Κομμάτια τσιμέντο να ξεκολλάνε, πίνακες ηλεκτρισμού που έγιναν κάρβουνο, συνάδελφοι να αποσπούν εξαρτήματα, καλοριφέρ να μη λειτουργούν και να επιστρατεύονται σόμπες, κολώνες σχολικών κτηρίων ξεδιάντροπα να αποκαλύπτουν το σκελετό τους, σπασμένες καρέκλες, θρανία, πόρτες, παράθυρα τα συνήθη θύματα
Είχα την τύχη αυτή την εβδομάδα να συμμετέχω σε συνάντηση συναδέλφων/ συναδελφισσών, συνδικαλιστών, διευθυντών και λοιπών ταπεινών, όπως εγώ. Λέω τύχη, γιατί ευφράνθηκα από το συναδελφικό ήθος, και ιδίως από την διαρκή έγνοια για τα σχολεία μας. Είχα όμως και την ατυχία να ακούσω για τραγελαφικά προβλήματα και κυρίως τις προοπτικές που …….κλείνονται, έτσι ώστε ελάχιστα να αλλάξει η κατάσταση.
Εξαρχής μου δημιουργήθηκε η ισχυρή εντύπωση ότι παρακολουθούσα μία συνάντηση πολιτικών μηχανικών και λοιπών ειδικών μετά το τέλος ενός βομβαρδισμού. Εμείς έχουμε κληθεί, λέει, να σχεδιάσουμε την επόμενη μέρα. Εξαρχής ,επίσης, αναρωτιόμουν ποιός Πούτιν τα έχει κάνει όλα αυτά.
Ο λόγος των συμμετεχόντων έρεε χειμαρρώδης, σαν έτοιμος από καιρό, για σχολεία που σκιάζονται τις βροχές, τους αέρηδες, τον ήλιο, τη μέρα και τη νύχτα, όλα τα φυσικώς συμβαίνοντα.
Σταχυολογώ από τις σημειώσεις μου:
-προσοχή όχι απλώς σοβάδες- να ξεκολλάνε και να πέφτουν μεγαλόπρεπώς, πίνακες ηλεκτρισμού που έγιναν κάρβουνο μετά από βραχυκύκλωμα, θαύματος δεν υπήρχαν θύματα και αντίστοιχα πρωτοσέλιδα, κολώνες σχολικών κτηρίων ξεδιάντροπα να αποκαλύπτουν το σκελετό τους, μάστορες συνάδελφοι να αποσπούν εξαρτήματα από εδώ και να τα προσαρμόζουν εκεί, κάτι τέλος πάντων να λειτουργήσει, επινοώντας πατέντες, επιδιδόμενοι συχνά σε λεπτές δίκην χειρούργου επεμβάσεις, ηλεκτρολόγοι να κάνουν bypass -ήξερα το ιατρικό, τώρα έμαθα και αυτό – για να υπάρχει ρεύμα στο κτήριο για τα στοιχειώδη, καλοριφέρ να μη λειτουργούν και να επιστρατεύονται σόμπες, για να ζεστάνουν το κοκαλάκι τους τα παιδιά, διάδρομοι που γεμίζουν νερά με την πρώτη βροχή, μπορείς να κάνεις, βέβαια, ωραίο πατινάζ αρκεί να έχεις μποτάκια με φθαρμένες σόλες. Και τα λοιπά.
Σχολεία που, μετά από σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, έχει επικρατήσει ως κανόνας να κάνεις καταμέτρηση τι έχει κάνει φτερά και τι . Σπασμένες καρέκλες, θρανία, πόρτες, παράθυρα τα συνήθη θύματα. Ακολουθούν σπασμένα τηλέφωνα και σπασμένα νεύρα.
Ενώ τα όνειρα και τα οράματα έχουν σπάσει εδώ και καιρό.
Και εύκολα φαντάζομαι συναδέλφισσες και συναδέλφους – γιατί το έχω κάνει και εγώ με βαριά καρδιά όχι μία και δύο φορές – να χρησιμοποιούν όλους τους τρόπους πειθούς, επίκληση στη λογική, επίκληση στο συναίσθημα και τα λοιπά, για να καθησυχάσουν, να ενθαρρύνουν, να πείσουν εν τέλει τους μαθητές και τις μαθήτριες, που δικαίως παραπονιούνται, να υποστούν, ναι, να υποστούν μάθημα με άκρως πειθαρχημένη διάθεση σε τέτοιες συνθήκες, γιατί πρέπει να μάθουν γράμματα και έτσι έχουν τα πράγματα και κάνουμε ό,τι (;) μπορούμε.
