Κεραμέως – ΔΟΕ, ΟΛΜΕ: Τελικά οι απεργίες απαγορεύονται; Πότε επιτρέπεται να απεργούν οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα;
Αγωγή κατέθεσε η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως κατά της απεργίας που έχουν εξαγγείλει η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ για την Τετάρτη 18 Μαΐου εκφράζοντας την αντίθεσή τους στις εξετάσεις για την Ελληνική Pisa.
Η κα Κεραμέως κατέθεσε κατεπείγουσα αγωγή ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ζητώντας να αναγνωριστεί ως παράνομη και καταχρηστική η κηρυχθείσα απεργία – αποχή από τις εξετάσεις διαγνωστικού χαρακτήρα για τους μαθητές/μαθήτριες της ΣΤ’ Τάξης των δημοτικών σχολείων και τους μαθητές/μαθήτριες της Γ’ Τάξης των γυμνασίων σε θέματα ευρύτερων/γενικών γνώσεων των γνωστικών αντικειμένων της Νεοελληνικής Γλώσσας και των Μαθηματικών – «Ελληνικής PISA» – που είναι προγραμματισμένες να πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 18 Μαΐου 2022, δειγματοληπτικά σε 6.000 περίπου μαθητές και 300 σχολεία ανά τάξη. Η αγωγή θα εκδικαστεί αύριο, Τρίτη, λόγω του κατεπείγοντος.
Όπως αναφέρει το υπουργείο Παιδείας, «Το ζήτημα που εγείρεται αφορά την εφαρμογή ή μη ψηφισμένου Νόμου από τη Βουλή των Ελλήνων (Ν. 4823/2021), τον οποίο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αυθαίρετα αποπειρώνται να καταργήσουν στην πράξη, αρνούμενες διαρκώς την οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης της ποιότητας της εκπαίδευσης. Με τις εν λόγω εξετάσεις θεσμοθετείται, για πρώτη φορά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, ένα κατοχυρωμένο πλαίσιο που θα συλλέγει συστηματικά, δειγματοληπτικά, σε εθνικό επίπεδο και σε ανώνυμη βάση, μετρήσιμα στοιχεία για την ποιότητα της εκπαίδευσης, μέσω έγκυρης και αξιόπιστης διάγνωσης των γνώσεων, ικανοτήτων και δεξιοτήτων των μαθητών σε θέματα Γλώσσας – Κατανόησης Κειμένου και Μαθηματικών. Αλλά και η πρώτη φορά που το ΥΠΑΙΘ ζητά συντεταγμένα την άποψη των εκπαιδευτικών, ώστε να αξιοποιήσει τα αποτελέσματα αυτών των διαδικασιών για την καλύτερη χάραξη εκπαιδευτικής πολιτικής βάσει μετρήσιμων δεδομένων».
Το υπουργείο κάνει λόγο για οπισθοδρομική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών και τονίζει ότι «προκαλεί αλγεινή εντύπωση, καθώς οι ίδιες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που έπρεπε να πρωτοστατούν διεκδικώντας σταθερά τη βελτίωση της εκπαίδευσης στη χώρα, θέτουν μονίμως προσκόμματα στις διεθνώς αποδεκτές μεθόδους αναβάθμισης του εκπαιδευτικού έργου. Αψηφούν συστηματικά ότι:
– δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση χωρίς πρότερη αποτύπωση της υφιστάμενης κατάστασης με συγκεκριμένα, αντιπροσωπευτικά, μετρήσιμα στοιχεία,
– η Ελλάδα αποτελεί μια από τις τελευταίες ανεπτυγμένες χώρες που δεν έχουν ως σήμερα έναν τέτοιο θεσμό (ενδεικτικά, παρόμοιοι θεσμοί λειτουργούν ήδη σε Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Ουγγαρία, Φινλανδία, Σουηδία, Κροατία, Τσεχία),
– οι ενέργειες των συνδικαλιστικών ηγεσιών στρέφονται ευθέως κατά των μαθητών και του εκπαιδευτικού συστήματος εν συνόλω, παρεμποδίζοντας τη βελτίωσή του,
– η εφαρμογή ψηφισθέντων νόμων στις ευνομούμενες χώρες δεν επαφίεται στις συνδικαλιστικές ηγεσίες,
– ο διδακτικός τους ρόλος και η συνακόλουθη ευθύνη τους απέναντι στους μαθητές τους δε σταματά στην τάξη, αλλά συνεχίζεται και με το παράδειγμα και την ευρύτερη στάση τους».
