Νίκος Χριστοδουλάκης: Να ακυρωθούν τώρα οι Φρουρές στα ΑΕΙ

Ο Ομότιμος καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου, πρώην υπουργός Νίκος Χριστοδουλάκης, μετά την περιπέτεια της υγείας του, γράφει εκ βαθέων για την κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια και απευθύνει έκκληση προς την κυβέρνηση, εξηγώντας γιατί η αστυνομία δεν έχει θέση στα ΑΕΙ.

Γράφει ο Νίκος Χριστοδουλάκης στο news247.gr

1. Επί προσωπικού

Σε όλη μου την ζωή, δεν είχα ποτέ εμπλέξει την ανάγκη πολιτικής ανάλυσης με προσωπικά συναισθήματα, προσδοκίες και βιώματα. Πήγαινα κατευθείαν στο τι – κατά την γνώμη μου – θα έπρεπε κάθε φορά να γίνει, δεν χρειαζόταν να περιγράφω και πώς θα με έκανε να νιώσω αν γινόταν.

Αλλά για αυτό υπάρχει και η πρώτη φορά: Έτσι την Παρασκευή 28/5, ήμουν διπλά χαρούμενος για δύο λόγους: Ο ένας όταν μου ανακοίνωσαν ότι την επόμενη θα έπαιρνα εξιτήριο για το σπίτι. Έκλεινα ήδη 17 μέρες εξετάσεων, νοσηλείας και αφαίρεσης δύο εγκεφαλικών όγκων μετά από αιφνίδιο και οξύ επεισόδιο, (αλλά περισσότερα για αυτό άλλη φορά αλλού).

Ο δεύτερος λόγος να χαίρομαι ήταν όταν είδα ότι εκείνη την ημέρα ΤΑ ΝΕΑ είχαν μια πρωτοσέλιδη φωτό της ΑΣΟΕΕ, λέγοντας πως η κυβέρνηση δεν θα εγκαταστήσει Φρουρές στα ΑΕΙ. Από την ΑΣΟΕΕ είχα πάρει εξιτήριο πριν μερικούς μήνες, αφυπηρετώντας έπειτα από 35 χρόνια ακαδημαϊκής θητείας, (εντάξει μείον 10 που έλειπα λόγω κυβερνητικών θέσεων). Καλά νέα, γιατί δεν θα μου άρεσε να την σκέφτομαι περικυκλωμένη από χακί στολές για να την προφυλάξουν από τα χακί μυαλά που θέλουν να την κάψουν!

Αυτή όμως η χαρά δεν κράτησε και πολύ: μόλις την Δευτέρα 31/5 πάλι φωτό της ΑΣΟΕΕ στα μέσα ενημέρωσης, αλλά τώρα το κάδρο είναι σε καμένο γκρί, θα έρχονταν τελικά οι Φρουροί. Μετά θα μπούκαραν οι άλλοι να τους την πέσουν και άντε πάλι άλλος ένας γύρος με καδρόνια, κοκτέηλ και κάθε καρυδιάς καρύδι. Χημική κοινωνιολογία!

Το θέμα με τις Φρουρές στα ΑΕΙ είχε ξεκινήσει κάπως αιφνιδιαστικά, out of the blue, ίσως και deep blue, όταν τον Oκτώβριο του 2020, μερικοί μαντράχαλοι είχαν προπηλακίσει τον μόλις εκλεγέντα Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ και του φόρεσαν μια θηλειά με την ταμπέλα «Αλληλεγγύη στις Καταλήψεις», συν ένα πολιτικό μανιφέστο να ξερνάς. Όλα ήταν κάπως περίεργα, γιατί καταλήψεις τότε δεν γινότανε, ούτε κανείς ζητούσε αλληλεγγύη πουθενά, αλλά στην Ελλάδα όλα είναι large και μην ρωτάς πολλά.

