«Το αγαπημένο του Ωνάση. Από δω έπαιρνε βούτυρο για την Τζάκι για να το τρώει στο πρωινό της»
Είναι μια «σταλιά», δεν ξεπερνά, με τους δύο μικρούς του χώρους, ούτε τα δέκα τετραγωνικά. Βρίσκεται «κρυμμένο» μέσα σε ένα μικρό καντούνι, στην Πίνια, στην Παλιά Πόλη, όμως έχει καταφέρει να γλυκάνει βασιλιάδες, προέδρους χωρών, πρωθυπουργούς, αρχηγούς κομμάτων, μεγιστάνες, αλλά και όλους εκείνους τους τουρίστες, που μπορεί να μη γνωρίζουν τη μακρά ιστορία του, αλλά γνωρίζουν τις μοναδικές γεύσεις του, που τους ταξιδεύουν σε άλλες εποχές, αυτές της γιαγιάς.
Ο λόγος για ένα μικρό παραδοσιακό γαλακτοπωλείο που ξεκίνησε την ιστορία του στις αρχές του 20ου αιώνα.
«Το αγαπημένο του Ωνάση. Από δω έπαιρνε βούτυρο για την Τζάκι για να το τρώει στο πρωινό της», θα πούνε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ κάποιοι Κερκυραίοι, ενώ ο κύριος Κώστας Αλέξης, ο ιδιοκτήτης του γαλακτοπωλείου, θα πει πως «ήταν και το αγαπημένο του εθνάρχη, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και πόσων άλλων…».
«Θυμάμαι εγώ ήμουνα μικρό παιδάκι. Ο Καραμανλής ερχόταν στην Κέρκυρα, σχεδόν κάθε Πάσχα. Ο μπαμπάς ήξερε και του ετοίμαζε γιαούρτι σε πήλινο. Έτσι το ήθελε. Του ετοίμαζε αρκετά και τα έπαιρνε στο ξενοδοχείο. Αυτό γινόταν κάθε χρόνο όταν ερχόταν», θα θυμηθεί με νοσταλγία ο κ. Κ. Αλέξης, αν και όπως εξομολογείται αυτόν που δεν θα ξεχάσει ποτέ ήταν ο Ρώσος πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Μπορίς Γιέλτσιν.
«Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο ψηλός ήταν, παρότι ήμουνα πάνω στο σκαλοπάτι, αυτός ήταν ακόμη πιο ψηλός. Μου έχει μείνει αυτός ο άνθρωπος, ήταν πανύψηλος. Έφαγε ρυζόγαλο, το καταχάρηκε» θα πει ο κ. Κώστας Αλέξης.
Το μικρό παραδοσιακό φημισμένο γαλακτοπωλείο στην Κέρκυρα, ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1926.
«Στην αρχή λειτούργησε από τον παππού μου ως οπωροπωλείο, αλλά πολύ σύντομα ο πατέρας μου το έκανε γαλακτοπωλείο. Είχαμε και τότε δικά μας ζώα οπότε ήταν και η καλύτερη απόφαση», θα πει. «Ένα παραδοσιακό γαλακτοπωλείο όπως λειτουργεί και σήμερα χωρίς να αλλάξει τίποτα, ούτε τις συνταγές του», θα προσθέσει.
Τα μυστικά για το αφράτο, ξεροψημένο, με πλούσια κρέμα γαλακτομπούρεκο, τις κρέμες, το ρυζόγαλο, το σπιτικό γιαούρτι και το κατακίτρινο αγελαδινό βούτυρο, ο κ. Αλέξης δε θα τα ομολογήσει. Θα αποκαλύψει μόνο πως «ο πατέρας του έμαθε την τέχνη από κάποιο πολύ καλό μάστορα της εποχής και αυτή συνεχίζεται και σήμερα, κατά γράμμα», όπως τονίζει, βασιζόμενη πάντα στα βιολογικά προϊόντα, καθώς η οικογένεια του διατηρεί ακόμη μία μικρή μονάδα των αγελάδων και από κει παράγει το φρέσκο γάλα, βασικό υλικό των γλυκών του.
«Εκτρέφουμε περίπου 25 αγελάδες, οπότε όλα τα προϊόντα είναι δικά μας και ελεγχόμενα. Η επιχείρηση είναι οικογενειακή, αλλά έχουμε και άλλους πέντε υπάλληλους που μας βοηθάνε. Η δουλεία είναι σκληρή, αλλά και πολύ ευχάριστη» θα τονίσει ο κ. Αλέξης.
Συμπαραστάτες στον «αγώνα» του όπως λέει, είναι η γυναίκα του και οι τρεις του γιοι. Ο μικρότερος, ο 25χρονος Παναγιώτης, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του και στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων. Αυτό που τον ώθησε να το κάνει είναι πως «η παράδοση, για να συνεχίζει να υπάρχει, χρειάζεται την επιστήμη», όπως λέει.
«Η παράδοση συνάδει με την επιστημοσύνη, στο είδος του ο καθένας πρέπει να είναι κορυφαίος και να καταλαβαίνει τι κάνει» θα πει ο Παναγιώτης που αισθάνεται ιδιαίτερα χαρούμενος που ακολουθεί, για τέταρτη γενιά πλέον, το επάγγελμα του παππού του.
Το μαγαζί δεν έχει εκσυγχρονιστεί, παρά το πέρασμα των χρόνων, κρατά την ταυτότητα του, όπως πριν από σχεδόν 100 χρόνια.
Δυο τρία μικρά σιδερένια τραπεζάκια έξω και αλλά τόσα στη μικρή αίθουσα. Ο χώρος μοσχομυρίζει κανέλλα και γλυκιές ευωδίες.
Το μικρό γαλακτοπωλείο της Κέρκυρας φιλοξενήθηκε σε αφιερώματα πολιτισμού, σε πολλούς τηλεοπτικούς σταθμούς της Ευρώπης, αλλά και της Ασίας.
Στους τοίχους του είναι «καρφιτσωμένες» οι αναμνήσεις, τα μεγάλα ρεπορτάζ από περιοδικά παγκόσμιας φήμης, φωτογραφίες από προέδρους χωρών, πρωθυπουργούς, υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων, διάσημους καλλιτέχνες. ‘Όλοι χαρούμενοι. Απλά γεύτηκαν ό,τι πιο αγνό, ό,τι πιο ξεχωριστό, που τους ξύπνησε τις δικές τους αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια και τους «γλύκανε» τη διάθεση.
