Το 2013 η κυβέρνηση των μνημονίων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ καθιέρωσε την 6η Μαρτίου ως ημέρα κατά της «σχολικής βίας»!
“Αυτήν την ημέρα εκπέμπουμε το μήνυμα ότι ο κόσμος μας μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος και ασφαλέστερος για τα παιδιά μας. Το Υπουργείο Παιδείας έχει θέσει ως προτεραιότητα την ευαισθητοποίηση, την ενημέρωση, την πρόληψη σε θέματα ενδοσχολικής εκφοβισμού με αφετηρία την αδιαμφισβήτητη αρχή ότι η βία δεν έχει καμία θέση στα σχολεία μας… Για να πατάξουμε τη βία στο σχολικό περιβάλλον πρέπει να μπορούμε να την προλάβουμε, καλλιεργώντας μία κουλτούρα αλληλεγγύης, σεβασμού και ανεκτικότητας προς όφελος κάθε μαθήτριας και κάθε μαθητή, κάθε αυριανού πολίτη και μέλους μιας δημοκρατικής κοινωνίας…Είμαστε εδώ για να παροτρύνουμε τους νέους να αναπτύξουν τις δεξιότητες, που απαιτούνται για την ασφαλή διαδρομή τους στον πραγματικό και στον ψηφιακό κόσμο. Δημιουργούμε την προοπτική ενός καλύτερου, δικαιότερου και ασφαλέστερου κόσμου χωρίς να καθυστερούμε ούτε λεπτό τις συντονισμένες ενέργειές μας απέναντι στην απειλή της ενδοσχολικής βίας”.
(Από το μήνυμα της Υφυπουργού Παιδείας Ζέττας Μακρή για την 6η Μαρτίου- Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού)
Το 2013 η κυβέρνηση των μνημονίων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ καθιέρωσε την 6η Μαρτίου ως ημέρα κατά της «σχολικής βίας»!
Η κυρίαρχη άποψη περί ενδο – σχολικής βίας προβάλλει ορισμένες μορφές του φαινομένου με μια ψυχολογίστικη ανάλυση περί βίαιου οικογενειακού περιβάλλοντος, ενώ και η ίδια η υφυπουργός παιδείας εστιάζει στην ενδοσχολική βία βλέποντας, έτσι, το δέντρο και χάνοντας το δάσος. Γιατί η βία είναι βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας και συνδέεται με την ανισότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επομένως αναπαράγεται και στους θεσμούς της, όπως είναι και το σχολείο..
Η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης είναι μια μορφή βίας εναντίον του κόσμου της εργασίας που σπέρνει τη φτώχεια, την ανεργία και τη μαζική εξαθλίωση. Όσο η φτώχεια , ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι διακρίσεις, η βία και η εκμετάλλευση ανθούν, τόσο θα οξύνονται τα φαινόμενα ενδοσχολικής βίας.
Στην Ελλάδα, όπου η δεκαετής οικονομική ύφεση είχε ήδη φέρει τον πληθυσμό σε δυσμενή θέση, υπολογίζεται ότι 500.000 παιδιά ζουν στο όριο της φτώχειας. Με πάνω από το 50% των φτωχών νοικοκυριών να εκφράζει δυσκολία στην έγκαιρη πληρωμή πάγιων λογαριασμών και το 1/3 να στερείται διατροφή υψηλής θρεπτικής αξίας και να αδυνατεί να ζεστάνει επαρκώς το σπίτι του το χειμώνα, ο κορονοϊός αποδεικνύεται μια ασφυκτική συνθήκη για τα παιδιά, τόσο σε επίπεδο καθημερινής διαβίωσης, όσο και ψυχολογικά. Πρόκειται στην ουσία για μορφή «κρατικής κακοποίησης των παιδιών».
