήματα.
Αν όμως δεν το κάνει, τότε μπροστά της δεν θα βρει μόνο πανεπιστημιακούς που αντιτίθενται στα σχέδιά της, αλλά καλοπροαίρετους πολίτες που απλώς δεν τους αρέσει να τους κοροϊδεύουν τόσο απροκάλυπτα.
Το να φτάσει να πιστεύει ο λαός ότι “το Σύνταγμα είναι τίποτε” είναι η χειρότερη προσφορά σε μια δημοκρατία.
Δείτε την ανάρτησή του εδώ:
