Η συγκλονιστική εξομολόγηση μίας μαμάς για το κοριτσάκι της που δεν πρόλαβε να το δει να μεγαλώνει
«Είναι το τελευταίο χειροπιαστό πράγμα που έχουμε από το μωράκι μας: μία μικρή τούφα από τα μαλλάκια της. Λίγο πιο σκουρόχρωμα από ό,τι θυμόμαστε και λίγο πιο σκληρά, λόγω του τζελ από τον υπέρηχο. Μου θυμίζει κάθε μέρα, ότι η κόρη μου υπήρξε.
Δεν είχε πολλά μαλλάκια στην αρχή, αλλά όσο βρισκόταν στην εντατική για πρόωρα νεογνά, όσα είχε έγιναν πιο σκληρά και κολλημένα από το ζελέ του υπερήχου. Αυτόν τον υπέρηχο που εντόπισε την εγκεφαλική της αιμορραγία. Η αιμορραγία που μου διεμήνυσε, ότι δεν θα κρατήσω στην αγκαλιά μου πάλι το παιδί μου. Αυτήν την αιμορραγία που δεν θα της επέτρεπε να ξυπνήσει ξανά.
Ακόμη θυμάμαι την ημέρα που έμαθα για τη διάγνωση. Ήταν ένα πρωινό Τρίτης. Η νοσηλεύτρια μάς συνέστησε να καθίσουμε, όταν οι γιατροί θα μας ανακοίνωναν, τι συνέβαινε με την μέχρι εκείνη τη στιγμή υγιή κορούλα μας.
ΕΠΑΘΑ ΣΟΚ ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Όχι μόνο η μικρή μου βρισκόταν σε μηχανική υποστήριξη, αλλά έδινε μάχη με εγκεφαλική αιμορραγία.
Γυρίσαμε πίσω στο δωμάτιο του νοσοκομείου για να είμαστε κοντά στο παιδί μας. Οι νοσοκόμες ήθελαν να βάλουν έναν φιόγκο στα «κολλημένα» από το τζελ μαλλάκια της, αλλά ήξερα ότι η κόρη μου μισούσε οτιδήποτε πάνω στα μαλλιά της, πόσο μάλλον τους φιόγκους. Ήθελε να τους ξεριζώσει, από τη στιγμή που καταλάβαινε ότι κάποιος της τους φόρεσε. Ένας φιόγκος στα μαλλιά της αυτή τη στιγμή θα μας έδειχνε ακριβώς πόσο δεν ήταν καλά… Απλά το πρησμένο κορμάκι της, τα μελανιασμένα δάχτυλά της και ένας φιόγκος στα μαλλιά. Όχι, δεν το άντεχα ούτε στη σκέψη.
Έτσι, με την άδειά μου, αλλά χωρίς να ξέρω πού και πότε, η νοσηλεύτρια μου έδωσε μία μικρή τούφα από το πίσω μέρος του κεφαλιού της, ώστε να μην καταλάβω ότι έχει φύγει από τη ζωή κοιτάζοντάς τη. Μας την έδωσε λίγο πριν φύγουμε από το νοσοκομείο χωρίς την κόρη μας, λίγο πριν επανέλθουμε στον πραγματικό κόσμο με τον συντετριμμένο εαυτό μας εκδοχές του εαυτού μας.
Δεν θυμάμαι το όνομα αυτής της νοσοκόμας, αλλά θα της είμαι για πάντα ευγνώμων για την αγάπη και την συμπόνοια στην οικογένειά μας. Θα είμαι ευγνώμων πάντα που μας έδωσε αυτό το μικρό σκοινί που θα μας δένει για πάντα με την κόρη μας. Ήταν μόλις δύο ετών»
Γράφει η μαμά – blogger Anna-Marie Jenks
Π