Η εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και του υπουργείου παιδείας με μια σειρά μέτρα εντείνει τον ανταγωνιστικό και εξεταστικοκεντρικό χαρακτήρα του σχολείου. Διαμορφώνει ένα σχολικό περιβάλλον που υπηρετεί τη λογική των επιδόσεων, «αρένα» άγριου ανταγωνισμού, υπερφορτώνει τους μαθητές με πρόσθετο άγχος, ανασφάλεια και αρνητισμό. Η εκπαιδευτική πολιτική εκφράζει και αναπαράγει τη βία διαμορφώνοντας το σχολείο των περικοπών και της φτώχειας.
Η κυβέρνηση που εδώ και ένα χρόνο στην πανδημία απαντά με λοκ ντάουν και απαγορεύσεις, αφήνοντας το δημόσιο σύστημα υγείας και την προστασία του λαού στο έλεος, χωρίς γιατρούς, ΜΕΘ, τεστ-ιχνηλάτηση και εμβόλια, έδειξε το ίδιο σκληρό αντιλαϊκό πρόσωπο και στην παιδεία με το φιάσκο της τηλεκπαίδευσης.
Η ίδια η τηλεκπαίδευση μετατράπηκε σε μέσο ψυχολογικής κακοποίησης. Και αυτό γιατί έρευνες, όπως η πρόσφατη του ΑΠΘ, δείχνουν ότι 9 στους 10 εφήβους έχουν βιώσει αρνητικά συναισθήματα το διάστημα της τηλεκπαίδευσης. Από αυτά κυριαρχούν το άγχος (71,5%) η ψυχική εξάντληση (63%) και η αίσθηση ρουτίνας (55,3%). Από την άλλη, όσον αφορά τα μαθήματα, το 72% των μαθητών δηλώνει ότι έχει εμπεδώσει λίγο ή καθόλου την ύλη.
Η υφυπουργός Παιδείας αθωώνει το σύστημα εκμετάλλευσης και ενοχοποιεί τη νέα γενιά «που είναι βίαιη». Οι μαθητές χωρίζονται σε θύτες-δράστες.
Η υφυπουργός Παιδείας αλλάζοντας τη σημασία των λέξεων προβάλλει ως καινοτόμα μέτρα που αντιμετωπίζουν την ενδοσχολική βία το “να αναπτύξουν οι μαθητές τις δεξιότητες, που απαιτούνται για την ασφαλή διαδρομή τους στον πραγματικό και στον ψηφιακό κόσμο”
Το ίδιο το Υπουργείο απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς σαν να είναι παιδονόμοι και εισαγγελείς και αναφέρεται στην “κατασταλτική” αντιμετώπιση των σχολικών παραπτωμάτων, ενώ σε ζητήματα αντιμετώπισης συμπεριφορών o κυρίαρχος ρόλος του συλλόγου διδασκόντων υποβαθμίζεται με την ενίσχυση του ρόλου του Διευθυντή, του συμβούλου σχολικής ζωής, και του Συντονιστή του Εκπαιδευτικού Έργου.
Η υφυπουργός παιδείας την ώρα που γενικά και αόριστα κάνει λόγο για «ενδοσχολική βία» και «bullying», “ξέχασε” το κύκλωμα παιδοβιασμού της υπόθεσης Λιγνάδη, πρώην προέδρου του Εθνικού Θεάτρου διορισμένου απευθείας από την κυβέρνησή της που συγκλονίζουν την ελληνική κοινωνία.
Οι καταγγελίες για τη δράση του Λιγνάδη, επί χρόνια, σε μεγάλα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια αποκαλύπτουν το μέγεθος της αστικής υποκρισίας για την παιδεία των “αρίστων”. Το μέγεθος της σύγχρονης βαρβαρότητας αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αρκετά θύματα είναι παιδιά, κορίτσια και αγόρια ή νέοι άνθρωποι, γυναίκες και προσφυγόπουλα. Από τα στρώματα και ομάδες της κοινωνίας που είναι πιο ευάλωτα στη χειραγώγηση και την εκμετάλλευση.
