Και η θάλασσα που δε σώνεται, όσο και να τη ρουφούν τα μάτια των ανθρώπων και δεν καίγεται, όσο και να δροσίζει την κάψα τους.
Ο γέρος που έχει πιο πολλά να νοσταλγεί, παρά να προσδοκά και που το παρόν του είναι δυο χέρια κουπιά με βαθιές χαρακιές, ρόζους που τους κόβει με σουγιά, ταμπακωμένα τα δυο δάχτυλα και μαύρα νύχια απ’ το κατράμι.
Το πιο έγχρωμο της ζωής του, τα χέρια του.
Ο γέρος που έκανε όλες τις ανδραγαθίες, μεγάλωσε με μπαγιάτικο ψωμί και λάδι, έπαιξε πόλεμο με ξύλινα τουφέκια, πολέμησε τυφεκιοφόρος με τρύπια άρβυλα, δίχως ποτέ να πάρει ένα παράσημο, έμαθε να διαβάζει τα σημεία των καιρών στα σύννεφα και να σέβεται τις φουρτούνες, σταυροκοπήθηκε πολλές φορές αλλά ποτέ δεν ελεήθηκε.
Και η θάλασσα που δε σώνεται, όσο και να τη ρουφούν τα μάτια των ανθρώπων και δεν καίγεται, όσο και να δροσίζει την κάψα τους. Αρμενίζει τα καράβια τους, ανεμίζει τη μικρή σημαία του γέρου, την ξεσκίζει στις αντάρες της και δε χορταίνει να καταπίνει σκαριά και σώματα.
Η θάλασσα που γλείφει τα ριζιμιά των βράχων, δίχως να πληγώνει και δίχως να πληγώνεται, που ξεμαλλιάζεται στους δυνατούς αέρηδες και μελανιάζει απ’ τα μαύρα σύννεφα και ανταριάζεται και αφροπετά και πάλι γαληνεύει, να την ψαρέψει ο γέρος, να του χαρίσει ένα τελάρο με αφρόψαρα για να χορτάσει την πείνα του, που δε την χόρτασε ποτέ.