«Η θρησκεία μας (για όσους επιλέγουν να την ακολουθούν) έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα παραβολή: αυτή του Απολωλότος Προβάτου»
Η μας (για όσους επιλέγουν να την ακολουθούν) έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα παραβολή: αυτή του Απολωλότος Προβάτου. Περιγράφει λοιπόν πώς ο καλός ποιμένας παράτησε τα 99 του πρόβατα για να βρει αυτό που “ξεστράτισε”.
Κάθομαι και κοιτάζω τα παιδιά καθώς τελειώνει η σχολική χρονιά:
κουρασμένα σέρνουν τα παπούτσια, δε σκύβουν πια να δέσουν τα κορδόνια τους, τις προάλλες είπαν στη Λίτσα ευθέως “η κα Νικολέτα είναι ο μόνος λόγος που ερχόμαστε σχολείο τις Πέμπτες”, ήρθε να μου το πει ξελιγωμένη στα γέλια.
Ιδρώτας στο προαύλιο, το μυαλό πλέει ήδη σε παραλίες, είναι δύσκολο να μεγαλώνεις, είναι δύσκολο να είσαι στην Ελλάδα και να είσαι παιδί, είναι μια χώρα που δεν αγαπάει την παιδικότητα, σπάνια τα πάρκα, σπάνιες οι ευρύχωρες σχολικές αυλές, να μη μιλήσω για τις αίθουσες…
Κι όμως, αυτά γελούν.
Τα παιδιά γελούν ακόμη, στριμωγμένα σε δέκα τετραγωνικά
Τα παιδιά αγκαλιάζουν ακόμη, κι ας τρέχουν μετά νευρικά να βάλουν αντισηπτικό.
Τα παιδιά τραγουδούν ακόμη.
“Δεν περνάς κυρά – Μαρία, δεν περνάς – δεν περνάς”.
Όλα μαζί. Εκτός απ’ αυτά.
Τα χαμένα προβατάκια.
Αυτή η ανάρτηση είναι για τα χαμένα προβατάκια μου, για όλων μας των δασκάλων τα απολωλότα.
Και για τον Μ., Που όταν νευριάζει βγάζει τα παπούτσια του και κάθεται ακίνητος στα παγωμένα μάρμαρα της αίθουσας πολλαπλών χρήσεων.
“Το κρύο με βοηθάει να σκεφτώ, κυρία” , μου εκμυστηρεύεται.
Τι να κάνω; Να τον τιμωρήσω που έχει βρει τρόπο να συγκεντρώνεται; Είναι δυνατόν;
Έξαλλα τα τεταρτάκια (έτος 2019, απομακρυσμένο χωριό), ο Δ. με αυτισμό, τον κράταγα με όλο μου το σώμα για να σταματήσει να χτυπάει το κεφάλι του στην πόρτα της αίθουσας – η παράλληλη στήριξη δεν προσελήφθη ποτέ, “Μα γιατί δεν τον μαλώνει η δασκάλα μας ρε κυρία Νικολέτα;” με ρώταγαν τα γλυκά βοσκαρουδάκια μου με δίκαιη οργή – ποτέ κανείς δεν τους εξήγησε το θέμα του Δ.
Τον έστειλα δήθεν για να μου φέρει τη σκούπα, χαμήλωσα τη φωνή συνομωτικά “Παιδιά, ο Δ. είναι λίγο διαφορετικός” είπα “Έχει πρόβλημα το μυαλό του;” ρωτάν απορημένα “Όχι, όχι, είναι απλώς διαφορετικό από το δικό μας, είναι λίγο… λίγο σαν να ζει σε παλιά χρόνια. Σαν να είναι… πώς να σας το πω… ένας ποιητής που προσγειώθηκε εδώ από άλλο πλανήτη και δεν έχει ιδεά από κανόνες”.
Όταν επέστρεψε στην τάξη τον κοίταζαν με περισσότερη περιέργεια και λιγότερη έχθρα. Αποστολή – για την ώρα – εξετελέσθη.
(Μετά έμαθα ότι η στριμμένη διευθύντρια έχει προηγούμενα με την πρωτοβάθμια εκπαίδευση – ναι, το τι φταίει όμως;)
Δεν θέλω να δηλώσω ιέρεια της αυταπάρνησης, υπάρχουν μέρες που κοιτάζω τους μαθητές μου και παρακαλάω για ένα αναπάντεχο κενό μέσα στην εβδομάδα, στιγμές αφηρημάδας, φωνών, εκνευρισμού κι αυταρχισμού καμία φορά.
Όταν δεν κάθονται καθόλου δε, τα κοιτάζω και τα ονειρεύομαι στο φούρνο με πατατούλες. Φυσικά τους το λέω, φυσικά λύνονται στα γέλια, φυσικά η κούραση φεύγει σαν φτερό, φυσικά θα έδινα και τη ζωή μου για τον καθένα τους ξεχωριστά.
