«Εμείς, οι παλαιοί μαθητές, του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης, θα θυμόμαστε πάντα τη Νέλλα, την καθηγήτριά μας, με αγάπη, συγκίνηση και νοσταλγία, αφού ό,τι γράφεται στην καρδιά του ανθρώπου δεν σβήνει ποτέ»
Μαθητές του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης (1966-1972), όταν μπαίναμε στο σχολείο για μάθημα, υπήρχε μια πινελιά όμορφη και λαμπερή ανάμεσα στα σκούρα γραβατωμένα κουστούμια και στα αυστηρά γκρίζα ταγιεράκια: Η καθηγήτρια-φιλόλογος Νέλλα Στριλάκου. Μια ικανή και καταρτισμένη καθηγήτρια αλλά και μια όμορφη καθημερινή παρουσία σε ένα γυμνάσιο αρρένων, με μαθητές που δεν ήταν πολύ μικρότεροί της.
Χούντα ήτανε τότε, κάποιοι λίγοι έκαναν πραγματική αντίσταση, άλλοι, περισσότεροι, είχαν πάρει το δρόμο της φυλακής και της εξορίας για τις ιδέες τους, και άλλοι (όπως η Νέλλα Στριλάκου) , με τον τρόπο τους, έκαναν «αντιστέκονταν» σε ένα σχολικό σύστημα που το χαρακτήριζε ο φόβος, η φοβέρα, η καταπίεση, η ανελευθερία, η απόσταση καθηγητή-μαθητή, το άγριο «σιδέρωμα» της προσωπικότητας και του χαρακτήρα, ο χαφιεδισμός, η αστυνόμευση, η ομοιομορφία, η προπαγάνδα … κι όλα αυτά, τέλος πάντων, που συνάδουν με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπους γης.
Η Νέλλα Στριλάκου, δεν ήταν μόνο μια όμορφη και συναρπαστική παρουσία μέσα στο σχολείο μας, αλλά είχε γκρεμίσει με τον τρόπο της και τον τοίχο που άλλοι είχαν υψώσει ανάμεσα στους καθηγητές και τους μαθητές, είχε κατεβεί από το τεχνητό βάθρο που πάνω του είχαν στήσει τα καθηγητικά είδωλα και είχε ανοίξει παράθυρα στα μουντά του μυαλού και της καρδιάς. Απλή, καταδεχτική, ευαίσθητη, ενθουσιώδης, έξυπνη, αυθόρμητη, αληθινή, προσιτή, με έντονη και αντισυμβατική προσωπικότητα, ενέπνεε τον σεβασμό μέσα στην τάξη, ενώ στα διαλείμματα, στις εκδρομές και σε κάθε άλλη ευκαιρία δημιουργούσε γύρω της παρέες μαθητών που χαίρονταν την επικοινωνία μαζί της, το χαμόγελο, τη δροσιά και την ομορφιά της.
Η Νέλλα Στριλάκου, η καθηγήτριά μας στο Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης, είχε κάνει καθημερινή πράξη μέσα στο σχολείο (αλλά κι έξω απ’ αυτό) όλα εκείνα που γράφτηκαν στα επιστημονικά συγγράμματα κάποιες 10ετίες αργότερα για το νέο ρόλο του σύγχρονου εκπαιδευτικού, ότι , δηλαδή, ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να είναι μια αυθεντία που διδάσκει από καθέδρας, ένας δάσκαλος που προσπαθεί να γεμίσει «άδεια δοχεία», αλλά ένας φίλος των μαθητών που τους καθοδηγεί να ανακαλύπτουν τη γνώση και (το κυριότερο) χτίζει μαζί τους μια σχέση ισότιμη και δημιουργική και γίνεται αυθεντικός παιδαγωγός, παραδίδοντας στην κοινωνία ολοκληρωμένες προσωπικότητες και ορθούς ανθρώπους με αξίες ζωής.
Από τότε που τελειώσαμε το Γυμνάσιο, το 1972, δεν έτυχε να δούμε ξανά την κυρία Νέλλα Στριλάκου. Ωστόσο, πάντα, ήταν πρώτη μέσα στις κουβέντες των παλαιών συμμαθητών, σε στιγμές που έβγαζαν καθαρό νερό από το πηγάδι της καρδιάς τους. Μαθαίναμε ότι ζούσε στην Αθήνα, ότι είχε κάνει οικογένεια και ότι πάντα θυμόταν «τα αγόρια που αγάπησε» κάποτε στο Γυμνάσιο Αρρένων της Σπάρτης.
Δυο φορές την καλέσαμε τηλεφωνικά σε επετειακές συγκεντρώσεις παλαιών συμμαθητών, μας εξέφρασε την αγάπη, τη συγκίνηση και τις ευχαριστίες της, μας είπε πόσο πολύ μας θυμόταν όλους, έναν προς έναν, αλλά … δεν καταφέραμε, τελικά, να την έχουμε ανάμεσά μας.
Ώσπου, έτσι ξαφνικά, μάθαμε ότι η κυρία Νέλλα Στριλάκου («η Νέλλα» όπως τη λέγαμε και θα την λέμε πάντα) έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών.
Κάποτε η ζωή μας ήταν ένας Σταθμός που μόνο περιμέναμε το τρένο, κάποιους να μας φέρει.
Τώρα, σ’ αυτόν τον Σταθμό, μόνο αποχαιρετάμε ανθρώπους αγαπημένους που μπαίνουν στο τρένο και φεύγουν.
Εμείς, οι παλαιοί μαθητές, του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης, θα θυμόμαστε πάντα τη Νέλλα, την καθηγήτριά μας, με αγάπη, συγκίνηση και νοσταλγία, αφού ό,τι γράφεται στην καρδιά του ανθρώπου δεν σβήνει ποτέ.
