«Ένας ανεκτίμητος πλούτος πνευματικότητας χάνεται, γιατί δεν αποτυπώνεται πουθενά, γιατί εγκλωβίζεται στον κύκλο της σιωπής» – Γράφει ο Νίκος Τσούλιας
Δε θα έπρεπε κάθε άνθρωπος να γράφει τουλάχιστον ένα ; Πιστεύω πως ναι, για έναν πολύ απλό μα και ισχυρό λόγο. Καθένας μας έχει ένα πολύ μεγάλο μέρος σκέψεων και ιδεών, που δεν εξιστορείται πουθενά και σε κανέναν. Αυτό το άρρητο μέρος του Λόγου μας συνυφαίνεται με τις στις βαθύτερες αναζητήσεις του εαυτού μας, με υπαρξιακά ερωτήματα, με όνειρα παράτολμα ή και γήινα αλλά αληθινά, με μεγαλεπήβολα σχέδια, με σκληρές απογοητεύσεις, με ερωτικές φαντασιώσεις, με οραματικές εξιδανικεύσεις…
Ένας ανεκτίμητος πλούτος πνευματικότητας χάνεται, γιατί δεν αποτυπώνεται πουθενά, γιατί εγκλωβίζεται στον κύκλο της σιωπής, γιατί δεν ταξιδεύει με τους ήχους της γλώσσας μας προς τα όρια του Σύμπαντος που ίσως κάποτε να τους βρούμε, όπως σήμερα βρίσκει η αρχαιολογία χαμένους θησαυρούς μέσα στα χώματα…
Η λογοτεχνική δυνατότητα της μυθοπλασίας, η συμβολική γραφή της ποίησης, οι απόψεις των ηρώων μιας ‘ξένης’ ιστορίας που είναι απόλυτα δική σου, το στροβίλισμα πραγματικών και φανταστικών ‘γεγονότων’ μπορούν να εκφράσουν το άρρητο κομμάτι σου, αυτό που δεν τολμάς να το εξωτερικεύσεις, αυτό που θέλεις να είναι απόλυτα δικό σου. Μπορούν να φτιάξουν αποικίες στις σελίδες ενός βιβλίου και να σε απελευθερώσουν από την ασταμάτητη αλλά ανέκφραστη «λογορροή» της σκέψης.
Ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ουσίας χάνεται στις σκοτεινές αβύσσους της λήθης, χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα ύπαρξης, η δυνατότητα να παίξει στη σύγκρουση καταστροφής / δημιουργίας, η δυνατότητα να είναι παρόν στο παιχνίδι της μνήμης.
Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι θα πρέπει να γράφουν διαθήκες περιουσιακών στοιχείων (τόσο λεπτομερείς και εν τούτοις πάντα σημείο έριδων) και να μη τους παρακαταθήκη σε ένα βιβλίο (ή σε κάποια χαρτιά), αυτά που δεν πρόλαβαν να πουν ή να κάνουν ή αυτά που δεν τόλμησαν ή αυτά που θα έπρεπε να κάνουν ή να εξομολογηθούν τους φόβους τους.
Να γνωρίσουμε ένα μέρος της ουσιαστικής εικόνας τους, για να ανοίξουμε τα δύσκολα μονοπάτια της ανθρωπογνωσίας μας, να αγγίξουμε το βαθύτερο πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης που το αναζητούμε στις οριακές και δραματικές πράξεις του ανθρώπου, από την προϊστορία στην ιστορία.
Μα και όταν η ψυχή σου είναι ανταριασμένη από κοινωνικές εντάσεις ή από το στόμωμα μιας διαπροσωπικής ουσιαστικής συνεννόησης ή από την αδυναμία σου να απαντήσεις σε απλά ερωτήματα που σου βάζει συνέχεια μέσα στο μυαλό σου η έννοια της ζωής, οι σελίδες του δικού σου γραμμένου βιβλίου μπορούν να επαναφέρουν τα πράγματα στα κανονικά τους μεγέθη, να ανατρέψουν φενακισμένες παραστάσεις, να πλοηγήσουν τα έκρυθμα γεγονότα στη δική σου στοχαστική θεώρηση, να σε κάνουν ταπεινό περιδιαβαίνοντας τις ανησυχίες άλλων ανθρώπων που ψάχνουν να βρουν απαντήσεις, αιώνες και αιώνες, για την «άλογη σιωπή του Σύμπαντος», για την πάντα άγνωστη εικόνα της ανθρώπινης φύσης…
Ο κόσμος υπάρχει,
για να καταλήξει σε ένα βιβλίο.
Μαλλαρμέ
