«Σύμφωνα με την σχολιαζόμενη αυτή καραμέλα η ιστορία ως επιστημονική καταγραφή του ανθρώπινου παρελθόντος, αλλά ταυτοχρόνως και ως νοητό γεωμετρικό σχήμα, έχει πλευρές» – Γράφει ο Γιώργος Θωμόπουλος
πλην το ίδιο ανόητες και ασήμαντες, η καραμέλα των ημερών που πιπιλίζουν πολιτικολογούντες της απαιδευσίας από την κορυφή της εξουσίας ως τους διαδρόμους της δημοσιογραφικής καμαρίλας: Η Ελλάδα – το Ελληνικό κράτος δηλαδή – ήταν πάντοτε και είναι και τώρα στη σωστή πλευρά της ιστορίας! Μπαρούφα βαρύγδουπη, όπως και άλλες συναφείς. Θυμηθείτε τον Θεό της Ελλάδας για παράδειγμα ή τον ισχυρισμό ότι η χώρα μας έκανε μόνο αμυντικούς πολέμους – ακόμη κι όταν έστελνε στρατεύματα στην πάλι δραματικά επίκαιρη Ουκρανία ή στις παρυφές της επικράτειάς της, στην Κορεατική χερσόνησο. Ακόμη την εκστρατεία του Αλεξάνδρου που δεν ήταν κατακτητικός πόλεμος, αλλά «ένοπλη εξερεύνηση», όπως διδασκόμασταν στο σχολείο – πριν βεβαίως καταντήσουμε απλοί «Ελληνώνυμοι» και η χώρα μας θλιβερό «Ελλαδιστάν», κατά την προσέγγιση του διαπρεπούς επιστήμονος Χρίστου Γιανναρά.
Σύμφωνα με την σχολιαζόμενη αυτή καραμέλα η ιστορία ως επιστημονική καταγραφή του ανθρώπινου παρελθόντος, αλλά ταυτοχρόνως και ως νοητό γεωμετρικό σχήμα, έχει πλευρές. Το πόσες δεν διευκρινίζεται βεβαίως – είναι τρίγωνο, τετράγωνο, πεντάγωνο…πολύγωνο; – και απομένει στη φαντασία του εκάστοτε ακούοντος να το εικάσει. Αλλά με ένα απίθανο νοητικό άλμα από τον χώρο της Γεωμετρίας μεταφερόμαστε μαγικά στη σφαίρα της Φιλοσοφίας και δη στο πεδίο του ορθού λόγου, ενδεχομένως δε και της Ηθικής, αφού κάνουμε λόγο για «σωστή πλευρά». Εννοείται ταυτόχρονα ότι μία άλλη «πλευρά» τουλάχιστον κατά λογική απαίτηση θα είναι η λανθασμένη, ενώ αγνοούνται οι – πόσες άραγε; – άλλες πλευρές που θα κινούνται εν τω μεταξύ των δύο άκρων. Στο σημείο αυτό βέβαια μπορεί να προκύψει κάποια σύγχυση, γιατί αυτοί που ξιφουλκούν ταγμένοι στη σωστή πλευρά της ιστορίας αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τα τρισκατάρατα άκρα, τα οποία πάντοτε εξισώνουν απαξιωτικά. Είναι κι εδώ εμφανής μια επιπλέον σύγχυση ρόλων, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε σε λεπτομέρειες.
Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτή τη σωστή πλευρά της ιστορίας με όσα διανοητικά εργαλεία μπορεί να μας προσφέρει η μάλλον προβληματική πνευματική μας λειτουργία. Αν η έννοια της σωστής πλευράς ταυτίζεται με το στρατόπεδο των εκάστοτε νικητών στις ατελείωτες πολεμικές, πολιτικές, οικονομικές, θρησκευτικές και κοινωνικές συγκρούσεις που συνθέτουν την διαχρονική ανθρώπινη τραγωδία, αλλά κατά ένα τρόπο θαυμαστό και τον θρίαμβο της εξέλιξης, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να συνομολογήσουμε ότι ο ισχυρισμός αυτός δεν επικυρώνεται από την πορεία του ιστορικού γίγνεσθαι σε πάμπολλες περιπτώσεις. Κι επειδή με αφορμή την επίθεση και εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ορισμένοι προεκτείνουν την έννοια της σωστής πλευράς με την συμπαράταξή μας με αυτόν που δέχεται την επίθεση και αμύνεται, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποια στάση τηρήσαμε σε ανάλογες επεμβάσεις, επιθέσεις και εισβολές, ων ουκ έστιν αριθμός – και εννοώ μόνο των πρόσφατων χρόνων. Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Αίγυπτος, (δις), Συρία, Λίβανος, Αφγανιστάν, Υεμένη. Αφήνω τη διαρκή ύβριν και ντροπή της πολύπαθης Παλαιστίνης και της μαρτυρικής δικής μας πληγής, της Κύπρου. Αν η χώρα μας και όλες οι κατά δήλωσή τους ομογάλακτες που δικαιωματικά τοποθετούνται στη σωστή πλευρά της ιστορίας αισθάνονται ότι τήρησαν με θρησκευτικήν ευλάβεια το διεθνές δίκαιο, για το οποίο κόπτονται και ολοφύρονται, ε τότε παρέλκει κάθε περαιτέρω συζήτηση.