Όμως λίγο πιο πολύ θα έδινα τα ζωή μου για αυτά τα απολωλότα προβατακια με την επιθετική συμπεριφορά, τις απανωτές παραπομπές, την παραβατικότητα, την επιλεκτική αλαλία “ΚΥΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΑΙΔΑΡΟΣ ΚΑΙ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΜΟΥ!” μου είπε μετά από έξι μήνες προσπάθειας ο Λ. που μέχρι πριν από μια εβδομάδα δεν αρθρωνε ούτε μισή λέξη μέσα στο σχολείο.
Σχεδόν κατουρήθηκα απ’ τη χαρά μου, κι ας ωρυόταν ο Γ. από πίσω “ΔΕ ΜΕ ΕΙΠΕ ΓΑΙΔΑΡΟ ΚΥΡΊΑ, Κ@ΛΟΠΑΙΔΟ ΜΕ ΕΙΠΕ!”. Μωρέ μίλησε το παιδί, μίλησε, κι ας είπε “κ@λόπαιδο”!
Κι αυτή η υπέροχη Μ. που κατάφερε να μάθει μια ολόκληρη φράση στο μας, με χίλιες δυσκολίες και με την παράλληλη στήριξη αγκαλιά – ποιο δώρο να συγκριθεί με ένα παιδί με αγχώδη διαταραχή και asperger, που δεν παθαίνει πια πανικό όταν το λούζουν οι προβολείς και το βλέπει όλο το σχολείο;
Σας το λέω σχεδόν θλιμμένη, γιατί δεν ξέρω ακόμη πόσο θα αντέξω σε αυτό το σύστημα που μας απομυζεί, με αυτούς τους αστείους για τα προσόντα μας μισθούς, με αυτή την Οδύσσεια της αναπλήρωσης / ταξίδι σε όλη την Ελλάδα, δεν ξέρω πόσο θα αντέξω να μας ορίζουν και να μας νομοθετούν Αδαείς και Παράφρονες (παραφράζοντας τον Μπέρνχαρντ).
Ένα έχω να πω όμως, στην εκπνοή του σχολικού έτους: να ποντάρουμε σ’ αυτόν που χάνει, συνάδελφοι.
Πάντα να ποντάρουμε σ’αυτόν που χάνει.
Υγ. Αν και το κείμενο είναι καθαρά βιωματικό, θα ήθελα να εστιάσω στο ότι η λύση δεν είναι να υπάρχουν εκπαιδευτικοί που από το ψυχικό και οικονομικό τους υστέρημα στηρίζουν την έτοιμη να καταρρεύσει δημόσια παιδεία. Η λύση είναι:
• να υπάρχουν επαρκείς και άμεσοι διορισμοί τόσο δασκάλων όσο ΟΛΩΝ των ειδικοτήτων ώστε τα σχολεία να στελεχωθούν με μόνιμο και σταθερό εκπαιδευτικό προσωπικό (αλήθεια, πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ότι φέτος προσλήφθηκαν 200 λιγότεροι θεατρολόγοι; Αυτό μεταφράζεται σε εξακόσια σχολεία ανά την Ελλάδα στα οποία οι μαθητές δεν διδάχτηκαν το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής…)
• να δημιουργηθούν Δομές – Χώροι μέσα στο σχολείο και στο αναλυτικό πρόγραμμα ικανοί να στηρίξουν αυτά τα παιδιά ώστε να αναπτυχθούν στον δικό τους ρυθμό και όχι να συγκρίνονται με τους υπόλοιπους μαθητές και να τους υπενθυμίζεται διαρκώς πόσο “κακοί”είναι.
• Να επανέλθει η Θεατρική Αγωγή άμεσα τόσο στην Έ και ΄ΣΤ δημοτικού (από όπου τόσο αναίτια και άδικα καταργήθηκε πριν 5 περίπου χρόνια), και να διαχυθεί και στις υπόλοιπες βαθμίδες της εκπαίδευσης, καθώς μέσα από το μάθημα του Θεάτρου μελετώνται (αλλά και προλαμβάνονται) φαινόμενα όπως: σχολικός εκφοβισμός, σεξουαλική αγωγή, ενδο-οικογενειακές σχέσεις κλπ…
Κείμενο: Νικολέτα Δάφνου, Θεατρολόγος – Ηθοποιός, δεκαετής αναπληρώτρια Θεατρικής Αγωγής.
Τη γράφουσα μπορείτε να βρείτε στους εξής υπερσυνδέσμους:
• https://www.facebook.com/nikoleta.dafnou/
• https://www.instagram.com/nikoldafnou/
