Πλέον αποτελεί συχνό φαινόμενο οι εκπαιδευτικοί να είναι τα μεγάλα θύματα των επαγγελμάτων, όχι μόνο στα σχολεία, αλλά και στα φροντιστήρια (ιδιαίτερα και μη) και να πρέπει να ανεχθούν προσβλητικές συμπεριφορές από γονείς, μαθητές και εργοδότες.
Τα τελευταία χρόνια (ιδιαιτέρως μετά τον κορονοϊό) στην ιδιωτική εκπαίδευση, αφήνοντας χώρο για εκμετάλλευση, κακομεταχείριση και διάθεση για παραίτηση.
είναι κοινή ιδεολογία ότι η διδασκαλία αποτελεί ένα καζάνι που βράζει και πολλοί αναζητούν εργασιακή απασχόληση σε εντελώς διαφορετικούς κλάδους, με σκοπό να βρουν την ασφάλεια και τον σεβασμό που τους αναλογεί.
Γονείς
Οι γονείς νιώθουν την υποχρέωση ανά πάσα στιγμή να εκφράζουν τις απόψεις τους (τεκμηριωμένες με τη δικαιολογία “δεν ξέρω εγώ το παιδί μου;”) και να υποδεικνύουν , ασχέτως του επαγγέλματός τους.
Επίσης, στα φροντιστήρια θεωρούν ότι πάντα έχουν δίκιο και ανερυθρίαστα καλούν να κατηγορήσουν ακόμα και για ασήμαντα γεγονότα, όπως π.χ. ότι το παιδί τους δεν ήπιε αρκετό νερό κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας, ή ένιωσε προσβεβλημένο επειδή κάποια/κάποιος καθηγήτρια/καθηγητής δεν του είπε καλό απόγευμα με ευγενικό τρόπο και άλλα πολλά. Και φυσικά οι ιδιοκτήτες των φροντιστηρίων λένε και ευχαριστώ.
Εν μέρει οφείλουμε να δείχνουμε μία κατανόηση γιατί πρόκειται για μία επιχείρηση που τρέφει αρκετούς εργαζόμενους και θέλει να διατηρήσει το καλό της όνομα, αλλά θυσιάζει το εκπαιδευτικό προσωπικό και συχνά το νουθετεί για ασήμαντα ζητήματα, .
Παιδιά
Καλά, χρυσά και άγια, αλλά οι συνήθειες πλέον έχουν αλλάξει και τα παιδιά αποτελώντας πιστά αντίγραφα των γονέων τους προς τους δασκάλους και τους καθηγητές.
Το πρόβλημα εντοπίζεται τόσο στον τρόπο που τους απευθύνουν τον λόγο, όσο και στις ίδιες τις συμπεριφορές που επιδεικνύουν, ενίοτε κάνοντας πράγματα επικίνδυνα και βίαια. Πιθανότατα θεωρούν ότι είναι παιχνίδι;
Παράλληλα, ακόμα και μεταξύ τους θορυβούν και , ενώ συχνά δεν λείπουν οι απρεπείς ερωτήσεις προς του διδάσκοντες και οι ατάκες του τύπου “εμείς σας πληρώνουμε και άμα θέλουμε σας διώχνουμε”.
Κρίμα και πάλι κρίμα…
