Σαν να ακούμε τη σκέψη των κυβερνητικών στελεχών «εδώ θαλασσοπνίγονταν μέρες στο Αιγαίο, μια ώρα δρόμος με το λεωφορείο τί τους κοστίζει, σιγά το πράμα»…
Πόσοι ξεριζωμοί χωράνε σε μια ανθρώπινη ζωή;
Απ’ ότι φαίνεται αμέτρητοι.
Τα σχολεία του κέντρου της Αθήνας μετρούν από την περασμένη βδομάδα δεκάδες απουσίες προσφυγόπουλων, μετά την απόφαση της κυβέρνησης και της δημαρχίας Μπακογιάννη να κλείσει οριστικά μέχρι το τέλος Μάη το camp του Ελαιώνα και να μετακινήσει τις οικογένειες των προσφύγων στην δομή του Σχιστού, μακριά από τον αστικό ιστό. Η «διπλή ανάπλαση» του Βοτανικού δεν χωρά καθυστερήσεις.
Ο χώρος έχει αξία μόνο όταν φέρνει κέρδος. Γιατί τα λίγα τετραγωνικά του κοντέινερ που στεγάζουν μια οικογένεια προσφύγων είναι βάρος. Όμως τα τετραγωνικά ενός γηπέδου ή των έργων βιτρίνας γύρω από αυτό φουσκώνουν τσέπες. Τόσο απλά. Τα φαραωνικά έργα πάντα χτίζονται με δάκρυα και αίμα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
«Απόψε γράφτηκε ιστορία. Πιστέψαμε στη Διπλή Ανάπλαση. Τόσο πολύ που για να γίνει πραγματικότητα κάναμε όσα μπορούσαμε και ακόμα περισσότερα», δήλωσε ο Μπακογιάννης πριν μερικές μέρες.
Αλήθεια λέει. Δεν θα μιλήσουμε εδώ για τις συνέπειες της «ανάπλασής» στην περιοχή του Βοτανικού και όχι μόνο. Θα μιλήσουμε για την πλευρά την πιο αθέατη, αυτή που δεν χωρά στις ειδήσεις και στα δελτία τύπου στα οποία ο Μπακογιάννης δηλώνει με σιγουριά ότι «θα είναι στον πρώτο αγώνα στο γήπεδο του Βοτανικού ως δήμαρχος το 2026».
Είναι αυτή του προσφυγόπουλου μαθητή του δημοτικού που δείχνει στη δασκάλα του στο viber το νέο του «σπίτι» στο Σχιστό, και που της λέει «καλά είναι εδώ, αλλά θέλω να ξανάρθω στο σχολείο μας».
Στο σχολείο «μας». Αυτό που με τόσο κόπο και αγώνες κατάφεραν οι εκπαιδευτικοί να δώσουν την αίσθηση του «ανήκειν» στα παιδιά του πολέμου και της στέρησης, ότι επιτέλους κάπου και αυτά βρήκαν χώρο να ακουμπήσουν, να αγκαλιάσουν, να μιλήσουν, να μάθουν, να μοιραστούν, να ξεκουραστούν.
Είναι αυτή του προσφυγόπουλου μαθητή του γυμνασίου που πήρε σήμερα το αστικό λεωφορείο, μια ώρα μακριά, για να ξανάρθει στο σχολείο που κατάφερε μετά από δυο χρόνια πανδημίας να βρει έναν στοιχειώδη ρυθμό, αυτόν που πρέπει να έχουν τα παιδιά της ηλικίας του. Σαν να ακούμε τη σκέψη των κυβερνητικών στελεχών «εδώ θαλασσοπνίγονταν μέρες στο Αιγαίο, μια ώρα δρόμος με το λεωφορείο τί τους κοστίζει, σιγά το πράμα»….
Είναι αυτή των παιδιών που έχουν απομείνει και αγκαλιάζουν σφιχτά τους δασκάλους και τις δασκάλες τους – το συνηθίζουν αυτό τα προσφυγόπουλα – και που ρωτάνε αν εκεί που θα πάνε θα μπορούν να έρχονται να τους βλέπουν.
Είναι αυτή των γονιών τους που λένε ότι δεν θα δεχθούν τίποτε άλλο παρεκτός να συνεχίσουν τα παιδιά τους να φοιτούν στα σχολεία που ήδη βρίσκονται. Όποιος νομίζει ότι δεν έχουν αξιοπρέπεια, είναι πολύ γελασμένος.
Γιατί θυμούνται και θυμόμαστε και μεις – πώς να το ξεχάσεις άλλωστε – ότι όταν ήρθαν για πρώτη φορά στη χώρα μας και διεκδικούσαμε το δικαίωμά τους στο σχολειό, ορθώσαμε ανάστημα απέναντι στις ρατσιστικές κυβερνητικές πολιτικές που ήθελαν τα παιδιά χώρια, το απόγευμα, σε γκέτο, και απέναντι στις ρατσιστικές φωνές εκείνων που ούτε καν αυτό δεν μπορούσε η «εθνική» τους «καθαρότητα» να δεχθεί.
Γιατί θυμόμαστε τον αγώνα μας για εκπαιδευτικούς και τάξεις υποδοχής για να μπορέσουν να μπουν στο ρυθμό μιας όσο γίνεται κάτω από αυτές τις συνθήκες «κανονικής» ζωής.
Γιατί ξέρουμε ότι είναι ένας αγώνας που συνεχίζεται μέχρι σε τελική ανάλυση να σταματήσει ο ξεριζωμός, να μπορεί κάθε άνθρωπος να έχει τόπο να σταθεί, αυτόν που γεννήθηκε, αυτόν που επιλέγει, χωρίς να σκέφτεται αν το επόμενο πρωί θα βρεθεί ξανά κυνηγημένος. Είτε από τις βόμβες του πολέμου είτε από τις μπουλντόζες του Μπακογιάννη και των συμφερόντων που υπηρετεί.
Πηγή: selidodeiktis.edu.gr
