«Στο όνομα της δημοκρατίας, παραβιάζονται κατάφωρα οι θεσμοί και επιστρέφουμε σε ένα τραυματικό παρελθόν που οπωσδήποτε θέλουμε να ξεχάσουμε»
Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών αναφορικά με τις παρακολουθήσεις και δημοσιογράφων (τις περίφημες επισυνδέσεις…) φανέρωσε το «ασφυκτικό» εν πολλοίς πλαίσιο μέσα στο οποίο βιώνουν την καθημερινότητά τους αρκετοί συμπολίτες μας. Εν αγνοία τους, βέβαια…
Αφού, λοιπόν, γίνονται παρακολουθήσεις ‒ενδεχομένως γίνονταν και στο παρελθόν αλλά δεν αποκαλύπτονταν‒ σε τόσο υψηλό επίπεδο του δημόσιου βίου που να αγγίζει αρχηγό δημοφιλούς πολιτικού κόμματος, πώς μπορεί ο άμοιρος πολίτης να νιώθει ασφαλής; Ασφαλής… σε μια άρρητη και ελεγχόμενη από τρίτους «σκοτεινή» μακαριότητα.
Προφανώς το ζήτημα των είναι μείζον και αφορά στην ίδια την υπόσταση και λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Το ανησυχητικό είναι ότι φαίνεται να έχει λάβει κάποιες διαστάσεις, αν κρίνει κανείς από τη σχετική… ελαφρότητα που αντιμετωπίζεται από τους ιθύνοντες.
Παρά την πρόκληση σχετικής συζήτησης από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που επανέφερε τη Βουλή σε κανονικούς ρυθμούς εν μέσω θερινής ραστώνης αλλά και τους υψηλούς τόνους που εύλογα διατηρεί ο θιγόμενος κ. Νίκος Ανδρουλάκης, το ζήτημα δεν φαίνεται να ενοχλεί σοβαρά τους περισσότερους… πλην της ξεκάθαρης και έντιμης στάσης που κρατά η κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Επανερχόμαστε στην καθημερινότητα του ανυποψίαστου απλού πολίτη. Πώς, άραγε, μπορεί να είναι κανείς βέβαιος ότι δεν έχει πέσει «θύμα» κακόβουλου λογισμικού ή της εμπάθειας εξωθεσμικών κέντρων ή «παρακέντρων», εν αγνοία του βέβαια και για λόγους που ενδεχομένως ο ίδιος αγνοεί;
Δυστυχώς η αλαζονεία και η αμετροέπεια στην άσκηση της εξουσίας ‒οποιασδήποτε εξουσίας‒ οδηγεί κάποιους στην κατάχρησή της ή ακόμη και σε εκδηλώσεις παράκρουσης. Το φαινόμενο αυτό επιχωριάζει, ως φαίνεται, στην πολιτική ζωή του τόπου, καθώς τα «θέλγητρα» της εξουσίας μετατρέπουν κάποιους σε τυραννίσκους.
Στο όνομα, λοιπόν, της δημοκρατίας, παραβιάζονται κατάφωρα οι θεσμοί και επιστρέφουμε σε ένα τραυματικό παρελθόν που οπωσδήποτε θέλουμε να ξεχάσουμε. Σοβαρά τώρα. Μήπως πρέπει οι πολίτες να «μαζευτούν» λιγάκι; Να μη μιλάνε πολύ και κυρίως να μην είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικοί στις τηλεφωνικές τους συνομιλίες;
Ποιός ξέρει μπορεί κάποιος κακοπροαίρετος «δράκος» να παραμονεύει για να εισβάλει λάβρος στην ιδιωτικότητά τους με συνέπεια να διαταράξει την προσωπική τους ηρεμία και γαλήνη.
Ο κακός αυτός «δράκος» μπορεί να φέρει το προσωπείο ενός «ανήσυχου» εργοδότη που νοιάζεται για την παραγωγικότητα των εργαζομένων του και δε θέλει να χάσει την παραμικρή πληροφορία που μπορεί κατά την κρίση να συμβάλει στη δική του πρόοδο και να του αποφέρει κέρδος. Άσχετο, εάν υπεισέρχεται στη ζωή του εργαζομένου του και εκτός του πλαισίου της εργασίας.
Φαίνεται μάλιστα ότι στο πεδίο αυτό ο ιδιότυπος big brother έχει ξεπεράσει τα επίπεδα της των τηλεφωνικών επικοινωνιών πολιτικών προσώπων ή δημοσιογράφων. Τουλάχιστον στο εξωτερικό, που σε αρκετές περιπτώσεις έχει γίνει «θεσμός», ενώ γοργά βήματα ακολουθεί και η εγχώρια αγορά.
Μήπως, τελικά, η ρήση του θυμόσοφου λαού μας, «των φρονίμων… ολίγα», πρέπει να βρει την εφαρμογή της στο χώρο των ιδιωτικών τηλεφωνικών επικοινωνιών ή της εργασίας μας; Για το καλό μας γίνονται όλα…
* Βασίλης Πλατή, φιλόλογου-δρος Ιστορίας Α.Π.Θ.
