«Ο κριτικός λόγος που δεν μπορεί να τα ερευνήσει ελεύθερα όλα , από το σημαντικότερο μέχρι το πιο ασήμαντο, δεν είναι πραγματικός κριτικός λόγος» – Γράφει ο Νίκος Κοτοπούλης
(Να είσαι, να φαίνεσαι ή το συναμφότερο;)
Βιαστικός και αντιπαιδαγωγικός ο χαρακτηρισμός , ο οποίος φέρεται να φώναξε στο μαθητή “ντροπή της κοινωνίας” επιλέγοντας ως κριτήριο ότι σημαντικό είναι κυρίως το πώς φαίνεσαι. Μα η κοινωνία δεν έχει πάντα δίκιο για να κανονίζει την ορθότητα των πράξεων (Τα περί απόλυσής του εκπαιδευτικού για τη σχετική φράση θρυλούμενα, δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική)
Αν ένας μαθητής κάνει κάτι που είτε φανεί είτε είναι ανάρμοστο σχετικά με τον κανονισμό του σχολείου, ο δάσκαλος – καθηγητής δεν ωφελεί να θιγεί προσωπικά, ούτε να φωνάξει. Αλλά με αγάπη να μιλήσει ήρεμα και διακριτικά στο μαθητή με παιδαγωγικά κριτήρια, και να ενημερώσει τη διεύθυνση του σχολείου που έχει και την τελική ευθύνη των χειρισμών σε προσωπικό, ενδοσχολικό και οικογενειακό επίπεδο.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, οι γονείς, να ενημερώνουν έγκαιρα το σχολείο για αλλαγές που παρατηρούν στη συμπεριφορά και την ψυχολογία των παιδιών τους ώστε να υπάρχει κοινή παιδαγωγική αντιμετώπιση σχολείου-οικογένειας προς
Η στάση ζωής που διδάσκουμε στους μαθητές μας με το «όλοι διαφορετικοί-όλοι ίσοι », είναι απαραίτητο να υλοποιείται ισότιμα, από όλους προς όλους, και στο δικαίωμα έκφρασης γνώμης. Αυτονόητο ,είναι, καθένας να μπορεί συνεισφέρει με ευγένεια τα επιχειρήματά του για κάθε τι που γίνεται γύρω του, χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αναλόγως «ντροπή της κοινωνίας» ή « …-φοβικός, ρατσιστής».
Ο κριτικός λόγος που δεν μπορεί να τα ερευνήσει ελεύθερα όλα , από το σημαντικότερο μέχρι το πιο ασήμαντο, δεν είναι πραγματικός κριτικός λόγος. Και δημοκρατία χωρίς κριτικό λόγο δεν είναι ούτε μπορεί να ονομάζεται δημοκρατία. Ίσως μπορεί να ονομάζεται «παγκοσμιοποιημένη πολιτική ορθότητα» χωρίς όμως ουσιαστικές αναφορές στον ελληνικό πολιτισμό.
πολιτικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του πνεύματος, θεσμικοί παράγοντες και «μη κυβερνητικές οργανώσεις», να πορευόμαστε , με ταπεινότητα, σύνεση, μέτρο, «ποιώντας ήθος» στα παιδιά μας, στους μαθητές μας.
Ίσως δεν το προσέχουμε, όμως τα παιδιά παρακολουθούν τα λόγια και τις πράξεις μας συνήθως σιωπηλά , λαμβάνοντας παρώθηση για την οντολογική η τη φαινομενολογική τους -ανάλογα- εξέλιξη και ζωή η οποία υπάρχει σε συνθήκες μη στάσιμες , προσομοιάζουσες στην εντροπία.1.
* Νίκος Κοτοπούλης, Δάσκαλος, MSc, Δ/ντής στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών ΣΣ “Γεώργιος Γλαράκης”
1. Η συμπαντική εντροπία διαχέεται διαφοροτρόπως και σε αυτό: στην δυσδιάκριτη με την πρώτη ματιά (ευδιάκριτη από τα αποτελέσματά της ) αυτοθεοποίηση του ανθρώπου που καταλαμβάνει κατά φυσικό τρόπο το χώρο του εξοβελιζόμενου Θεού ή Θεσμού.
