Τι κάνουμε λάθος; Πως το επιτρέπουμε σαν κοινωνία, σαν εκπαιδευτική κοινότητα, σαν ειδήμονες και διαπιστευμένοι ειδικοί, να βασανίζονται μαθητές στα σχολεία τους;
Η περίπτωση του παιδιού που αυτοκτόνησε με έχει συγκλονίσει. Περνάνε διάφορες σκόρπιες σκέψεις από το κεφάλι μου. Τι κάνουμε λάθος; Πως το επιτρέπουμε σαν κοινωνία, σαν εκπαιδευτική κοινότητα, σαν ειδήμονες και διαπιστευμένοι ειδικοί, να βασανίζονται μαθητές στα σχολεία τους;
Μαθαίνουμε το πυθαγόρειο θεώρημα στα παιδιά και κανόνες γεωμετρίας, άλγεβρας συντακτικού και νόμους της φυσικής. Μας διαφεύγει το κυριότερο. Να τα μάθουμε να αγαπούν το ένα το άλλο. Να αλληλοϋποστηρίζονται. Να υπερασπίζονται τους αδύνατους. Να βοηθούν το ένα το άλλο στις δυσκολίες. Είναι οι κανόνες της ομάδας στο ζωικό βασίλειο.
Δεν θα πω τίποτα για το χρέος της οικογένειας. Θα μιλήσω για το χρέος μας σαν εκπαιδευτικοί. Ο σωστός δάσκαλος δεν φαίνεται μόνο μέσα στην τάξη. Στον τρόπο που κάνει μάθημα. Φαίνεται στο πόσο κοντά είναι στα παιδιά στο διάλλειμα. Όταν έρχονται στο σχολείο. Όταν τα παιδιά αποχωρούν. Να διαβάζει, τις εκφράσεις τους, τα μάτια τους, την αγωνία τους, τον φόβο τους.
Ο σωστός δάσκαλος δεν σταματάει στην παράδοση της ύλης. Δεν λέει ‘’ έχει γονείς ας το μαζεψουν’’ . Είναι παρών όταν δεν είναι νομικά υποχρεωμένος να είναι, αλλά είναι ηθικά. Μια κουβέντα που θα ξεστομίσει, ένα χαμόγελο, μια γκριμάτσα του και αλλάζει την διάθεση των μαθητών του.
Δεν ξέρω τι έχει συμβεί στην περίπτωση του 14χρονου που κρεμάστηκε στο δωμάτιο του στην απόγνωση του, μην αντέχοντας άλλο την ‘’καζούρα ’’ των συμμαθητών του. Όχι παιδιά δεν είναι αθώα πειράγματα αυτή η ιστορία. Είναι βασανισμός. Είναι επαναλαμβανόμενο μαρτύριο. Ένας διαρκής εξευτελισμός ψυχής. Σωματικός και ψυχικός πόνος. Όλοι λυπήθηκαν για το παιδί εκ των υστέρων. Για πόσο; Για λίγες μέρες; Κανένα μήνα; Τα αλλά παιδιά θα δώσουν εξετάσεις θα πάνε στην επόμενη τάξη, θα πάνε στην θάλασσα, θα φλερτάρουν, θα διασκεδάσουν, θα ονειρευτούν. Και κάποια στιγμή θα ξεχάσουν. Παιδιά που παρατηρούσαν, παιδιά που συμμετείχαν….
Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να υποφέρει. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να σταματήσει η ζωή του έτσι. Και κάθε παιδί που παρατηρεί μια τέτοια κατάσταση επώδυνη για κάποιον συμμαθητή του, επιβάλλεται να το αναφέρει. Αν κάποιος μίλαγε αυτή την στιγμή το αγόρι μπορεί να ζούσε….
Στο σχολείο τα παιδιά πρέπει να είναι χαρούμενα. Νόμος απαράβατος! Εμείς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είμαστε δίπλα τους. Να μην επιτρέπουμε την παραμικρή περίπτωση σχολικού εκφοβισμού. Να δυναμώνουμε τους αδύνατους και να νουθετούμε τους δυνατούς. Να τους μιλάμε συνεχώς. Την πεντηκοστή όγδοη φορά που θα το ακούσουν, δεν μπορεί η επιμονή μας θα λειτουργήσει. Όταν ένα παιδί φτάνει στο σημείο να βάζει τέλος στην ζωή του έχουμε αποτύχει όλοι μας. Όλη η ανθρώπινη κοινωνία. Όχι άλλα άδεια θρανία στα σχολεία έτσι. Μόνο από παιδιά που αποφοιτούν….
