Από μικρoί μεγαλώνουμε με τον αστικό μύθο ότι εάν διαβάζεις πολύ, γράψεις καλά στις εξετάσεις, μπεις στο πανεπιστήμιο θα βρεις μία καλή δουλειά που θα σου δίνει αρκετά χρήματα για μία ποιοτική ζωή και θα νιώθεις πληρότητα ως άνθρωπο μέσα από την ηθική και υλική ανταμοιβή των κόπων σου .
Και τι καλύτερη δουλειά για μία γυναίκα από το επάγγελμα της δασκάλας ώστε να μπορείς να συνδυάζεις τη μητρότητα με την εργασία…
Αυτό μετά από 20 χρόνια υπηρεσίας όχι απλά απομυθοποιήθηκε αλλά ταυτόχρονα με αποδομεί επαγγελματικά και προσωπικά καθημερινά μέσα από τη ματαίωση όλων των ανεκπλήρωτων τελικά ονείρων … Θα σας απαριθμήσω λοιπόν μία σειρά ” ευχαριστώ” που έλαβα επιλέγοντας με πολύ μεγάλη αγάπη τη δουλειά αυτή…
Το πρώτο μεγάλο «ευχαριστώ» ήρθε όταν πρωτοδιορίστηκα ως επιτυχούσα στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ στα Κρέστενα. Για να αποδεχθώ αυτό το διορισμό έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου και να νοικιάζω στην επαρχία. Τα χρήματα τις νεοδιόριστης άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν καλύπτουν έξοδα συντήρησης σπιτιού με ενοίκιο, λογαριασμούς, σούπερ μάρκετ και ταυτόχρονα να βάζεις και το χέρι στην τσέπη για αναλώσιμα που χρειάζεσαι για τη δουλειά σου. Δεν φτάνει ούτε καν για το αγαπημένο σου λογοτεχνικό διάβασμα να μπορείς να προμηθευτείς τα βιβλία που θες (πολυτέλεια ). Σκέφτηκα ότι μάλλον τα πράγματα θα διορθωθούν με την πάροδο του χρόνου αφού ο μισθός θα αυξηθεί. Η περηφάνεια μου ήθελε και ζητούσε να μην χρειάζεται άλλο να συμβάλουν οι γονείς μου στη ζωή μου οικονομικά. Να δημιουργήσω και εγώ όπως κι εκείνοι, να μπορώ να τους κεράσω ένα καφέ , να τους πηγαίνω ένα θέατρο ..Να είμαι η αυτόνομη ενήλικη για την οποία «επένδυσαν» με φροντιστήρια ,σπουδές σε άλλη πόλη κλπ.
Τα «ευχαριστώ» συνεχίστηκαν αφού επέστρεψα και θέλησα να νοικοκυρευτώ που λένε. Τα έβαλα κάτω από δω κι από εκεί και ακολούθησα κι εγώ το μοτίβο: Δάνειο στεγαστικό –σπίτι- γάμος – παιδια΄. Εκεί να δεις «ευχαριστώ» που ακολούθησα τις πεπατημένες … Άρχισαν στα κανάλια να κραυγάζουν πως είμαι δημόσιος υπάλληλος και παίρνω δώρα Χριστουγέννων , Πάσχα και επίδομα το Καλοκαίρι και «βάζω» μέσα λέει τα ταμεία. Εκείνη την περίοδο εντωμεταξύ συντηρούσα την οικογένειά μου μόνο με το δικό μου μισθό. Δεν περίσσευε τίποτα για «πολυτέλειες» όπως το να πάω ένα θέατρο οικογενειακά με τα παιδιά μου και δραστηριότητες της κατηγορίας αυτής . Αυτά που πίστευα ότι ένας εργαζόμενος μπορεί να έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα ν απολαμβάνει μέσα από την εργασία του πέρα από το να επιστρέφει τα χρήματά του στο κράτος διά φόρων και λογαριασμών. Και τι έκανα με τα «δώρα ;» Λίγο πιο άνετα πλήρωνα τα Τέλη Κυκλοφορίας, έβαζα βενζίνη και πλήρωνα τα διόδια για να πάω στο χωριό μου (το έκοψα και αυτό εν τέλει ) κι έπαιρνα κάτι καλύτερο για τα βαφτιστήρια μου χωρίς να υπολογίζω τι θα κόψω από το σούπερ μάρκετ..
