«Τα παιδιά καταφθάνουν σε αστυνομικά τμήματα, ιατροδικαστικές υπηρεσίες, εισαγγελίες, ανακριτικά γραφεία, υπηρεσίες ψυχικής υγείας, δίνοντας δεκάδες καταθέσεις που κλονίζουν ακόμη περισσότερο τον ήδη τραυματισμένο ψυχισμό τους»
Ένα έγκλημα που σε πονά ως άνθρωπο και ως κοινωνία. Ένα έγκλημα που μας καθιστά «μικρούς» μπροστά στην «μεγαλοσύνη» της αθωότητας, της αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης που προσφέρουν απλόχερα τα παιδιά.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, περισσότερα από 28.000 παιδιά κακοποιούνται ετησίως στην Ελλάδα, εκ των οποίων 1.000-2.000 ηλικίας κάτω των 3 ετών, 2.800 κάτω των 5 ετών, ενώ περισσότερα από 2.000 παιδιά απέκτησαν κάποια μορφή αναπηρίας εξαιτίας της .
Αν είμαστε ανίκανοι να προστατέψουμε τα παιδιά, έχουμε αποτύχει ως άνθρωποι και ως κοινωνία. Αν είμαστε ανίκανοι να διασφαλίσουμε και να εγγυηθούμε τα δικαιώματα και την προστασία των παιδιών, έχουμε αποτύχει ως πολιτεία.
Είναι ξεκάθαρο πως η οικονομική κρίση στη χώρα μας, σε συνδυασμό με την κρίση που επέφερε η πανδημία, έχει επηρεάσει δραματικά την ψυχολογία των πολιτών, μετατρέποντάς την σε βαθύτατη, μείζονα κοινωνική κρίση. Η Πολιτεία δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά στα συνεχώς αυξανόμενα ποσοστά εγκληματικότητας, βίας, σωματικής, συναισθηματικής ή σεξουαλικής των πολιτών. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτά, αφορούν παιδιά.
Η πολιτική έχει χρέος να υπηρετεί πρωτίστως τον άνθρωπο. Η χάραξη κοινωνικής πολιτικής, η κοινωνική πρόνοια, οι δομές ψυχικής υγείας, η παρουσία ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών στις σχολικές μονάδες έπρεπε να είναι, ήδη, αυτονόητα δεδομένες και προτεραιότητα στην πολιτική ατζέντα της εκάστοτε κυβέρνησης.
Όταν 9 στις 10 σοβαρές περιπτώσεις παραμένουν χωρίς διάγνωση, προστασία και αντιμετώπιση, η ενεργοποίηση του κρατικού μηχανισμού για την πρόληψη, την παρέμβαση, την ενημέρωση των γονέων και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, κρίνεται επιτακτικά αναγκαία. Αλλά και αυτή η μία περίπτωση που θα πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης, ξεγυμνώνει με τον πιο απάνθρωπο και κυνικό τρόπο, την αδυναμία ή και αδιαφορία της Πολιτείας, να προστατέψει τα θύματα.
Τα παιδιά καταφθάνουν σε αστυνομικά τμήματα, ιατροδικαστικές υπηρεσίες, εισαγγελίες, ανακριτικά γραφεία, υπηρεσίες ψυχικής υγείας, δίνοντας δεκάδες καταθέσεις σε ψυχρά γραφεία και άγνωστους ανθρώπους, επί σειρά ετών, που κλονίζουν ακόμη περισσότερο τον ήδη τραυματισμένο ψυχισμό τους. Η πολιτεία έχει χρέος να τροποποιήσει τις πολιτικές προστασίας της ανηλικότητας, προστατεύοντας τα θύματα από τις αλλεπάλληλες εξιστορήσεις της εφιαλτικής εμπειρίας τους, σε δεκάδες γραφεία και αγνώστους.
Η καταγγελία θα πρέπει να γίνεται εφάπαξ, παρουσία έμπειρου δικανικού ψυχολόγου και σε ειδικά οργανωμένους, φιλικούς προς τα παιδιά διαμορφωμένους χώρους, με τρόπο που να αποπνέει παιδικότητα. Η λήψη της κατάθεσης θα πρέπει να γίνεται από άτομα εκπαιδευμένα να ανταποκρίνονται σε ψυχικά και σωματικά τραυματισμένα παιδιά. Αυτονόητο είναι, πως όλες οι διαδικασίες για την στοιχειοθέτηση και την τεκμηρίωση της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών, θα πρέπει να ολοκληρώνονται μέσα σε κάποιες ώρες, προστατεύοντας τα θύματα από τη διαρκή κακοποίηση, την ψυχική φθορά και την εξάντληση.
Η Πολιτεία έχει χρέος να βάλει τον άνθρωπο ψηλά στην πολιτική της ατζέντα και να χαράξει πολιτική για τη δημιουργία ενός ευνομούμενου προοδευτικού κοινωνικού κράτους δικαίου, που θα διασφαλίζει και θα σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη, θα υπεραμύνεται και θα προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα εξασφαλίζει τις συνθήκες για ευημερία και μια αξιοπρεπή και ασφαλή διαβίωση σε κάθε παιδί, κάθε πολίτη, ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, κοινωνικής τάξης, πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Η δικαιοσύνη έχει χρέος να δημοσιοποιήσει τα ονόματα και τα πρόσωπα των 213 που εξέφρασαν ενδιαφέρον προς συνεύρεση με την ανήλικη, ώστε να ανοίξουν κι άλλα στόματα και να απαλλαγούν τα παιδιά μας και η κοινωνία από αυτούς τους 213 επίδοξους βιαστές/ή και βιαστές. Με την ευχή να σταθούμε όλοι -πολιτεία, φορείς, δομές, εκπαιδευτική κοινότητα- στο πλευρό αυτού του παιδιού, να γιατρέψει τις πληγές της ψυχής του και να μπορέσει να αγαπήσει και εμπιστευθεί ξανά τον κόσμο αυτόν.
Έναν κόσμο ανίκανο να το σεβαστεί και να το προστατέψει. Έναν κόσμο που του φέρθηκε βίαια, σκληρά και απάνθρωπα στα πιο αθώα, παιδικά του χρόνια. Η «συγγνώμη» που της χρωστάμε, είναι λίγη.
* Σοφία Πουλοπούλου, Εκπαιδευτικός στην ΔΠΕ Ηρακλείου Κρήτης, πρώην Αντιπρόεδρος ΔΣ Σύρου Τήνου Μυκόνου, Υπ. Βουλευτής Α’ Αθήνας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝΑΛ, Μέλος της Γραμματείας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, Μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου ΔΗ.ΣΥ. και υποψήφια Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