Ίσως ο λόγος να ήταν που το Υπουργείο συζητούσε τότε ένα άλλο μοντέλο διοίκησης των ΑΕΙ, με ισχυρό παίκτη τα Εξωτερικά Συμβούλια. Αυτά θα διόριζαν τον Πρύτανη του ΑΕΙ που πλέον θα λογοδοτούσε πίσω μόνο σε αυτά, χωρίς τις ματσαγκιές των εκλογών που παράγουν φατριασμό και συναλλαγές. Όντως βέβαια αυτό συμβαίνει – και μερικές φορές κατά κόρον – αλλά με τους διορισμένους τα πανεπιστήμια θα έμπλεκαν χειρότερα. Είχα μάλιστα γράψει και ένα άρθρο επισημαίνοντας τους κινδύνους αν τα Συμβούλια αντικαθιστούσαν τις εκλεγμένες πρυτανικές αρχές, (ΤΟ ΒΗΜΑ, 26/11/2020). Οι αρμόδιοι αγρόν ηγόρασαν, αλλά και εγώ νόμισα πως το θέμα ξεχάστηκε, βγήκα και στην σύνταξη, οπότε ΟΚ, άλλη μια πιρουέτα επικοινωνιακή αλλά στην τελική δεν έγινε και τίποτα.

Μέχρι που ξανάρθε το μοντέλο αλλά για να εφαρμοστεί ήθελε από κοντά και ένα σώμα με Φρούρια, Φρουραρχεία και φρουρούς, να περικυκλώνουν το κάθε ΑΕΙ για να παθαίνει ασφυξία ο κάθε ετοιμοπόλεμος αντάρτης που θα κλεινόταν μέσα πριν κλείσει η πανδημία και τα άλλα Τμήματα. Μύλος του Κάφκα χωρίς ταλέντο, αλλά και αυτό θα περνούσε με την ξηροδερμία. Πλην όμως εμφανίστηκε ξανά γιατί όπως μας λέει η κυβέρνηση μόνο αυτό θα μπορούσε να πατάξει την παραβατικότητα στα ΑΕΙ, τη βία των τραμπούκων, άντε ίσως και την κρυπτονοθεία των εκλογών για να πουσάρουν τους δικούς τους. Όλοι θα πήγαιναν στο πάγκο τους, δίκαια και αυστηρά.

2.Η βία στα ΑΕΙ

Βέβαια στην κατάσταση που βρίσκομαι, ποιος είμαι εγώ που θα συμβουλέψει τους άλλους να σωθούν, αλλά χρόνος πολύς παρέχεται δωρεάν και μπορείς να αναλογιστείς εύκολα τις διαδρομές σου , αν κάτι πέτυχες και πόσα ξέφυγαν. Αυτό που δεν καταπίνεται με τίποτα είναι οι εικόνες βίας, μια άθλια υπόμνηση ότι στα πανεπιστήμια θέλει πολλή δουλειά ακόμα για να γίνουν και να φανούν αξιόπιστα. Επειδή τα ΑΕΙ θα παίξουν και μεγάλο ρόλο με τα νέα Ταμεία και τους μετασχηματισμούς, το πρόβλημα θα λύσει η Φρουροποίηση, βοήθεια μας. Εντάξει, αλλά μια μελαγχολία πάντως σε πιάνει.

Βία στα πανεπιστήμια υπήρχε πάντα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, αλλά πάντα της πλάκας ήταν. Απλώς ήταν πολλοί εκείνοι που θέλανε οι άλλοι να την πάρουν στα σοβαρά, για να νετάρουν οι ίδιοι με τις εποχές που έπρεπε κάτι πιο σωστό να είχαν κάνει αλλά δεν τόλμησαν. Σχεδόν πάντα ανάβλυζε από διάφορα αριστερά, πολύ αριστερά και υπεραριστερά γκρουπούσκουλα και σωρός οι αναρχικές πρωτοβουλίες που βίωναν την απελευθέρωση της εξουσίας μόνο αν ποδοπατούσαν την ελευθερία του άλλου, προσβλητικά, παράνομα και – κυρίως – πισώπλατα.

