Η υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα στο Δοκό (1989 – 1992) καταγράφηκε ως η πρώτη συστηματική έρευνα αρχαίου ναυαγίου στην Ελλάδα, με τη χρησιμοποίηση μάλιστα των πλέον σύγχρονων για την εποχή τεχνολογικών μεθόδων. Το ενάλιο εύρημα του Δοκού αποτελεί πολυτιμότατη απτή μαρτυρία για τη ναυσιπλοΐα, το θαλάσσιο ανταλλακτικό εμπόριο, το τεχνολογικό επίπεδο και την οικονομία στο Αιγαίο κατά τους ύστερους χρόνους της 3ης χιλιετίας π.Χ.
Πόσοι γνωρίζετε αλήθεια το ελληνικό νησί Δοκό; Μάλλον ελάχιστοι, για να μην πούμε κανείς. Η Δοκός, βρίσκεται ανάμεσα στην Ύδρα και την Ερμιόνη στον Αργολικό κόλπο, ωστόσο οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε ιδέα για την ύπαρξή του.
Για το ότι δεν το γνωρίζουμε στις μέρες μας, δεν είναι εξ ολοκλήρου αμάρτημα δικό μας, καθώς το νησί είναι ακατοίκητο και διαθέτει ελάχιστες πηγές νερού.
Θα ρωτήσει τώρα κάποιος και εύλογα, γιατί θα έπρεπε να το γνωρίζουμε, λοιπόν; Για δύο λόγους είναι η απάντηση:
Στο παρελθόν, όταν ονομαζόταν Απεροπία (τη Βυζαντινή περίοδο ονομάστηκε Δοκός) είχε μεγάλη στρατηγική σημασία.
Στον βυθό του βρίσκεται το αρχαιότερο ναυάγιο του κόσμου.
Τα πρώτα σημάδια κατοίκησής του αναφέρονται στην εποχή του χαλκού, δηλαδή πριν από 6000 χρόνια. Παρά τη μεγάλη του ιστορία όμως και την ισχυρή-στρατηγική θέση, το νησί είναι άγονο, ακατοίκητο και διαθέτει ελάχιστες πηγές νερού, γι αυτό και δεν κατοικείται και δεν είναι ως εκ τούτου γνωστό.
Τον Αύγουστο του 1975 ο Peter Throckmorton, πρωτοπόρος ερευνητής των βυθών, εντόπισε μια μεγάλη συγκέντρωση σπασμένης κεραμικής μάζας στο βυθό της Δοκού. Του εξήρε το ενδιαφέρον και επέστρεψε με τον αρχαιολόγο Γιώργο Παπαθανασόπουλο ώστε να χρονολογήσουν τα ευρήματα που είχε ανακαλύψει.
Τα κεραμικά ανήκαν στην περίοδο της πρωτοελλαδικής εποχής και οι δύο άντρες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για το αρχαιότερο ναυάγιο του κόσμου, χρονολογημένο στα 2200 π.Χ.
Η υποβρύχια ανασκαφική έρευνα κράτησε 4 ολόκληρα χρόνια λόγω της σπανιότητας αλλά και της σημασίας των ευρημάτων. Έφερε μάλιστα στην επιφάνεια δύο λίθινες άγκυρες, μεγάλες ποσότητες κεραμικής όπως λυχνάρια, μαγειρικά σκεύη καθώς και πλήθος λίθινων εργαλείων, όπως μυλόπετρες, τριπτήρες από τον Σαρωνικό και λεπίδες οψιανού από τη Μήλο.
Το πρωτοελλαδικό πλοίο ναυάγησε στον Όρμο Σκίντου. Ο καπετάνιος γνώριζε ότι εκεί υπήρχε οικισμός και ότι ο όρμος θα του προσέφερε καταφύγιο, ωστόσο τον έπιασε τρικυμία και πάνω στην προσπάθεια να στρίψει μέσα στον όρμο, προσέκρουσε και βούλιαξε σε μικρή απόσταση από τη νότια βραχώδη ακτή του Ακρωτηρίου Κομμένη.
Σήμερα, αράζουν προσωρινά σκάφη για βουτιές στα διαυγή πεντακάθαρα νερά του.