Προσαρμόστηκα όμως και σε αυτό και δεν σταμάτησα να χαίρομαι και να κοπιάζω για τη δουλειά μου. Αυτή η ενέργεια της σχολικής τάξης με γέμιζε χαρά και ηθική ικανοποίηση που με έκανε να μη με καταβάλλουν οι υλικές ακυρώσεις των ονείρων μου . Όμως ήρθαν άλλα «ευχαριστώ» . Τα «ευχαριστώ» που το σύστημα κατηύθυνε πολύ μεθοδικά τους γονείς να λένε για τους δασκάλους. Είμαι κάθε μέρα σε μια τάξη που μπάζει κρύο από παντού και είμαι τυχερή που δε στάζει κιόλας το ταβάνι ή δεν είμαι σε προκάτ αίθουσα με ανοιχτές οροφές. Περνάω τη μισή μέρα με τα παιδιά άλλων και προσπαθώ ταυτόχρονα να είναι ασφαλή , χαρούμενα , μαθησιακά επαρκή , να αναπτύξουν τις δυνατότητές τους , να μην αποκλειστούν παιδιά με διαφορετικότητες , να τους δείχνω το ενδιαφέρον και την αγάπη μου , να τα πάω θέατρο κι εκδρομή να δουν κάτι διαφορετικό , να γίνουν τα ίδια πρωταγωνιστές σε μια σχολική γιορτή κλπ κλπ. Και δεν έχω κανένα θέμα να το κάνω γιατί το επέλεξα συνειδητά…Πού και πού όμως έχεις και ανάγκη μια ελάχιστη αναγνώριση ηθική των κόπων σου ….το ηθικό «ευχαριστώ » της κοινωνίας; Ετικέτες «τεμπέληδες που κάθονται το καλοκαίρι» , στην πόρτα του σχολείου πολλοί να μη σε καλημερίζουν καν ή να σε χαιρετούν όταν τους δίνεις στο χέρι τους ασφαλή τα παιδιά τους , καταγγελίες γιατί προσπαθείς να βοηθήσεις στην οριοθέτηση των παιδιών και στο αξιακό σύστημα της κοινωνίας και πλέον όλο και περισσότερες εξυβρίσεις ως και σωματικές χειροδικίες σε συναδέλφους. Και να προσπαθείς μέσα στην πολυφωνία «Βάζει πολλά- δε βάζει πολλά», « Είναι αυστηρή –αφήνει περιθώρια», «Δεν κάνει καλή εφημερία» (συγγνώμη δασκάλα σπούδασα και όχι παιδοχωροφύλακας) , «δε μου ανοίξατε την πόρτα στις 8μισι», « δε με ενημερώνετε όταν με βολεύει κλπ κλπ» να μη σου αποδιοργανώσουν τον παιδαγωγικό σου ρόλο γιατί η ζημία αν υποκύψεις σε όλα αυτά θα είναι στα δικά τους παιδιά.
Και ας μην υπάρχει το «ευχαριστώ» λες και συνεχίζεις, αλλά πλέον νιώθεις στον αέρα ένα μόνιμο «κατηγορώ» και μάλιστα τη στιγμή που κάνεις καθημερινά ψυχικές και σωματικές υπερβάσεις :
-Για να δουν και να καμαρώσουν τα δικά τους παιδιά στη σχολική γιορτή που ήταν την ίδια μέρα με των δικών σου παιδιών , εσύ στάθηκες στο πλευρό των μαθητών σου.
-Για να προετοιμαστείς για να κάνεις το μάθημα πιο κατανοητό κι εύκολο , να διορθώσεις , να προσφέρεις ακόμη περισσότερα , είπες στα δικά σου παιδιά « θα έρθω μετά να βοηθήσω εσένα» και το «μετά» πολλές φορές γίνεται « ποτέ» .
-Την ώρα της τηλεκπαίδευσης τα δικά σου παιδιά δε μπορούσες να τα υποστηρίξεις ούτε τεχνικά ούτε συναισθηματικά.
-Πολλές φορές δεν έχεις κουράγιο καν να ακούσεις τη μέρα τους στο σχολείο . Κι έτσι είσαι ανάμεσα στα « κατηγορώ» ότι δεν είσαι καλός υπάλληλος και στα «κατηγορώ» των παιδιών σου « που βάζεις πιο πάνω τη δουλειά σου». Που δε πήρες άδεια να τα φροντίσεις όταν ήταν άρρωστα γιατί σκέφτηκες να μη μείνει το τμήμα χωρίς εσένα κι επιβαρύνεις το σχολείο .