Φλόμωσαν με βία τα ΑΕΙ σε μια εποχή που η δράση ήταν ελεύθερη, απλώς και μόνο γιατί άργησαν μια μέρα να ξυπνήσουν και χάσανε το πραγματικό πανηγύρι ελευθερίας, όταν Πολυτεχνεία και Πανεπιστήμια ξεσηκώθηκαν εναντίον της Χούντας. Αντί όμως μετά τα ιδρύματα να κατακλυστούν από δημιουργικότητα, να καταυγάσουν και να εκτοξευτούν καθώς έσπαγε ο γύψος, απολογούνταν και φοβόντουσαν τους νταήδες. Μάλλον γιατί ήταν πολλοί οι νταήδες όταν κουμάνταρε το χακί και τώρα πουλούσαν τα υφάσματα σε τιμή ευκαιρίας. Μετά κατέφθασαν και οι πιστολάδες με το νεκρικό βλέμμα και τις κουμπότρυπες με σφαίρες, να σκοτώνουν όπου βρουν, αλλά σιγά-σιγά μάθανε και να τους βρίσκουνε για να σκοτώνουν. Κονέ και πολυβόλα.

Το πιο φορεμένο μοντέλο με την βία των ΑΕΙ ήταν οι καταλήψεις. Εκτός από νοητικά καθυστερημένο θέατρο, σύντομα κατέληξαν και πρακτική ανάγκη. Στην αρχική φάση του κινήματος, ο καταληψίας έπρεπε να φοβίσει το ανθρωπάκι της Χούντας για να τον περάσει στο μάθημα, ίσως τον έκανε και βοηθό αργότερα, μέχρι και βουλευτές αξιώθηκαν μερικοί. Σταδιακά βρέθηκαν λύσεις με πιο πολλά πλεονεκτήματα. Τώρα με μια κατάληψη, έδιωχνες τον φοιτητή που ήθελε να παρακολουθήσει το κανονικό μάθημα, δεν πήγαινε και το ανθρωπάκι, άρα γιατί να πας και εσύ; Γινότανε κατάληψη και άδειαζε το πανεπιστήμιο. Occupy, de-occupy. Η ελληνική πατέντα στο πρόβλημα ύλης και αντι-ύλης.

Αν έμεναν υπάκουοι και δεν έβλεπαν, όλοι κέρδιζαν κάτι. Με το που σφυρίζανε κατάληψη τα μαυροντυμένα παλικάρια, τα γραφεία αδειάζανε εν ριπή, να προφτάσουν όλοι το πιο νωρίς λεωφορείο πριν ο κίνδυνος βασιλεύσει στην πόλη. Γινότανε και μπάζες. Η εστίαση έμενε πάντα ανοιχτή, δωρεάν χορηγία, ερχόταν και τα παιδιά της γειτονιάς με κανένα μυρωδικό ως το πρωί. Όσοι ήθελαν να δουλέψουν και να κάνουν σοβαρά μαθήματα και έρευνα, πάλι κάπως το κατάφερναν αλλά σε προαιρετική βάση. Χαλαρά και μη μας ανακατεύεις.

Κάπως έτσι την πάτησαν και οι σοβαροί στα ελληνικά πανεπιστήμια, αφήνοντας τα σκληρά παιδιά να αλωνίζουν ζαλισμένα και πάντα ατιμώρητα. Θλιβερές εικόνες του κενού, σε κτίρια άδεια αν και χρυσοπληρωμένα από τα κοινοτικά και τους φόρους. Των άλλων, βέβαια.

Έξω από τα ΑΕΙ, οι συζητήσεις για τη βία στα ελληνικά πανεπιστήμια και πώς θα την ελέγξεις ακουγόταν σαν το απαύγασμα της πολιτικής οξύνειας: ένα μείγμα σωφροσύνης, επιφύλαξης και τόλμης. Έμπαινε το άσυλο, έβγαινε το άσυλο, μεγάλες στρατηγικές, ήττες και νίκες του λαού. Πώς η Πολιτεία θα τα βάλει με δύο τζάνκι και τρεις αγριεμένους. Άσε που έδιναν σε όλους την ευκαιρία να πάνε πιο νωρίς σπίτι τους και να κάνουν κάτι πιο χρήσιμο για τον εαυτό τους, φτάνει πια τόση έννοια για τους άλλους. Απέκτησαν και φήμη «τα παιδιά». Βύθιζαν τα τρικάκια στο μυαλό τους και σε χρόνο dt βοούσε όλο το σύστημα για την καταδρομική παρέμβαση. Λες και ήταν οι στρατιές του Αννίβα, ανίκητες και μυστήριες καβάλα στους ελέφαντες. Κάθε κυβέρνηση είχε το μεγαλειώδες πλάνο αντιμετώπισης, αλλά λύση δεν βρισκόταν.