Π
Τι κάνουμε λάθος; Πως το επιτρέπουμε σαν κοινωνία, σαν εκπαιδευτική κοινότητα, σαν ειδήμονες και διαπιστευμένοι ειδικοί, να βασανίζονται μαθητές στα σχολεία τους;
Η περίπτωση του παιδιού που αυτοκτόνησε με έχει συγκλονίσει. Περνάνε διάφορες σκόρπιες σκέψεις από το κεφάλι μου. Τι κάνουμε λάθος; Πως το επιτρέπουμε σαν κοινωνία, σαν εκπαιδευτική κοινότητα, σαν ειδήμονες και διαπιστευμένοι ειδικοί, να βασανίζονται μαθητές στα σχολεία τους;
Μαθαίνουμε το πυθαγόρειο θεώρημα στα παιδιά και κανόνες γεωμετρίας, άλγεβρας συντακτικού και νόμους της φυσικής. Μας διαφεύγει το κυριότερο. Να τα μάθουμε να αγαπούν το ένα το άλλο. Να αλληλοϋποστηρίζονται. Να υπερασπίζονται τους αδύνατους. Να βοηθούν το ένα το άλλο στις δυσκολίες. Είναι οι κανόνες της ομάδας στο ζωικό βασίλειο.
Δεν θα πω τίποτα για το χρέος της οικογένειας. Θα μιλήσω για το χρέος μας σαν εκπαιδευτικοί. Ο σωστός δάσκαλος δεν φαίνεται μόνο μέσα στην τάξη. Στον τρόπο που κάνει μάθημα. Φαίνεται στο πόσο κοντά είναι στα παιδιά στο διάλλειμα. Όταν έρχονται στο σχολείο. Όταν τα παιδιά αποχωρούν. Να διαβάζει, τις εκφράσεις τους, τα μάτια τους, την αγωνία τους, τον φόβο τους.
Ο σωστός δάσκαλος δεν σταματάει στην παράδοση της ύλης. Δεν λέει ‘’ έχει γονείς ας το μαζεψουν’’ . Είναι παρών όταν δεν είναι νομικά υποχρεωμένος να είναι, αλλά είναι ηθικά. Μια κουβέντα που θα ξεστομίσει, ένα χαμόγελο, μια γκριμάτσα του και αλλάζει την διάθεση των μαθητών του.
Δεν ξέρω τι έχει συμβεί στην περίπτωση του 14χρονου που κρεμάστηκε στο δωμάτιο του στην απόγνωση του, μην αντέχοντας άλλο την ‘’καζούρα ’’ των συμμαθητών του. Όχι παιδιά δεν είναι αθώα πειράγματα αυτή η ιστορία. Είναι βασανισμός. Είναι επαναλαμβανόμενο μαρτύριο. Ένας διαρκής εξευτελισμός ψυχής. Σωματικός και ψυχικός πόνος. Όλοι λυπήθηκαν για το παιδί εκ των υστέρων. Για πόσο; Για λίγες μέρες; Κανένα μήνα; Τα αλλά παιδιά θα δώσουν εξετάσεις θα πάνε στην επόμενη τάξη, θα πάνε στην θάλασσα, θα φλερτάρουν, θα διασκεδάσουν, θα ονειρευτούν. Και κάποια στιγμή θα ξεχάσουν. Παιδιά που παρατηρούσαν, παιδιά που συμμετείχαν….
Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να υποφέρει. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να σταματήσει η ζωή του έτσι. Και κάθε παιδί που παρατηρεί μια τέτοια κατάσταση επώδυνη για κάποιον συμμαθητή του, επιβάλλεται να το αναφέρει. Αν κάποιος μίλαγε αυτή την στιγμή το αγόρι μπορεί να ζούσε….
Στο σχολείο τα παιδιά πρέπει να είναι χαρούμενα. Νόμος απαράβατος! Εμείς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είμαστε δίπλα τους. Να μην επιτρέπουμε την παραμικρή περίπτωση σχολικού εκφοβισμού. Να δυναμώνουμε τους αδύνατους και να νουθετούμε τους δυνατούς. Να τους μιλάμε συνεχώς. Την πεντηκοστή όγδοη φορά που θα το ακούσουν, δεν μπορεί η επιμονή μας θα λειτουργήσει. Όταν ένα παιδί φτάνει στο σημείο να βάζει τέλος στην ζωή του έχουμε αποτύχει όλοι μας. Όλη η ανθρώπινη κοινωνία. Όχι άλλα άδεια θρανία στα σχολεία έτσι. Μόνο από παιδιά που αποφοιτούν….
Π
