Ως παιδί αγαπούσα τα γράμματα και προτιμούσα να μένω στο σπίτι και να διαβάζω, αντί να βγαίνω έξω με φίλους. Καλό; Κακό; Δεν ξέρω
Το μόνο που ξέρω είναι ότι διψούσα για μάθηση. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Τελείωσα την σχολή μου, αλλά έπρεπε να δουλέψω για τα προς το ζην…Δεν υπήρχαν τότε οι κατάλληλες συνθήκες για μεταπτυχιακό και διδακτορικό, προείχαν άλλα. Αρματώθηκα υπομονή και κουράγιο και μπήκα στα 22 μου στη θάλασσα να κολυμπήσω χωρίς σωσίβιο.
Σφουγγάρισα πατώματα, δούλεψα ως γραμματέας, έφτιαξα καφέδες, έγραψα βιβλίο (στο οποίο δεν αναφέρθηκε καν το όνομά μου) για να έχω την ευκαιρία να δουλέψω δύο ώρες την εβδομάδα σε φροντιστήριο πάνω στον τομέα των σπουδών μου ως αντάλλαγμα. Ταυτόχρονα διάβαζα για τον διαγωνισμό του . Ώρες ύπνου 4 το 24ωρο.
Ύστερα ήρθε ο διορισμός. Κι επιτέλους βρήκα την ευκαιρία να κάνω μεταπτυχιακό, δίνοντας φυσικά εξετάσεις. (Χωρίς να πάρω εκπαιδευτική άδεια (όπως θα μπορούσα να είχα κάνει) και χωρίς να πάρω ούτε μία μέρα άδεια για να δώσω εξετάσεις στα μαθήματα του μεταπτυχιακού). Δούλευα στο σχολείο κανονικά και από το μεσημέρι και μετά έφευγα σε άλλη πόλη, 150χλμ μακριά, για μαθήματα και εξετάσεις. Παράλληλα, ήρθε το πρώτο παιδί. Έγραφα την Διπλωματική μου έχοντας το νεογέννητο δίπλα μου.
Για Διδακτορικό ούτε λόγος ακόμη…Έπρεπε να μεγαλώσω τα δύο μου παιδιά. Κι ενώ άλλοι προχωρούσαν στην Ακαδημαϊκή τους εξέλιξη, εγώ έπρεπε να περιμένω να μεγαλώσουν τα παιδιά μου, για να έχω τον χρόνο και την δυνατότητα να κάνω επιτέλους ένα Διδακτορικό…Και μεγάλωσαν τα παιδιά μου, κι έφτασε ο καιρός να διεκδικήσω κι εγώ το όνειρο για ένα Διδακτορικό. Κι έστειλα εκδηλώσεις ενδιαφέροντος για εκπόνηση διδακτορικής διατριβής. Και οι αρνητικές απαντήσεις άρχισαν να καταφθάνουν σωρηδόν…
Από τις απαντήσεις προέκυψαν τα εξής: Δυστυχώς
- Δεν είμαι 25 χρόνων με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
- Δεν έχω να δώσω κάποιο αντάλλαγμα (δημοσιότητα, ένα κέντρο εκπαίδευσης να διαθέσω δωρεάν, ένα κατιτίς βρε αδερφέ!)
- Δεν υπηρετώ συμφέροντα
- Ας πρόσεχα να μην γινόμουν μητέρα και να έκανα διδακτορικό!
Και αναρωτιέμαι:
Πού είναι η διά βίου μάθηση και οι διά βίου ευκαιρίες που επαγγέλλεται το υπουργείο;
Πού είναι η ισότητα ευκαιριών που τόσο ευαγγελίζεται το υπουργείο;
Πού είναι η ισότιμη μεταχείριση όλων των ανθρώπων, όπως διδάσκουμε στα σχολεία;
Ποιο είναι το αντίκρισμα για κάποιον/αν που αγαπάει τα γράμματα και επιθυμεί να δουλέψει (όχι να του/της χαριστεί κάτι) για την εξέλιξή του/της;
Εύκολα κρίνουμε τους ανθρώπους κι εύκολα τους χαρακτηρίζουμε χωρίς να τους ξέρουμε.
Δεν ζητώ να μου χαριστεί κάτι, ζητώ μια ευκαιρία για να δουλέψω και να το κερδίσω. Άλλωστε, δεν μου χαρίστηκε ποτέ τίποτα. Όλα έγιναν με προσωπικό κόπο και θυσίες. Νομίζω αυτό είναι που φοβίζει περισσότερο…
*Καλπακίδου Χρυσή Εκπαιδευτικός-Φιλόλογος