3. Οι προεστοί του Καλαί

Το θέμα είναι ότι κάτι έπρεπε να γίνει και με τον Πρύτανη, που πήγαν να τον ακυρώσουν με τον εμπαιγμό και ποιος θα τον έπαιρνε μετά στα σοβαρά. Είναι όμως και καλός επιστήμονας, συνάδελφος μου στο Τμήμα για 30 χρόνια, και ο εμπαιγμός θα καταρράκωνε και την δουλειά του με τις Διεθνείς Σχέσεις, όπου ειδικεύεται. Κάτι πρέπει να γίνει, αλλά τρέχα γύρευε με τις καταστάσεις που μου έχουν προκύψει.

Βλέπω και ξαναβλέπω την φωτό του Πρύτανη με την θηλειά των τραμπούκων. Θυμάμαι τώρα ότι τον Νοέμβριο του 2020 μερικοί είχαν ήδη εντοπίσει την ομοιότητα με το ιστορικό επεισόδιο και τους Προεστούς του Καλαί. Ο διαθέσιμος χρόνος είναι άπειρος, σκέφτομαι να ασχοληθώ με το θέμα πιο πολύ. Θα ήταν διδακτικό, θα μετρίαζε και την αίσθηση ότι κάτι χρωστάμε να κάνουμε για να απαλλάξουμε τα ΑΕΙ από την φαιδρότητα και την εικόνα της αποτυχίας. Εντάξει, γνώση διαδικτύου θα είναι και θέλει μια κάποια διασταύρωση αλλά άμα ψάξεις βρίσκεις πολλά ενδιαφέροντα. Και όπως σύντομα ανακάλυψα και μερικά απροσδόκητα.

Οι Προεστοί του Καλαί είναι το πιο διάσημο γλυπτό του κόσμου για το βάρος της ευθύνης και το ρίσκο της θυσίας. Όλοι που πάνε σε κάποιο πανεπιστήμιο έξω, πάντα κάτι μαθαίνουν για το συγκεκριμένο ιστορικό συμβάν.  Και εγώ είχα δει το γλυπτό έξω από το Αγγλικό Κοινοβούλιο στο Λονδίνο, αλλά τότε δεν εντρύφησα κιόλας.

Το γλυπτό σύμπλεγμα συμβολίζει την βαριά ηθική κληρονομιά που άφησαν στην ανθρωπότητα οι Προεστοί του Καλαί κατά την πολιορκία του 1347. Μετά, η έμπνευση έγινε χορηγία και ο διάσημος Ροντέν, δημιούργησε το ακόμα πιο διάσημο και αναπαραγόμενο γλυπτό όλων των εποχών. Αναρίθμητα πανεπιστημιακά ιδρύματα και ακαδημίες σε όλο τον κόσμο – από το Στάνφορντ και το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης έως την Αυστραλία και την Βασιλεία της Ελβετίας – το έχουν σαν  το υπέρτατο σύμβολο της θυσίας που προσφέρθηκαν να κάνουν οι ανερχόμενοι αστοί της Γαλλίας και έτσι ο πληθυσμός να γλυτώσει την σφαγή από τους Άγγλους πολιορκητές.

Ξαναβλέπω την φωτό του Πρύτανη με την θηλειά. Ίσως όντως οι τραμπούκοι ήθελαν να ξυπνήσουν μνήμες με τους Προεστούς του Καλαί. Ιστορική γνώση, πολύ προχώ για ρεμάλια. Κοιτάζω και ξανακοιτάζω το θέμα. Γίνεται ενδιαφέρον. Ανατρέχω πάλι στο διαδίκτυο για να δω περισσότερα. Το θέμα ήταν τρεντ επί αιώνες.

