Διαβάστε το τραγικά προφητικό ποίημα που είχε γράψει η ταλαντούχα Ελένη στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος “Δημιουργική Γραφή”
Σοκαρισμένη είναι η τοπική κοινωνία στην Κάτω Αχαϊα με το θάνατο της 17χρονης μαθήτριας Ελένης όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε με οδηγό τη μητέρα της συγκρούστηκε με ένα άλλο φορτηγό, το μεσημέρι του Σαββάτου. Από το τροχαίο η άτυχη μαθήτρια βρήκε τραγικό θάνατο ενώ η μητέρα της μεταφέρθηκε τραυματισμένη στο νοσοκομείο.
Η μητέρα των τρίδυμων παιδιών της οικογένειας, είχε πάει μαζί με τη μια της κόρη την 17χρονη Ελένη, στην Κάτω Αχαϊα για δουλειές. Επιστρέφοντας όμως στο σπίτι τους, στη διασταύρωση με την Πατρών – Πύργου, παραμόνευε ο θάνατος. Το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν μάνα και κόρη συγκρούσθηκε πλαγιομετωπικά με νταλίκα που εκινείτο επί της εθνικής οδού, στο ρεύμα προς Πάτρα.
Ήταν τόσο σφοδρή η σύγκρουση που το φορτηγό κατέληξε σε παρακείμενη μάντρα αυτοκινήτων. Αφού πρώτα ξήλωσε το προστατευτικό κιγκλίδωμα της εθνικής οδού.
Το προφητικό ποίημα της Ελένης
Το ποίημα που έγραψε η Ελένη Βεσκούκη που σκοτώθηκε στο τραγικό τροχαίο την Αχαγιά δημοσίευσε στο προφίλ του ο δάσκαλός της Βασίλης Παπαδημητρόπουλος.
Όπως λέει συντετριμμένος και αυτός από τον άδικο χαμό της 17χρονης, η Ελένη ήταν από τις μαθήτριες που απολάμβανε το μάθημα της Λογοτεχνίας και τον έκανε να νιώθει ότι αξίζει τον κόπο να επιμένει.
Διαβάστε το τραγικά προφητικό ποίημα που είχε γράψει η ταλαντούχα Ελένη στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος “Δημιουργική Γραφή, (Γυμνάσιο Κάτω Αχαϊας 2019”)
[ ” Άδεια η πόλη – συντρίμμια παντού -” ]
Εκεί στο στενό δρομάκι…
Βρισκόταν το σπίτι μας. Πολύ όμορφο σπίτι.
Με έναν μεγάλο κήπο. Γεμάτος λουλούδια.
Η μαμά τα αγαπούσε πολύ.
Εκεί μαζί με τον μπαμπά χαιρετούσαμε τον ήλιο
κάθε πρωί!
Μια μέρα μου αρνήθηκε.
Με πήρε απ’ το χέρι και με πήγε στο κελάρι.
Ήταν σκοτεινά – είχα τρομάξει πολύ –
Απ’ έξω ουρλιαχτά, τίποτα άλλο.
Τρεις μέρες μείναμε εκεί
χωρίς ήλιο στα μάτια.
Όταν βγήκαμε, όλα ήταν διαφορετικά.
Ο μπαμπάς με πήρε αγκαλιά
και μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά.
Μια σφαίρα χαλάρωσε τα χέρια του
Ένας γδούπος, ένα σώμα νεκρό
– του μπαμπά!
Η μαμά τον έσυρε στην άκρη.
Πονούσε, πονούσε πολύ. σε λίγο ξεψύχησε.
Η μαμά πονούσε, πονούσε κι αυτή.
Με πήρε από το χέρι και τοίχο τοίχο φτάσαμε σε ένα σπίτι.
Μείναμε εκεί για μέρες πολλές.
Κάποια μέρα η μαμά βγήκε.
Δε γύρισε όμως.
Οι άλλοι δε με άφηναν να βγω να την ψάξω.
Ήταν νύχτα. Όλοι κοιμόντουσαν.
Βγήκα.
Είμαι πεσμένη στη μέση του δρόμου.
Αιμορραγώ, φοβάμαι, τα μάτια μου κλείνουν.
Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα ζήσω.
Ένα ξέρω μόνο.
Ότι θα έδινα τα πάντα για μια μέρα ακόμα στον κήπο του σπιτιού μου,
μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά.
Ε, μπαμπά; δεν ήταν ωραία!
