Την απεργία – αποχή την υπονόμευσαν όσοι την αξιοποίησαν για να ξεπεράσουν τις δικές τους αντιφάσεις και όχι για να συσπειρώσουν τον κλάδο
Πρόσφατα σε άρθρο εκλεγμένης με την Ανεξάρτητη Αγωνιστική Κίνηση (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) στο Σύλλογο Εκπ/κών Π. Ε. «ο Αριστοτέλης» με τίτλο «Ή με τους Κρέοντες ή με τις Αντιγόνες αυτού του κόσμου», με αφορμή τον αυταρχισμό του Υπουργείου μέσω του Γ.Γ. Κόπτση και την αποστολή των απαράδεκτων απειλών με «ραβασάκια» σε 114 συναδέλφους διευθυντές/ριες και προϊσταμένες/ους που ακολούθησαν την κηρυγμένη από τα σωματεία τους απεργία – αποχή από την αξιολόγηση, γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί το άσπρο – μαύρο.
Η ξεκάθαρη στάση των δυνάμεων της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών και η ενιαία τοποθέτηση σε ΔΟΕ/ΟΛΜΕ/ΣΕΠΕ/ΕΛΜΕ ταυτίζεται από μέλος των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ με τη συνειδητή ολιγωρία που επιδεικνύουν οι πλειοψηφίες σε ΔΟΕ/ΟΛΜΕ και που στην πράξη υπονομεύουν την οργάνωση ενιαίας και μαζικής αγωνιστικής απάντησης του κλάδου ενάντια στην αντιεκπαιδευτική αξιολόγηση. Έτσι διαβάζουμε πως ούτε λίγο ούτε πολύ, η μόνη έγνοια (και) των δυνάμεων της ΑΣΕ είναι να «ξεμπερδεύουν με την απεργία – αποχή των σωματείων» και μάλιστα με τέτοιο «προσεκτικό» τρόπο ώστε «να γλιτώσουν την κατακραυγή»!
Δεν ξέρουμε αν η ευκολία με την οποία γράφονται τέτοιες αστειότητες έχει να κάνει με το γεγονός ότι η τακτική της «προσεκτικής αποφυγής της κατακραυγής» είναι για την ηγεσία των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ αυτό που λέμε «παλιά τους τέχνη κόσκινο» (τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση τους μπροστά στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο των συνδικάτων στο Σύνταγμα στις 26/2 με αφορμή τα 2 χρόνια πανδημίας, όπου οι περισσότεροι εκλεγμένοι τους σε ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ πήραν απόφαση συμμετοχής κυριολεκτικά στο…παρά πέντε ενώ όσο και αν τους έψαχνε κανείς δεν τους έβρισκε στη συγκέντρωση, ή με την καταψήφιση στη ΔOE και στο σύνολο σχεδόν των ΣΕΠΕ της κινητοποίησης για τα Νηπιαγωγεία στη 1/3), ξέρουμε όμως ότι η κριτική και η αντιπαράθεση (που φυσικά και είναι θεμιτές) για να πατούν σε στέρεο έδαφος πέρα από τεκμηριωμένες, επιβάλλεται και να έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Και αυτό γιατί από το κάδρο των ευθυνών που βαραίνουν τις πλειοψηφίες σε ΔΟΕ/ΟΛΜΕ, απουσιάζει εκκωφαντικά μία και μοναδική παράταξη της οποίας η ψήφος ήταν καθοριστική στη λήξη της απεργίας – αποχής της ΔΟΕ, αποκτώντας έτσι ξεχωριστή συμβολή στην υπονόμευση του ενιαίου αγώνα των εκπαιδευτικών: η δική τους!!!
Την -πράγματι- πιο «κρίσιμη στιγμή» που οι «Αντιγόνες αυτού του κόσμου» (για να χρησιμοποιήσουμε και την ευφάνταστη παρομοίωση του άρθρου), δηλαδή οι πάνω από 100.000 απεργοί εκπαιδευτικοί σε όλη την Ελλάδα, έστειλαν το μήνυμα από τη μεγαλειώδη απεργία στις 11/10/21 ότι είναι έτοιμοι να απειθαρχήσουν μπροστά στην υποταγή του εκπαιδευτικού στο σχολείο της κατηγοριοποίησης και της αμορφωσιάς, όλες οι δυνάμεις σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ/ΔΗΣΥ/ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) πλην της ΑΣΕ(!) δήλωσαν την προθυμία τους να υποταχθούν στους άδικους νόμους του αστικού κράτους (με τελευταίο το ν. Χατζηδάκη) που ποινικοποιούν την απεργιακή δράση και τις συλλογικές μορφές αντίστασης, με διαπιστευτήρια πράξη υποταγής τους την ψήφο τους υπέρ του τερματισμού της απεργίας – αποχής των Ομοσπονδιών όταν η «κρεόντια» δικαιοσύνη την έκρινε παράνομη. Μάλλον κάπου μεταξύ Αντιγόνης και Κρέοντα οι συνάδελφοι των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ έμπλεξαν και το μύθο των Λωτοφάγων και διαρκώς τους ξεφεύγει αυτή η μικρή λεπτομέρεια.
