«Η μητέρα ταυτίζεται με το παιδί της και το θεωρεί μέρος του εαυτού της, έτσι ώστε να αισθάνεται τη χαρά του και τη λύπη του σαν να είναι δικές της» – Γράφει η Δήμητρα Σάπικα
Πολλές είναι οι μητέρες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποκτήσουν παιδιά, που επωμίζονται επί εννιά ολόκληρους μήνες τις δυσκολίες της κύησης και τους πόνους της γέννας, που θυσιάζονται για να σώσουν τα παιδιά τους, ενώ οι περισσότερες θα σκότωναν για τα παιδιά τους… Πώς είναι όμως δυνατό να υπάρχει έστω και μια “μάνα” που δίχως δισταγμούς, τύψεις, και ηθικούς φραγμούς θα μπορούσε να θανατώσει το παιδί της;
όπως “η μάνα είναι μόνο μία”, “όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις”. Αγάπη σημαίνει συνεχής φροντίδα- έγνοια για το άτομο που αγαπάς. Σημαίνει ανάγκη να βρίσκεσαι κοντά του και στεναχώρια όταν βρίσκεσαι μακριά του για πολύ καιρό. Σημαίνει γενικότερα μια συνεχή απασχόληση με τον άλλο, ακόμη και στην απουσία του.
Η μητέρα ταυτίζεται με το παιδί της και το θεωρεί μέρος του εαυτού της, έτσι ώστε να αισθάνεται τη χαρά του και τη λύπη του σαν να είναι δικές της. Υπάρχει μια στενή συναισθηματική αλληλεξάρτηση μεταξύ των δύο. Και ενώ υφίσταται τόσο στενή σχέση σχέση μεταξύ των δύο, πώς νοείται μία μάνα να κόψει το νήμα της ζωής του παιδιού της; Πώς μπορεί να αποκοπεί οριστικά και εκ προθέσεως από αυτό το μέρος του εαυτό της, από το δημιούργημα της;
Τις τελευταίες μέρες, το φως της δημοσιότητας είδε η τραγική υπόθεση του φόνου της εννιάχρονης Τζωρτζίνας από τη. Πρόκειται για ένα σοκαριστικό γεγονός που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Το πιο σοκαριστικό όμως δεν είναι ο φόνος του ενός, ίσως και των τριών παιδιών της, αλλά το γεγονός πως ελάχιστοι ξαφνιάστηκαν από αυτή την είδηση. Οι περισσότεροι μάλιστα ήταν βέβαιοι πως υπεύθυνη για τον θάνατο της μικρής Τζωρτζίνας ήταν η ίδια της η “μητέρα”. Οι συνεχώς αυξανόμενες περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, δολοφονιών μεταξύ συζύγων, συγγενών, φίλων καθιστούν κάθε άλλο παρά πρωτοφανή τέτοια φρικτά γεγονότα.
Πολλοί επίδοξοι “δικαστές των social media” καθώς και πληθώρα δημοσιογράφων έχουν ασχοληθεί εκτενώς και έχουν κατακρίνει έντονα το συγκεκριμένο περιστατικό. Στο συγκεκριμένο ζήτημα, όμως, κρίνεται απαραίτητη μία διευκρίνιση σχετικά με τον χαρακτηρισμό της Ρούλας Πισπιρίγκου ως παιδοκτόνου. Η παιδοκτονια δεν αποτελεί παρά μια προνομιούχα μορφή ανθρωποκτονίας, η οποία προβλέπεται στο άρθρο 303 του ποινικού Κώδικα, που αναφέρει χαρακτηριστικά πως “μητέρα που με πρόθεση σκότωσε το παιδί της κατά ή μετά τον τοκετό, αλλά ενώ εξακολουθούσε ακόμη η διατάραξη του οργανισμού της, τιμωρείται με κάθειρξη έως δέκα έτη”. Συνάγεται, επομένως, το συμπέρασμα πως δράστης είναι πάντοτε η μητέρα και ποτέ ο πατέρας, ενώ σε περίπτωση που αυτός διαπράξει αντίστοιχο έγκλημα, κατηγορείται πάντα για ανθρωποκτονία. Το άρθρο 303 προβλέπει μειωμένη ποινή για τον δράστη,κάτι που βασίζεται στον μειωμένο καταλογισμό του, ενώ το έγκλημα δικαιολογείται ως έναν βαθμό δεδομένου ότι επήλθε διατάραξη του οργανισμού της μητέρας που προκλήθηκε από τον τοκετό, προέκυψε δηλαδή άμεσα από αυτόν.
