«Έφυγε» χτυπημένη από κορονοϊό εκπαιδευτικός στη Αχαΐα – Το αποχαιρετιστήριο μήνυμα συναδέλφου της
Αποχαιρετισμό στην του Γυμνασίου Κάτω Αχαΐας που άφησε την τελευταία της πνοή χτυπημένη από απευθύνει η συνάδελφός της Βασιλική Μούρτζη.
«Συνάδελφοι και μαθητές της θα θυμόμαστε πάντα ότι έφτασε στο σούρουπο της ζωής της χωρίς να την ξεκουράσει το ηλιοβασίλεμα. Θα θυμόμαστε πάντα ότι έφυγε ως μάχιμη εκπαιδευτικός. Θα θυμόμαστε πάντα την ευγένεια της ψυχής της», σημειώνει.
Στο σχετικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα που έλαβε και δημοσιεύει το alfavita.gr αναφέρεται:
Η συνάδελφος Ελένη, καθηγήτρια γαλλικών στο Γυμνάσιο Κάτω μας άφησε χτυπημένη από κορονοϊό. Η Ελένη ήταν ένας καλός άνθρωπος με χαμηλό προφίλ. Δε μιλούσε πολύ, δε διεκδικούσε τα δικαιώματα της, δεν ήθελε να είναι το επίκεντρο της προσοχής, Ντροπαλή, δειλή, συγκρατημένη. Ήταν, όμως, πραγματικά έτσι; Οι ήσυχοι άνθρωποι είναι πιο παρατηρητικοί της συμπεριφοράς, των ενεργειών και των συναισθημάτων των άλλων.
Η παρατήρηση είναι για αυτούς τέχνη. Ξέρουν πολύ καλά τί κρύβει μέσα του ο άλλος, καθώς και οι ίδιοι κρύβουν μέσα τους πολλά. Όλα αυτά που η ίδια δεν εξωτερίκευε, ήξερε να τα αναγνωρίζει στους άλλους ανθρώπους. Ο τρόπος επικοινωνίας της είχε ένα χαρακτηριστικό που όλοι έπρεπε να ζηλεύουμε, νοιαζόταν περισσότερο να ακούει τις απόψεις των άλλων, τις σκέψεις, τις ιδέες τους παρά να τις επικρίνει.
Κινήθηκε, όμως, σε ένα χώρο εργασίας που κυριαρχεί ο γρήγορος ρυθμός δουλειάς και η επακόλουθη αποξένωση, η ανδρικότητα της συλλογικής συμπεριφοράς των εφήβων, το πρότυπο του προσοντούχου, παραγωγικού εκπαιδευτικού και η γραφειοκρατική διοίκηση
Ένας ρυθμός δουλειάς που δεν εδύνατο τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που είχε, να παρακολουθήσει, Η εφηβική ανδρικότητα που, ενώ την έθλιβε, την αντιμετώπιζε με επιείκεια και στωικότητα. Ένα απάνθρωπο πρότυπο εκπαιδευτικού που ταυτίζει τον ασφυκτικό μαθησιακό και παιδαγωγικό έλεγχο των μαθητών του με το σεβασμό πρός το πρόσωπό του και την επιτυχία του έργου του, στοιχεία που η Ελένη περιφρονούσε. Μια γραφειοκρατική διοίκηση, τέλος, η οποία δεν αναγνώριζε τις διαφορετικές της ανάγκες, ώστε να την προφυλάξει ψυχικά και σωματικά
Είναι ένα από τα χιλιάδες θύματα της βάρβαρης διαχείρισης της πανδημίας, μία από τους εκατοντάδες συναδέλφους που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του συνωστισμού μέσα στις τάξεις και της εγκατάλειψης του δημόσιου συστήματος υγείας από το κράτος. Η θανατοπολιτική που ασκείται τιμωρεί τους ηλικιωμένους, τους ανεμβολίαστους, τις ευπαθείς ομάδες ανάγοντας το κοινωνικό δικαίωμα στη ζωή σε ατομική ευθύνη.
Η Ελένη έλιωσε σιγά-σιγά σαν το κερί μες τις τάξεις τριάντα ολόκληρα χρόνια λίγους μήνες πριν προλάβει να συνταξιοδοτηθεί. ‘Είμαστε ομιλούντα εργαλεία’ γράφει ο Ν. Μπογιόπουλος. Μας χρησιμοποιούν και όταν φθαρούμε μας πετάνε σε μια κλινική covid, χωρίς νοσηλευτικό προσωπικό και ό,τι προκύψει. Ο θάνατος της Ελένης δεν ήταν φυσικό φαινόμενο. Ήταν προκαθορισμένος από κοινωνικές επιλογές.
Συνάδελφοι και μαθητές της θα θυμόμαστε πάντα ότι έφτασε στο σούρουπο της ζωής της χωρίς να την ξεκουράσει το ηλιοβασίλεμα. Θα θυμόμαστε πάντα ότι έφυγε ως μάχιμη εκπαιδευτικός. Θα θυμόμαστε πάντα την ευγένεια της ψυχής της.
Ελένη. καλό κατευόδιο…
Η συνάδελφος σου,
Βασιλική Μούρτζη