Με καθαγιασμένες αναφορές, οι Προεστοί του Καλαί αναδείχτηκαν σε κυρίαρχο ιδεολογικό σύμβολο στην πορεία συγκρότησης των ευρωπαϊκών κρατών, την άνοδο και την εδραίωση της νέας εξουσίας που θέλει να υποτάξει την παλιά τάξη πραγμάτων, και καλά έκανε. Ο Ροντέν το κάνει ένα γλυπτό φυλαχτό για να προστατεύει τις πόλεις που θέλουν να κυριαρχήσουν στο νέο περιβάλλον.  Ακόμα πιο εμμονικά όμως διαδίδουν τον μύθο οι στοχαστές και φιλόσοφοι.

Φανατικός υποστηρικτής του γλυπτού προσκυνήματος υπήρξε ο Λάϊμπνιτς. Γερμανική ιδιοφυΐα στους αριθμούς, βγάζει θεωρήματα και αξιώματα, με την φιλοσοφία ζορίζεται κάπως, άλλο ζήτημα όμως τώρα. Στο μυαλό του μεγάλου Μαθηματικού, οι Προεστοί του Καλαί ήταν η επιτομή της αναγκαιότητας, η μοναδική επιλογή για να προχωρήσει μπροστά ο κόσμος, χωρίς να έχει αμφιβολίες. Τα πράγματα θα πάνε καλά επειδή είναι ταγμένα να πάνε καλά. Όσοι τα κάνουν ξέρουν, μην τους αμφισβητείς, μην είσαι μίζερος. Από τους Διαφωτιστές του 17ου αιώνα, μέχρι τον Ράσσελ του 20ου , οι  βεβαιότητες του  Λάϊμπνιτς αμφισβητήθηκαν έντονα από πολλούς και διασήμους, με καμβά την ερμηνεία του συμβάντος στο Καλαί και τους συμβολισμούς που εκπέμπει για την σημερινή κοινωνία. Εντυπωσιασμένος – ομολογώ –  από το ιστορικό βάθος που αντικρίζω!

Αλλά το θέμα δεν σταματά στα σύμβολα. Σήμερα πολλοί υποψιάζονται πως μπορεί και να μην έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα και όλο το σκηνικό να ήταν στημένο, ένα fake news του Εκατονταετούς Πολέμου που τότε άρχιζε και βύθισε την Ευρώπη στο χάος και την καταστροφή. Ξεσπά μεγάλη διαμάχη με τους υποστηρικτές και τους αμφισβητίες.

Στον διάσημο καυγά μπαίνει και ο ίδιος ο Βολταίρος, αλλά πιο πονηρά αναρωτιέται ότι «αν όντως ο Βασιλιάς Εδουάρδος ήθελε τους Προεστούς με χαλινάρια, θα έσφιγγε και λίγο παραπάνω την θηλειά». Η απορία του Βολταίρου μένει ακόμα αναπάντητη.

Το κινητό δεν επιτρέπεται στην ανάρρωση, ο χρόνος πάντα υπάρχει, ψάχνω πάλι με άνεση τα δικτυακά. Βρίσκω πως ίσως ξέρει καλύτερα ο Jean-Marie Moeglin, ένας  από τους πιο διεισδυτικούς ιστορικούς του Μεσαίωνα, καθηγητής σήμερα στο Πανεπιστήμιο Paris-XII.  Σε ένα επιδραστικό βιβλίο του, αποκαλύπτει πώς ο de Saint-Pierre – το ιερότερο σύμβολο των Προεστών –  είχε ήδη εξασφαλίσει πολλά δώρα από τον Άγγλο βασιλιά που φερόταν μεν αποφασισμένος να τον εκτελέσει αλλά τελικά ενέδωσε στις εκκλήσεις της βασίλισσας και τον άφησε να ζήσει, (μαζί με τα δώρα). Η ίδια βασίλισσα βρέθηκε αργότερα πως ήταν και ο οικονομικός χορηγός του Froissart, του πληθωρικού χρονικογράφου που ανέλαβε να γράψει το σενάριο σαν πραγματικό ιστορικό έπος.

4. Κάτι πρέπει να γίνει!