Εν προκειμένω όμως γίνεται αντιληπτό πως δεν τίθεται κανένα ζήτημα παιδοκτονίας αλλά ανθρωποκτονίας, δεδομένου ότι 9 χρόνια μετά τον τοκετό, και όπου πλέον το θύμα δεν είναι νεογέννητο, είναι αδιανόητο να τίθεται ζήτημα διατάραξης του οργανισμού της μητέρας από τη γέννηση. Ο χαρακτηρισμός, συνεπώς, της Ρούλας Πισπιρίγκου ως παιδοκτόνου όχι απλώς δεν τη στιγματίζει και δεν τη βλάπτει ιδιαίτερα αλλά είναι άστοχος και δυσανάλογος της βαρβαρότητας της πράξης της. Αποτελεί δηλαδή για εκείνη όχι μια τιμωρία αλλά μία “χάρη”, αφού η παιδοκτονία αντιμετωπίζεται με τρόπο επιεικέστερο από την ανθρωποκτονία. Συγκεκριμένα, προβλέπεται φυλάκιση έως δέκα έτη για την πρώτη περίπτωση και τουλάχιστον δέκα έτη για τη δεύτερη.
Πόσο άστοχος είναι ακόμη ο χαρακτηρισμός της Ρούλας Πισπιρίγκου ως ” μητέρας” ;
όσα χρόνια κι αν περάσουν και όχι η γυναίκα που θα φέρει απλά ένα παιδί στον κόσμο…Μάνα δεν είναι η γυναίκα που σε γεννά αλλά αυτή που σε δημιουργεί, που μένει δίπλα σου μέχρι το τέλος… Καμία δε διδάχτηκε το πως να γίνει μάνα. Δε διδάσκεται. Πηγάζει εκ των έσω. Το νιώθεις, δεν το μαθαίνεις. Δεν αρκεί η γέννηση ενός παιδιού για να σε κάνει μάνα.
Δεν αξίζουν όλοι τους τίτλους της “μάνας” και του “πατέρα”. Έχουμε θεοποιήσει το να είναι κανείς γονιός! Δεν κοιτάμε πόσο καλός είναι, παρά στεκόμαστε στην ιδιότητα και μόνο. Κι έπειτα λέμε στα παιδιά: «να τον αγαπάς, είναι πατέρας σου» ή «δε γίνεται να μην αγαπάς τη μητέρα σου»
Η ωμή αλήθεια είναι πως ίσως κάποιοι να μην έπρεπε να γίνουν γονείς εξαρχής. Σε κάποιους ο τίτλος της μητέρας ή του πατέρα αποδίδεται μόνο και μόνο για να τον δυσφημίσουν ή να τον υποβιβάσουν με τις πράξεις τους. Αυτούς τους ανθρώπους δε γίνεται να τους αγαπήσεις υπέρμετρα ως παιδί τους. Μερικές φορές δεν μπορείς να τους αγαπήσεις και καθόλου. Και πράγματι, πώς γίνεται να προσφέρεις αγάπη, αν πρώτα δεν έχεις εισπράξει;
Επομένως, η Ρούλα Πισπιρίγκου ούτε “παιδοκτόνος” και προπάντων ούτε “μητέρα” θα έπρεπε να αποκαλείται.
Αφενός, διότι ο ευμενής χαρακτηρισμός “παιδοκτόνος” αποτελεί ένα ελαφρυντικό για εκείνη, ακόμη κι αν είναι αποτέλεσμα άγνοιας και λανθασμένης χρήσης της γλώσσας και αφετέρου ο χαρακτηρισμός “μητέρα” αμαυρώνει το λειτούργημα και την προσφοράς μίας μάνας, τόσο κατ’ όνομα όσο και κατ’ουσίαν. Και σε αυτή την τελευταία περίπτωση, το να αποκαλείται μία τέτοια γυναίκα “μητέρα” ή και “άνθρωπος” δε φανερώνει απλώς εσφαλμένη χρήση της γλώσσας…