Προστίθενται κι άλλα « ευχαριστώ» που απορρέουν από το σώμα και την υγεία σου. ΠΧ εργάζεσαι με διαβήτη τύπου 1 . Πολλές φορές νιώθεις ότι μπορεί να έχεις μια υπεργλυκαιμία ή υπογλυκαιμία αλλά ούτε απ’ την τάξη μπορείς να βγεις ,γιατί δεν μπορείς να αφήσεις τα παιδιά μόνα τους ,ούτε και να πεις στους μαθητές σου ότι πρέπει να διακόψεις . Ο αυτιστικός μαθητής έχει μείνει χωρίς Παράλληλη Στήριξη και εκείνη τη στιγμή στηρίζεται σε εσένα να μην αποδιαργανωθεί. Κάνεις υπομονή ως το διάλειμμα ή το λεγόμενο «κενό» να μπορέσεις να πας μια τουαλέτα . Σε ζητά κάποιος γονέας στο τηλέφωνο, ένας άλλος μαθητής δε νιώθει καλά και χρειάζεται τη βοήθειά σου, θες να κάνεις και ένα τηλ να κλείσεις μια επίσκεψη και μια ωραία δράση , σε ενημερώνει για ένα θέμα ο διευθυντής … Χτυπά το κουδούνι και δεν έχεις προλάβει να κάνεις εκείνη τη μέτρηση που ήθελες και να γευματίσεις(απαραίτητο για να είσαι καλά ρυθμισμένη ). Εφημερία ….Οι συνάδελφοί σου θέλουν να σε βοηθήσουν αλλά …δεν το ζητάς …γιατί βλέπεις τι βιώνουν εκείνη τη στιγμή κι εκείνοι. ..κι άλλη διαβητική σαν εσένα η οποία ως ειδικότητα μοιράζεται σε 5 σχολεία. Η άλλη συνάδελφος ήρθε με πυρετό και η άλλη χειρουργημένη πρόσφατα ενώ χρειαζόταν κι άλλο χρόνο ανάρρωσης. Ούτε λόγος για την αναπληρώτρια που δε δικαιούται άδεια παρόλο που νόσησε με covid και την κοπέλα τη γύρισαν πίσω άρον άρον γιατί δε δικαιούται άλλη άδεια. Κι εσύ νόσησες και το παιδί σου (και αυτό με Διαβήτη 1) αλλά η Διεύθυνση λέει θα κάνει έλεγχο αυστηρό και για τις άδειες των μονίμων ..Κι άλλο «ευχαριστώ» που επέστρεψες το συντομότερο ενώ ο βήχας σε πνίγει και πρέπει να μιλάς με μάσκα..
Κι άλλα «ευχαριστώ» από το Υπουργείο παρόλο που δυο χρόνια στήριξε ο κλάδος την Τηλεκπαίδευση με δικά του μέσα είτε απ’ το σχολείο αφήνοντας τα δικά τους παιδιά μόνα στο σπίτι χωρίς χρήση άδειας ειδικού σκοπού και τώρα απειλεί όποιον δεν κάνει τηλεκπαίδευση με χιόνια . Σε «ευχαριστεί» και η ΔΕΗ για την κατανάλωση ρεύματος.
Κι άλλα «ευχαριστώ» με την τεχνοκρατική αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού. Κι όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα; Μη αξιολογήσιμα !….Και τα «κατηγορώ» να αυξάνονται…
Κι όταν πέθανε η καλή μας συνάδελφος, η οποία από την ευσυνειδησία της αγχωνόταν να μπορεί μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που την άφηνε ανυποστήρικτη με δικά της μέσα και φιλότιμο θυσιαστικό να το στηρίζει και κηδευόταν την προηγούμενη εβδομάδα , το «ευχαριστώ» για την προσφορά της ήταν να μη μπορεί το σχολείο να κλείσει τις δύο τελευταίες διδακτικές ώρες για να μπορέσουν οι συνάδελφοί της να την αποχαιρετήσουν ..Αυτό είμαστε για εκείνους ..Αναλώσιμοι και αντικαταστήσιμοι , δείκτες αξιολόγησης ,παιδοφύλακες και φορολογούμενοι .
Δε θέλω κανένα «ευχαριστώ» για να είμαι ειλικρινής. Θέλω απλά το αυτονόητο. Θέλω να ισχύσει το άλλο μέλος της εξίσωσης που έλεγε διάβασμα + επιτυχία στις εξετάσεις = καλός μισθός και ποιότητα ζωής. Και δεν το θέλω μόνο για εμένα…Το θέλω για κάθε εργαζόμενο που είτε διάβασε είτε εξάσκησε μια τέχνη να παίρνει και τους υλικούς και τους ηθικούς πόντους που του αξίζουν και να μη ζητά «να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα» κι έτσι οι λίγοι να καρπώνονται τους κόπους των πολλών. Θέλω να κοιτάω τα παιδιά μου και τους μαθητές μου και να μην τους γαλουχώ να αποδέχονται τη σκλαβιά αυτή ως κάτι φυσιολογικό. Θέλω με αξιοπρέπεια κι εγώ και το παιδί μου να έχουμε για το Διαβήτη τους γιατρούς μας και τα αναλώσιμά μας χωρίς να νιώθουμε επαίτες κι ένοχοι που νοσήσαμε . Το ίδιο θέλω για όσους παλεύουν να διαχειριστούν μια πάθηση .
« Κυρία , να σας πω κάτι; Φέτος χαίρομαι που έρχομαι σχολείο» ..να ένα αληθινό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που θα μείνει αναξιολόγητο ….αλλά αυτή είναι κι όλη η αξία του …