Εντάξει ωραία η Ιστορία και τα διανοητικά σχήματα, αλλά αν είναι fake το συμβάν του Καλαί, μπορεί να είναι fake και όσα θέλει να προωθήσει. Και μετά αφορά και τον Πρύτανη, που πρέπει να μείνει αλώβητος από την σαχλαμάρα των μαχητών. Οι Φρουρές των ΑΕΙ πρέπει να ακυρωθούν, αλλά άντε πέστο στην κυβέρνηση που θέλει έργο, άμεσο και χωρίς αναβολές και αβεβαιότητες περί της σκοπιμότητας. Είπε ότι αλλιώς δεν γίνεται, δεν γίνεται. Φρουρές και τέρμα. Ακόμα πιο δύσκολο να αλλάξει ο νόμος γιατί  καλοκαίριασε και οι πρακτικές δυνατότητες πάνε παραλία. Ξανά στο διαδίκτυο και τους ψηφιακούς καταρράκτες.

Μέχρι που βρίσκω εκείνη την συζήτηση στην Βουλή τον περασμένο Φεβρουάριο για την παιδεία και τα εκπαιδευτικά.  Πάλι βέβαια γεμάτη με ατελεύτητες ανάγκες για εκπαιδευτικούς και αστυνόμους και ακατάσχετη παραπλάνηση για το πόση αξία έχουν τα άδεια τμήματα ΤΕΙ και ΑΕΙ και για αυτό οι πολυεθνικές θέλουν να τα κλείσουν, αν και έχουν κλείσει μόνα τους. Κοινοτυπίες επί πλάκας στο τετράγωνο. Σαν τις μη-γραμμικές εξισώσεις του Λάϊμπνιτς και του Αϊνστάιν, συνδυαστικά εκφρασμένες.

Ανακύπτει όμως μια θεμελιώδης αντίφαση. Η κυβέρνηση όντως είχε δεσμευτεί προεκλογικά να αντιμετωπίσει το θέμα της βίας στα ΑΕΙ ως βασική προϋπόθεση της νομιμότητας στους θεσμούς, αλλά και την κάθε πόλη γενικότερα. Με το άσυλο ξανά στην ανίατη θέση του, μια τέτοια προσπάθεια δεν θα είχε αξιοπιστία. Βέβαια ούτε και όταν καταργήθηκε για λίγο έγινε και τίποτα, αλλά είπαμε έχουμε τον χρόνο για πειράματα, μην αγχώνεστε και πολύ.

Έτσι μετά την επίθεση στον Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, άρχισε εντατική ζύμωση εγκεφάλων για να βρεθεί μια λύση, με σέβας στα δικαιώματα, τις αναφαίρετες αξίες και τα λατρευτά δικαιώματα του κάθε ψεκασμένου. Σωστά πράγματα και λεπτεπίλεπτα, μην τα ανακατεύουμε όλα μαζί. Αφού λοιπόν άλλο το κλέψιμο στο πεζοδρόμιο της ΑΣΟΕΕ και άλλο να σου τύχει στο προαύλιο, η κυβέρνηση έπρεπε να φτιάξει μια Φρουρά ειδική, κάτι σε πιο επινοητικό από τους άλλους cops. Δύο νομικές πεδιάδες, δύο χωριστά drones θα υπερίπτανται στο πανεπιστήμιο μέχρι να δούμε ποιο θα κάνει την εφόρμηση. Τώρα στο Υπουργείο υπάρχουν άλλωστε και βαρειά ονόματα της Νομικής Υπερευφυϊας, μην γινόμαστε πάλι μίζεροι και ξερόλες. Όσοι χρειάζεται να ξέρουν, ξέρουν. Λάϊμπνιτς και πάσης Ελλάδος.

