Όλοι μας έχουμε μία θέση στην αγορά εργασίας αλλά θα πρέπει να αγαπάμε το επάγγελμά μας, να επενδύουμε πάνω σε αυτό και να γινόμαστε καλύτεροι
Όλο και περισσότεροι νέοι κοιτάζοντας το μέλλον τους αφήνουν πίσω τα θέλω τους αλλά και αυτό που τους αρέσει και πέφτουν στην παγίδα με το να πάνω σε κάτι που δεν αγαπούν στρέφοντας το βλέμμα τους μόνο στο οικονομικό αλλά και στην μόνιμη θέση στο δημόσιο.
Τα τελευταία χρόνια μεγάλη αύξηση έχουν οι επιστήμες της ειδικής αγωγής. Οι νέοι στρέφονται προς αυτές τις σχολές. Λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, ειδικοί παιδαγωγοί είτε από Δημόσια Πανεπιστήμια είτε από κολλεγιακές σχολές. Το θέμα είναι πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η απορρόφηση ώστε όλοι αυτοί οι νέοι να εργαστούν πάνω σε αυτό;
Έχουμε δει πως και από άλλες ειδικότητες κάνοντας ένα μεταπτυχιακό πάνω σε αυτό ζητούν εργασία ως ειδικοί θεραπευτές δουλεύοντας σε ΚΔΑΠ , σε κέντρα Ειδικών Θεραπειών αλλά και ζητώντας μία θέση στο δημόσιο. Ποιες όμως μπορεί να είναι οι επιπτώσεις; Έχουμε σκεφτεί ποτέ αν όλο αυτό είναι λάθος; Αν με μια μόνο παρακολούθηση ενός ταχύρρυθμου σεμιναρίου παίρνουμε όλες αυτές τις γνώσεις όπου έχουν λάβει αυτά τα παιδιά που έχουν καταρτιστεί εξιδεικευμένα πάνω σε αυτό; Θεωρώ ότι όλοι μας έχουμε μία θέση στην αγορά εργασίας αλλά θα πρέπει να το αγαπάμε , να επενδύουμε πάνω σε αυτό και να γινόμαστε καλύτεροι.
Αν εμείς αφήνουμε πίσω τα θέλω μας και αυτό για το οποίο έχουμε φτιαχτεί ποτέ ο κόσμος δεν θα πάει μπροστά, θα πηγαίνουμε μόνο όπου υπάρχει το χρήμα και αυτό δεν είναι σωστό .
*Η Χρυσούλα Ορφανού είναι λογοθεραπεύτρια