Είναι ανάγκη να ξεβολευτούν οι κάθε λογής υπεύθυνοι και να αρχίσει να ιδρώνουν τα βουλωμένα αυτιά τους, πολύ και πολλάκις. Η Παιδεία να υψωθεί ως υπέρτατη προτεραιότητα, όχι μόνο ηθικά αλλά και οικονομικά, δηλαδή έμπρακτα. 5% τουλάχιστον του προϋπολογισμού στην Παιδεία και Υπουργός διακομματικής συναίνεσης, να στηριχτεί και να αφιερωθεί στο όραμα του χωρίς εκπτώσεις. Ό,τι λιγότερο είναι ψίχουλα και θα πρέπει να συνοδεύεται πάντα και από ένα δυνατό συγνώμη, αν αναλογιστούμε το μικρότατο ποσοστό που για χρόνια δίνεται στην Παιδεία μας.
Πηγαίνοντας παραπέρα αναρωτιέμαι και άλλα: εμείς οι εκπαιδευτικοί τι κάνουμε; Ποια είναι τα όπλα μας και πώς θα τα χρησιμοποιήσουμε πιο αποτελεσματικά; Από την άλλη……μήπως χρειαζόμαστε νέα όπλα; Μήπως αναλωνόμαστε σε διαφωνίες και διαμάχες και δεν εστιάζουμε στις συμφωνίες; Μήπως να σχεδιάσουμε νέες στρατηγικές; Να αναζητήσουμε νέες συμμαχίες;
Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων, για παράδειγμα, του 1ου ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας, στο οποίο και εργάζομαι, δημοσιοποίησε δελτίο τύπου με τίτλο “Φτάνει πια η κοροϊδία”. Σε αυτό αναδεικνύει με αιχμηρό ύφος τις ευθύνες του δήμου, του υπουργείου Παιδείας και γενικά των αρμοδίων. Επίσης, ο σύλλογος έχει αναρτήσει πανό στα κάγκελα του Σχολείου μας με το οποίο προβάλλει την κοροϊδία και τον εμπαιγμό πολλών ετών και την ανυποληψία της δημόσιας Παιδείας.
Εμείς, ως εκπαιδευτικοί μπορούμε να στηρίξουμε προσπάθειες, όπως αυτή του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, και να αναλάβουμε πρωτοβουλίες. Μπορούμε για παράδειγμα να δώσουμε το λόγο στα παιδιά – συνήθως είναι πιο δημιουργικά και έχουν παρά τις ανορθογραφίες μεγαλύτερη ευθύτητα – να γράψουν τα μηνύματά τους και να τα στείλουμε στο δημαρχείο και στο υπουργείο – και όπου αλλού χρειάζεται – υποστηρικτικά στα αιτήματά μας. Μπορούμε να αναρτήσουμε σε κάθε Σχολείο ένα πανό με τα αιτήματα που αφορούν το Σχολείο μας αλλά και γενικότερα αιτήματα που αφορούν την Παιδεία, άρα ολόκληρη την κοινωνία. Να ζητάμε συναντήσεις ενημέρωσης από τους αρμόδιους φορείς για την εξέλιξη των διαδικασιών και εργασιών (παραδείγματος χάριν για την επισκευή ή ανέγερση κτηρίων) σύμφωνα με ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα, το οποίο θα έχει κοινοποιηθεί σε όλες τις ενδιαφερόμενες και όλους τους ενδιαφερόμενους. Να οργανώνουμε συζητήσεις, να στέλνουμε επιστολές, δελτία τύπου,να μοιράζουμε φυλλάδια ενημέρωσης στην τοπική κοινωνία, να κάνουμε απόχες και απεργίες, πορείες, όχι όμως καταλήψεις και τα λοιπά.
Φτιάξτε τα Σχολεία μας
Και ζητήστε συγνώμη
Ο Βαγγέλης Δήμας είναι φιλόλογος στο 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας
