Οι μαθητές του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης συγκινούν με την πρωτοβουλία τους για τον αδικοχαμένο Άλκη
Η δολοφονία του 19χρονου φοιτητή Αλκη Καμπανού έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας αναφωνούν ένα τεράστιο «γιατί», ζητώντας να συλληφθούν οι ένοχοι.
Την ίδια ώρα στη Θεσσαλονίκη, μαθητές από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του σχολείο τους, έβγαλαν τις τσάντες από τους ώμους τους και με αυτές…έγραψαν το σύνθημα «Για Κάθε Άλκη», ενώ οι ίδιοι σχημάτισαν γύρω του μια ανθρώπινη αλυσίδα στη μνήμη του δολοφονημένου, Αλκη Καμπανού.
Οι μαθητές στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα κόντρα στον χουλιγκανισμό, κόντρα στην αθλητική βία, κόντρα στη βία κάθε μορφής.
To σπαρακτικό μήνυμα της καθηγήτριας του 19χρονου Άλκη: «Έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος»
Η φιλόλογος του 19χρονου Άλκη Καμπανού, στο 1ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης όπου παρακολούθησε τα μαθήματα της Α΄ Λυκείου, μετά την αποφοίτησή του από το 31ο Γυμνάσιο, με το το οποίο συστεγάζεται, τον αποχαιρέτησε με ένα συγκινητικό μήνυμα.
Το συγκλονιστικό μήνυμά της:
«Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2022 για τον Άλκη…
Όμως δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, για την ακρίβεια καμία μέρα δεν είναι ίδια! Αρκεί ένα τίποτε για να την κάνει διαφορετική, μοναδική, περίεργη, υπέροχη, τραγική.
Τέτοια τραγική μέρα ήταν, είναι αυτή -διότι ό,τι γράφεται είναι ακόμη υπό την επήρεια του φοβερού,του τραγικού, του αναπόφευκτου. Έτσι, που λέτε. Ο Άλκης, λοιπόν, «πάει», ναι «πάει» εκεί που δεν θέλει κανείς να πάει, εκεί που όταν είσαι δεκαεννέα ετών δεν πρέπει να πας.
Ο Άλκης.Ο ψηλός, ο όμορφος, ο γλυκός, ο φίλος, ο ζωηρός, ο ερωτευμένος «πάει»… Και γιατί «πάει»; Γιατί κάπου μεταξύ γέννας και θανάτου υπάρχει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που είναι ικανός για όλα τα καλά, αλλά και για όλα τα κακά. Ο αλαζόνας, οδυνατός, ο μωρός, ο κάποιος.
Πού να ξέρω, πού να ξέρεις όλα αυτά τα παιδιά, όλες αυτές οι ψυχές, όλα αυτά τα μυαλά, όλα αυτά τα μάτια, τα ματάκια τι θα κάνουν, πού θα πάνε, ποιον θα βρουν στην ζωή τους, ποιον δρόμο θα περπατήσουν, τι θα θελήσουν , που και με ποιον θα παλέψουν… δεν ξέρω,
πώς να ξέρω;
Αλλά για τον Άλκη, για τον κάθε Άλκη να σταματήσει η βία, να σταματήσει το κακό, η γροθιά, η μπουνιά, το μαχαίρι, το δηλητήριο, το οξύ… Ποιος θα το σταματήσει; Εσύ, Εγώ,
Εμείς!
Ναι, πιστεύω στον άνθρωπο, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα στοχάζομαι, πρέπει να στοχαστώ τελικά, ότι όλοι, όσοι ζούμε, είμαστε κυρίως τυχεροί: διότι δεν πήγαμε βόλτα στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή, διότι δεν εμπιστευθήκαμε το αυτονόητο: ότι μπορώ και είμαι ό,τι θέλω να είμαι: κόκκινος κίτρινος, πράσινος, ψηλός, γλυκός, αλμυρός, Ο,ΤΙ ΘΈΛΩ.
Θέλω να είμαι ελεύθερος!!! Άλκη μου, έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος!
Νικολέττα Δεληγιάννη,
μια από τους πολλούς καθηγητές σου».