Η στάση αυτή των Ομοσπονδιών είναι που δημιούργησε σύγχυση και απογοήτευση σε μερίδα των συναδέλφων και που αντικειμενικά λειτούργησε κατασταλτικά απέναντι στις αγωνιστικές διαθέσεις που είχαν αναπτυχθεί σχεδόν σε κάθε σχολείο και νηπιαγωγείο. Σε αυτήν την κατάσταση οι δυνάμεις της ΑΣΕ από την πρώτη στιγμή μπήκαν μπροστά ώστε να μην περάσει η ηττοπάθεια και η μοιρολατρεία στους συναδέλφους. Είπαν ξεκάθαρα ότι είναι με οποιαδήποτε μορφή πάλης βοηθάει στη διατήρηση ενιαίας στάσης του κλάδου απέναντι στα σχέδια του Υπουργείου. Ο «κατακερματισμός» που αναφέρεται στο εν λόγω άρθρο δεν είναι άποψη της ΑΣΕ αλλά η αντικειμενική πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώθηκε από την αγωνία μερίδας των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ να αποτινάξουν βιαστικά από πάνω τους τη ρετσινιά της στάσης τους στην Ομοσπονδία, προτείνοντας στους ΣΕΠΕ και τις ΕΛΜΕ να σηκώσουν το βάρος της απεργίας – αποχής αδιαφορώντας όμως για το πως αυτή θα περπατήσει στην πράξη με όρους μαζικότητας και ενότητας. Οι παραπάνω προβληματισμοί έχουν διατυπωθεί ανοιχτά στα σωματεία από τις δυνάμεις της ΑΣΕ και πουθενά δεν συνοδεύτηκαν με «υπονόμευση της απεργίας – αποχής» όπου αυτή αποφασίστηκε ως μορφή πάλης. Την απεργία – αποχή την υπονόμευσαν όσοι την αξιοποίησαν για να ξεπεράσουν τις δικές τους αντιφάσεις και όχι για να συσπειρώσουν τον κλάδο!
Άλλωστε το θέμα δεν εξαντλείται απλά στο τι μορφή πάλης θα επιλεγεί σε κάθε φάση του αγώνα, αλλά και στο κατά πόσο διαμορφώνονται οι μαζικοί όροι ώστε να πέφτει στο κενό ο κυβερνητικός αυταρχισμός. Γιατί οι 100.000 δεν θα τυλίγονταν εύκολα σε μία νομικίστικη κόλλα χαρτί όπως οι 114. Εδώ είμαστε εννοείται όμως και πάλι, κάνοντας ξεκάθαρο προς το υπουργείο ότι οι απειλές επιστρέφονται ως απαράδεκτες. Άλλωστε με την πρόταση, την επίμονη και την ψήφο της ΑΣΕ στο Δ.Σ. της ΔΟΕ η Ομοσπονδία δεσμεύτηκε για την παροχή πλήρους νομικής κάλυψης στους συναδέλφους. Γιατί οι οποιεσδήποτε διώξεις εκπαιδευτικών είναι – και πρέπει να γίνονται – υπόθεση όλου του κλάδου!
Η μάχη ενάντια στην κατηγοριοποίηση του σχολείου, στα προγράμματα των εφήμερων δεξιοτήτων, στην υποταγή του εκπαιδευτικού στο σχολείο – επιχείρηση, δεν είναι έργο μιας πράξης και πολύ περισσότερο μιας συγκεκριμένης πράξης. Θα κριθεί πρώτα απ’ όλα από την αποφασιστικότητα των συναδέλφων να μην νομιμοποιήσουν στη συνείδησή τους τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Θα κριθεί από την ισχυροποίηση της συμμαχίας με τους γονείς και τους μαθητές μας που από κοινού παλεύουμε για το σχολείο των πραγματικών σύγχρονων αναγκών μας κόντρα στο σχολείο των αναγκών της καπιταλιστικής οικονομίας. Θα κριθεί κυρίως από το κατά πόσο οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι μαθητές δεν θα κρατήσουν καμία στάση αναμονής, δεν θα περιμένουν κανέναν «από τα πάνω» δήθεν σωτήρα, δεν θα τσιμπήσουν σε κανένα κούφιο κάλεσμα για παραιτήσεις υπουργών και νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων, που σπρώχνει τους συναδέλφους στην αγκαλιά νέων κυβερνητικών αυταπατών. Αυταπάτες που ο κλάδος μας πλήρωσε ακριβά αλλά και που καθίστανται ιδιαίτερα επικίνδυνες σήμερα που ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος για τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών μαίνεται στην περιοχή μας.
Το πώς δηλαδή ο λαός θα σώσει τη μόρφωση του λαού, αυτή είναι η «μοναδική μας έγνοια».
*Αναπληρωτής Ε.Α., υποψήφιος με την ΑΣΕ στο ΣΕΠΕ «ο Αριστοτέλης»
