Διάδωσέ το
Τι αλαλούμ είναι αυτό, Παναγιά μου, στα σχολεία; Έχω να το ζήσω από την εποχή της αλησμόνητης Αννούλας με τα βιβλία-φωτοτυπίες.
Άλλα παιδιά έρχονται, αλλά όχι, σε κάποιες τάξεις προχωρά η ύλη σε κάποιες άλλες όχι (παρεμπιπτόντως στις Πανελλήνιες, τι θα γίνει;), παιδάκια ήρθαν μέσα σε γεμάτα λεωφορεία κάνοντας σε όλη τη διαδρομή “αψούυυυυ!”, τα κυλικεία άλλα ανοιχτά άλλα όχι (οι κυλικειάρχες κάνουν σελφ-τεστ παρεπιμπτόντως;), λείπουν καθηγητές (έτσι κι αλλιώς αλλά τώρα πιο πολύ), το υπουργείο στέλνει στην αρχή 850 μετά 5.000 (την άλλη βδομάδα ίσως, δεν βαριέσαι;), αλλού αναπροσαρμόζεται το πρόγραμμα και σχολάνε νωρίτερα, αλλού όχι γιατί τα λεωφορεία έχουν συγκεκριμένη ώρα, αλλού καλύπτουν συνάδελφοι εκ περιτροπής αλλού όχι, πολλή απλήρωτη υπερωρία, “-Τι αλαλούμ είναι αυτό, Παναγιά μου, στα σχολεία; με την ιχνηλάτηση (παίζει να κάνεις 20-30 τηλέφωνα μες στην ημέρα κι ενώ έχεις μάθημα κανονικά), “δάσκαλε, χάρισε καμιά απουσία στον μικρό, φοβάμαι για τη γιαγιά”, “παιδί μου το έκανες το τεστ;”, “δάσκαλε, έχω μεροκάματο δεν γίνεται να βγει η μικρή θετική”- “εγώ κύριέ μου γνωρίζω ότι η άλλη οικογένεια έχει κορωνοϊό και το στέλνει συνειδητά στο σχολείο, θέλω κλιμάκιο ΕΟΔΥ, όχι αυτά τα σελφ-τεστ και μέχρι τότε δεν το στέλνω!”, ο ΓΓ του Υπουργείου να μας παρακαλάει να σπάσουμε τις αναρρωτικές μας (!), κτλ κτλ, τι χάος…
Και ο μόνος λόγος που δεν υπάρχει περισσότερο μπάχαλο είναι η επαγγελματική ευσυνειδησία, η αυτοθυσία και η υπερπροσφορά των συναδέλφων…
Ουφ, να τελειώσει αυτό το μαρτύριο…
Πάνος Ντούλας από τον τοίχο του στο f/b