Πάλι κάτι δεν κολλάει. Ψάχνω και ξαναψάχνω στις εμπνευστικές φλυαρίες της Βουλής, τα ίδια και τα ίδια. Γνώση για όλους ο ένας, κολλέγια για τα παιδιά του λαού ο άλλος. Διώχνετε τα παιδιά από τα Τμήματα που κλείνετε, αλλά τα περισσότερα δεν πάτησαν ποτέ να πάρουν αμέσως το πτυχίο ατσαλάκωτο. Πλέον γίνεται και ψηφιακά. Πας για ποτό το βράδυ στο Παγκράτι και το πρωί είσαι e-present στο μακρινό πανεπιστήμιο που έφτιαξε κάποια κυβέρνηση για να τιμήσει τα βουνά και τα λαγκάδια. Κανείς δεν παίρνει φυσικές παρουσίες να σε ελέγξει. Ενδιαμέσως περνάς και από το πλατειάκι  της κωμόπολης για να τσεκάρουμε με την e-camera αν στέκει ακόμα το κουρέλι της κατάληψης, να προλάβουμε να το στείλουμε και στο φεϊσμπουκ, μην ξεχαστούμε με τον πολύ ύπνο.

Δεν μπορεί λέω, κάτι πιο σοβαρό κάπου θα βρίσκεται. Και εκεί που έβλεπα τα τρένα να κυλούν, άσκοπα και αμέριμνα, τσακ πέφτω πάνω στην φλασιά του Τσίπρα. Μάλιστα, του Τσίπρα του Αλέξη: Σκληρός όπως πάντα, δεν το αμφιβάλλω. Αλλά πιάνει το νόημα και κατηγορεί την κυβέρνηση ότι κάπου τα μπέρδεψε, (εντάξει το λέει πιο άγρια και ειρωνικά, αλλά δεν είναι θέμα τώρα). Λέει λοιπόν ο αρχηγός της Αριστεράς και πάσης Προόδου ότι δύο διαφορετικές νομικές εκδοχές της παραβατικότητας και της βίας δεν είναι νοητό να αναγνωρίζονται στην ίδια θεσμική  θεώρηση μιας συντεταγμένης Πολιτείας. Δεν πιστεύω στα μάτια μου! Τόσες δεκαετίες, άλλο τα ΜΑΤ για τον λαό και άλλα για την κουκουβάγια της Παιδείας, τώρα το έγκλημα είναι ένα και το αυτό. Είτε σκαφάτο, είτε στο ακαδημαϊκό μιτάτο, το ίδιο συνδικάτο (του εγκλήματος). Πες τα μεγάλε!

Λέει λοιπόν συγκεκριμένα ο Τσίπρας στην Βουλή (11/2/2021):

Αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι τα πανεπιστήμια είναι πράγματι κέντρα εγκληματικότητας και ανομίας, όπως τα κατηγορεί, δεν έχει παρά να στείλει όσους αστυνομικούς χρειάζονται και για όσες φορές αυτό είναι αναγκαίο, προκειμένου να τα απαλλάξουν από την ανομία. Μετά την κατάργηση του ασύλου, η όποια υπόνοια για έκνομες πράξεις εντός των πανεπιστημίων, βαραίνει πλέον την αστυνομία, η οποία είναι η κατά νόμο υπεύθυνη και όχι πλέον τα ίδια τα πανεπιστήμια.

Γιατί δεν έλυσε το πρόβλημα [με αυτόν τον τρόπο]. Και γιατί θα το λύσει η δημιουργία αστυνομικών τμημάτων εντός; Ποιος άλλος θεσμός στην Ελλάδα, τράπεζες, υπουργεία κλπ, έχει ειδικές αστυνομικές δυνάμεις εγκατεστημένες εντός των υπηρεσιών του για να έχουν και τα πανεπιστήμια;

Δηλαδή πάνε οι χαζομάρες περί διττής φύσης του καπιταλισμού, το ανθρώπινο πνεύμα που πρωτογενώς είναι αξία ανέγγιχτη και άθικτη πριν ξαναγίνει οργανική τροφή για τα κέρδη της βιομηχανίας. Ενεός! Είπε τέτοια η Αριστερά στην Βουλή; Τα ύστερα του κόσμου!

5. Πρύτανη, τώρα να το ζητήσεις

Άρα λύση υπάρχει. Το θέμα είναι να πιαστείς από κάπου. Διαβάζω ξανά και ξανά την ειδησεογραφία του 2020 μετά τον προπηλακισμό του Πρύτανη. Όλοι είναι σοκ, (όχι ακριβώς πασόκ), θέλουν εδώ και τώρα απάντηση, σκληρή και δίκαιη. Να το έχει διακαώς ζητήσει και ο ίδιος ο πρύτανης που υπέστη την  θηλειά, ακόμη καλύτερα. Μιλούν και γράφουν όλα τα επιδέξια μυαλά, κομψά τώρα όχι όπως τα κατακαμένα της βίας.