Είναι βεβαίως κατανοητά πράγματα και η υποκρισία και η προάσπιση των συμφερόντων και οι διπλωματικοί ελιγμοί και η αναλγησία και η ισορροπία του τρόμου που επιβάλλει ο εκάστοτε συσχετισμός των δυνάμεων. Είναι όμως αφόρητη κατάσταση να βαφτίζει κανείς την ιδιοτέλεια αρετή, το συμφέρον δικαιοσύνη και το παράλογο ορθολογικό, όπως εκ συστήματος γίνεται, με αποτέλεσμα να αναγορεύεται η γελοιότητα σε αναμφισβήτητη κανονικότητα που σερβίρεται σε απίστευτη υπερδοσολογία από το σύστημα πληροφόρησης. Έτσι μπορεί να θεωρηθεί στο πλαίσιο του αυθαίρετου και γελοίου δόγματος πως ήμασταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας και στον Κριμαϊκό του 1897 και στην εκστρατεία στον Σαγγάριο του 1921 και στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και του Κυπριακού λαού. Κι έτσι επιτείνεται η καλλιεργούμενη συστηματικά ακρισία και αποπληξία του κοινού, που εξοικειώνεται και εθίζεται ασυναίσθητα με κατηγοριοποιήσεις των προσφύγων σε πραγματικούς, αυθεντικούς, κανονικούς και σωστούς, όπως αυτοί που προέρχονται από την λευκή, ευρωπαϊκή, χριστιανική Ουκρανία, εν αντιθέσει με άλλους αντικανονικούς , μελαμψούς, αλλόδοξους, Ασιάτες ή Αφρικανούς. Κι έτσι σιγά σιγά θα αφομοιώσουμε το μέγιστον μάθημα, ότι εμείς οι μη παραγωγικοί άνθρωποι των 500 ευρώ δεν δικαιούμεθα βεβαίως ούτε αυτοκίνητο να έχουμε ούτε να γκρινιάζουμε για την ακρίβεια, αφού δεν βάζουμε βενζίνη. Και να μην είμαστε αχάριστοι απέναντι στους φιλοσόφους-βασιλείς που μεριμνούν για μας τους υπανθρώπους, όπως με πικρό χιούμορ, αλλά τόσο παραστατικά υποδεικνύει παλιότερη ακραία, αναρχοκομμουνιστική σε τοίχο υπόδειξη: «Δουλέψτε, σκλάβοι. Η Κηφισιά έχει ανάγκες». Το δικό μας διαρκές δράμα είναι πως, εν αντιθέσει με την ξεκάθαρη θέση της χώρας μας που, εκτός από την Δύση, στην οποία ανήκει έκπαλαι, βρίσκεται πάντοτε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», μάλλον, το νιώθουμε, δεν το νιώθουμε, βρισκόμαστε μονίμως στη «σκοτεινή πλευρά της σελήνης»(1), στο λάθος στρατόπεδο, στα σκουπίδια της ιστορίας.
Ίσως γι΄αυτό μπορούμε εύκολα και να ταυτιστούμε με του Καρυωτάκη τις «ξεχαρβαλωμένες κιθάρες» με τους «παράφωνους ήχους», με τις «απίστευτες αντένες» που «θα πέσουνε σπασμένες», με τις «διάχυτες αισθήσεις χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε». Και μάλλον γι’ αυτό διαρκώς «Στο σώμα στην ενθύμηση πονούμε». Γι’ αυτό διαρκώς «μας διώχνουνε τα πράγματα κι η ποίησις/ είναι το καταφύγιο του φθονούμε»(2), την ίδια ώρα που δεν μας πιάνουνε τα φάρμακά της ούτε για λίγο στις τόσες «νάρκης του άλγους δοκιμές εν φαντασία και λόγω»(3).
—————————————-
1. Pink Floyd, TΗΕ DARK SIDE OF THE MOON
2. Κώστας Καρυωτάκης: ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ…
3. Κ.Π. Καβάφης: ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΙΑΣΩΝΟΣ ΚΛΕΑΝΔΡΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ ΕΝ ΚΟΜΜΑΓΗΝΗ 595 Μ.Χ.
