Νίκος Φίλης, Τομάρχης παιδείας ΣΥΡΙΖΑ, πρώην υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων
Σε συνέντευξη – διάγγελμα στην ΕΤ1, μιλώντας για την πρόσφατη αστυνομική επιχείρηση στη φοιτητική εστία Ζωγράφου, ο υπουργός κ. Θεοδωρικάκος ουσιαστικά παραδέχτηκε ότι οι συγκεκριμένες εγκληματικές δραστηριότητες ήταν γνωστές τουλάχιστον τρία χρόνια.
Με επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες φοιτητών και των πρυτανικών αρχών το διάστημα αυτό. Το αμείλικτο ερώτημα λοιπόν είναι, γιατί η ΕΛΑΣ αμελούσε να παρέμβει; Και γιατί επέλεξε να το κάνει τώρα; Προφανώς για να συντηρήσει την κυβερνητική προπαγάνδα που διασύρει τα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια ως άντρα παρανομίας και εγκληματικότητας. Προφανώς για να ξαναζεστάνει, μέσω των φιλικών της ΜΜΕ, την ιδέα της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Η υποχρέωση της ΕΛΑΣ για άμεση επέμβαση, όπου και όποτε σημειώνεται εγκληματική δραστηριότητα σε οποιοδήποτε σημείο της Επικράτειας, είναι αυτονόητη. Ήταν δυνατή για παρόμοιες κακουργηματικές πράξεις (εφόσον αποδειχθεί ότι ευσταθούν) στα πανεπιστήμια και πριν καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο η κυβέρνηση ΝΔ, το 2019.
Αυτό έπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση με τη μεγάλη επιχείρηση της Αστυνομίας για διακίνηση ναρκωτικών στο ΑΠΘ, με την επέμβαση στη Φοιτητική Εστία του ΕΚΠΑ και αλλού. Οι επιχειρήσεις αυτές ήταν έτσι σχεδιασμένες ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να κινδυνεύσουν ζωές των φοιτητών. Αντίθετα, αυτή που οργάνωσε ο κ. Θεοδωρικάκος, με το μάτι στραμμένο στην επικοινωνία και την τηλεοπτική εξαργύρωση, έθεσε σε κίνδυνο φοιτητές αφού 30 μέτρα από το σημείο των πυροβολισμών ήταν συγκεντρωμένα πολλά νέα παιδιά που προσέρχονταν να δώσουν εξετάσεις.
Ας σταματήσει λοιπόν ο κ. Θεοδωρικάκος να προκαλεί τη νοημοσύνη μας. Ας ασχοληθεί με το οργανωμένο έγκλημα αντί να νομοθετεί τον περιορισμό των διαδηλώσεων (άδοξο βέβαια ήταν το τέλος του σχετικού νόμου Χρυσοχοΐδη, καθώς δεν εφαρμόστηκε ποτέ και η κυβέρνηση τον έκανε, κατά το λαϊκό, «γαργάρα»). Ας κοιτάξει καλύτερα την ανοχή που έδειξε χτες η ΕΛΑΣ στις ασχήμιες των χρυσαυγιτών στο Εφετείο και ας πάψει να συκοφαντεί τα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια. Αυτά που παρά το έλλειμμα χρηματοδότησης καταλαμβάνουν εδώ και χρόνια τις υψηλότερες θέσεις στις διεθνείς αξιολογήσεις.
