Οι κακές σχέσεις , τα σχόλια, οι επικριτικές ματιές, ‘’ οι μπηχτές ‘’ έχουν αντίκτυπο στην ψυχολογία μας μέσα στην τάξη
Όταν θέλεις να πας σε νέο σχολείο, το πρώτο πράγμα που ρωτάς: ‘’ πως είναι ο σύλλογος καθηγητών ‘’ ‘’ ποιος είναι διευθυντής’’;
Και πολύ αργότερα ποια είναι η ακριβής τοποθεσία του σχολείου. Ακόμα κι αν το σχολείο δεν ανήκει στην διεύθυνση που υπάγεται το σχολείο της οργανικής.
Δεν είναι λίγοι οι συνάδελφοι που προτιμούν να οδηγούν αρκετά χιλιόμετρα κάθε μέρα και να διασχίζουν βουνά και λαγκάδια προκειμένου να πάνε κάθε πρωί στο σχολείο της προτίμησής τους. Και το κάνουν από επιλογή. Ενώ θα μπορούσαν να βρουν θέση σε κοντινότερο στο σπίτι τους σχολείο.
Βέβαια δεν μπορώ να παραβλέψω και την δυσκολία μετάθεσης από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ.
Τελικά τι προτιμάμε περισσότερο; Να ταλαιπωρούμαστε από την απόσταση και την πολυέξοδη μετάβαση σε κάποιο σχολείο, ή να ταλαιπωρούμαστε από μια κάκιστη συνεργασία; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…. Βέβαια υπάρχει και το τζακ ποτ. Σχολείο δίπλα από το σπίτι μας και άριστες σχέσεις με όλους!! Ωραίο το παραμύθι αλλά δεν έχει δράκο θα μου πείτε τώρα… Πάντως…είναι σημαντικό να είμαστε σε ένα χώρο όπου νιώθουμε αποδεκτοί, νιώθουμε ότι έχουμε καλές σχέσεις με τον υπόλοιπο σύλλογο και φυσικά με τον διευθυντή.
Οι κακές σχέσεις , τα σχόλια, οι επικριτικές ματιές, ‘’ οι μπηχτές ‘’ έχουν αντίκτυπο στην ψυχολογία μας μέσα στην τάξη. Πως μπορείς να είσαι ήρεμος στο μάθημα σου όταν πριν από λίγο έχεις ανταλλάξει με συνάδελφο κάποιες όχι και τόσο όμορφες κουβέντες; Όταν είμαστε καλά σε έναν χώρο, τότε δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Δεν υποκρινόμαστε, δεν σφιγγόμαστε, δεν ασφυκτιούμε, και δεν ονειρευόμαστε πότε θα έρθει η ώρα και η στιγμή που θα σηκωθούμε να φύγουμε.
Υπάρχουν βέβαια και σχολεία που οι καθηγητές δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν το μεσημέρι. Με καλοπροαίρετη διάθεση διευθετούν και τα εκπαιδευτικά τους αλλά και τα διοικητικά τους καθήκοντα γιατί πολύ απλά το κλίμα είναι εκπληκτικό…. Δυστυχώς το να πετύχεις συνεργατικό και ευχάριστο κλίμα σε σχολείο δεν είναι πάντα εφικτό. Θέλει προσπάθεια και καλή θέληση, η συνεργασία. Πρέπει να σεβαστείς την προσωπικότητα και την διαφορετική ιδιοσυγκρασία άλλων ανθρώπων και εκείνοι την δική σου. Πόσο εύκολο είναι αυτό; Καθόλου!!! ‘’ Ο νεοφερμένος’’ πάντα αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και καχυποψία.
Ειδικά οι όμοιες ειδικότητες που θα πρέπει να μοιράσουν τμήματα και αντικείμενα τον αντιμετωπίζουν με αναγνωριστική διάθεση. ‘’ Ο νέος’’ λοιπόν στο σχολείο που δεν γνωρίζει τα σημεία κουμπιά των ολοκαίνουργιων συναδέλφων του, στην αρχή περπατάει λες και βρίσκεται σε ναρκοπέδιο. Παρατηρεί, ακούει, βολιδοσκοπεί και περιμένει… Για να προσαρμοστεί και να μάθει τους κώδικες επικοινωνίας θα του πάρει λίγο χρόνο. Και ίσως τελικά και να μην δέσει στο τέλος με την ομάδα. Αλλά τελικά δεν πειράζει. Την επόμενη χρονιά δεν θα το ξαναδηλώσει το σχολείο.
Γιατί πολύ απλά, δεν είναι δυνατόν να ταιριάζεις με όλους.
Πάντως από προσωπική πείρα έχω να προτείνω σ όλους τους συλλόγους εκπαιδευτικών και στο ξεκίνημα αλλά και στο κλείσιμο της σχολικής σεζόν, μια όμορφη έξοδο μετά φαγητού. Βοηθάει στο να σπάσει ο πάγος και να μπουν οι βάσεις για να ξεκινήσει μια καλή συνεργασία, ή αφήνει μια καλύτερη γεύση από την τυχόν προϋπάρχουσα ξινή.
Ειδικά φέτος που τα πρόσωπα των συναδέλφων τα ξαναείδαμε τον Ιούνιο όταν περιορίσαμε κάπως τις μάσκες. Καλές τοποθετήσεις στις νέες οργανικές και καλές συνεργασίες εύχομαι σε όλους μας λοιπόν! Κι αν δεν πετύχει η συνταγή υπάρχουν και οι αποσπάσεις. Και οι βελτιώσεις φυσικά. Κανείς δεν χάνεται. Τόση ταλαιπωρία τραβάμε, τουλάχιστον ας μην πηγαίνουμε στα σχολεία μας με μούτρα και κακή διάθεση. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε τόσες δύσκολες καταστάσεις ας προσπαθήσουμε να συνεργαζόμαστε όσο πιο καλά γίνεται. Γιατί αυτό στο τέλος σε μας γυρίζει. Και εμείς είμαστε ζημιωμένοι.
Αν τυχόν τον Σεπτέμβρη δεν ξανά φορέσουμε μάσκα εύχομαι να φανεί το πιο όμορφο χαμόγελό μας. Γιατί όταν χαμογελάμε πάντα θα είμαστε νικητές…
