Τώρα που η αστυνομία αποχώρησε απ’ το ΕΚΠΑ, με τις φοιτήτριες και τους φοιτητές να παραμένουν όλη τη νύχτα στον δρόμο, κοιτάζω αυτήν τη φωτογραφία του Μάριου και σκέφτομαι τα προφανή. Πως δηλαδή η αστυνομία αντιμετωπίζει τους φωτορεπόρτερ σαν εμπόδιο στη φασίζουσα δράση της, πως δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο, το ξέρουν, το απολαμβάνουν και πως με κάθε ευκαιρία γυρίζουν με ευχαρίστηση τα γκλοπ κι εναντίον τους.
Και ίσως είναι ο Σεπτέμβρης που με κρατά λίγο ακόμη στο καλοκαίρι, όμως κοιτώντας το πλάσμα αυτό νιώθω ελπίδα. Ευτυχία ότι δεν τους μοιάσαμε, ότι έχουμε ακόμη μάτια να κοιτάμε άλλα μάτια, στόμα να φωνάζουμε, να φιλάμε, να γελάμε, να τραγουδάμε, μαλλιά, μύτη, αυτιά. Έχουμε ακόμη τα πρόσωπα μας απέναντι στην απόκοσμη εικόνα τους, έχουμε το δίκιο.
Να μην αφήσουμε μόνες και μόνους τις φοιτήτριες και τους φοιτητές, η μάχη τους είναι μάχη όλης της κοινωνίας.
Ω εποχή μου θυμίζεις τον Καίσαρα κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν. Να μην μπουσουλίσουμε με τα τέσσερα, τα τροχοφόρα να μην μας προσπερνούν.