Αγαπητέ μου Πρύτανη, Δημήτρη Μπουραντώνη, βρίσκω τώρα πως πολύ θα ήθελαν να τους έχεις πει εσύ ο ίδιος πόσο επείγον και απαραίτητο τάχα είναι να αυτοκαταργηθείς και να έλθει κάποιος διορισμένος στην θέση που μόλις είχες κατακτήσει με δημοκρατική ευθύνη, εκλογές και νομιμότητα.

Όταν λίγες μέρες μετά σου παίρνουν συνέντευξη, οι δημοσιογράφοι σε ρώταγαν το υπερκόσμιο, πώς αισθάνθηκες κατά τη διάρκεια της επίθεσης; Και ίσως περίμεναν να τους πεις είτε ανίκανος για το αξίωμα είτε σκληρός και δεν φοβάσαι τέτοια. Θα έχανες και στις δύο απαντήσεις και μετά θα ερχόταν κάποιος άλλος. Εσύ όμως αντί για κλάψα ή παλληκαριές τους άδειασες, λέγοντας πως «τη στιγμή της εισβολής στο γραφείο μου αισθάνθηκα φόβο και αγωνία», (Καθημερινή,  8/11/2020). Αυτό είναι, βρέθηκε η λύση.

Αυτό φώναξε τους και τώρα: Φοβάμαι!  Φοβάμαι και για αυτό δεν θέλω Φρουρά.  Φοβάμαι και θέλω Ελευθερία!

Θα είναι το πιο επίκαιρο σύνθημα για τα 200 χρόνια της Εθνικής Παλιγγενεσίας που γιορτάζουμε φέτος με διάφορες εκδηλώσεις και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Μην  ξεχνάς πώς και η Επανάσταση του 1821 από φόβο έγινε. Έπρεπε να κερδίσει την Ελευθερία της για να γλυτώσει!

Να είσαι σίγουρος πως και την Χούντα το 1973 από φόβο την ρίξαμε. Αν δεν την φοβόμαστε, ακόμα θα λιαζόμαστε τα μεσημέρια τα ζεστά, λέγοντας το όνομα της.

Το ίδιο πρέπει να πάθουν σήμερα οι κάθε λογής τραμπούκοι που μπουκάρουν στα πανεπιστήμια με θηλειές και τρικάκια στα μυαλά τους. Να τους φοβηθούμε! Τους νταγλαράδες, που όλο τους πιάνουν και όλο δεν τους βρίσκουν. Να φοβηθούμε ότι θα καταστρέψουν το μέλλον μας. Και αν το αφήσουμε, το Ταμείο Ανάκαμψης που όλοι στην Ευρώπη θα το καμαρώνουν για την Ψηφιακή Μετάβαση, την Πράσινη Συμφωνία και όλα τα καλά του κόσμου που φέρνει μετά την πανδημία, στην Ελλάδα θα εκτελείται μόνο στα κλειδωμένα εργαστήρια. Με τις Φρουρές των ΑΕΙ απέξω. Δηλαδή μέσα στα ΑΕΙ, αλλά στο διάδρομο, να κάνουν και κάνα τσιγάρο με «τα παιδιά».

Επείγει όμως το μέλλον να το δημιουργήσουμε εμείς. Πάλι με γνώση αλλά για όλους. Ιδιαίτερα για τους νέους που οι πιο πολλοί αγνόησαν την αξία της πραγματικής γνώσης και νόμισαν πως όλα στην ζωή τους θα είναι ποτάκι, φιγούρα, άντε και καμμιά καλή γνωριμία. Για να φτιάξουμε το μέλλον εμείς οι ίδιοι δεν χρειαζόμαστε Φρουρές. Αν τις αφήσουμε να γίνουν, οι Φρουρές στα ΑΕΙ θα κάνουν το μέλλον να είναι ακόμα πιο δυστοπία.