«Το μάρμαρο θα το πληρώσουμε εμείς, παιδιά, γονείς εκπαιδευτικοί, για να δείξουμε ότι δεν είμαστε επαίτες της κρατικής βοήθειας» – Γράφει ο Βαγγέλης Δήμας
υλικό που διαχρονικά έχει συνδεθεί με την πολυτέλεια και την υψηλή αισθητική, αλλά σπάνε πρωτίστως ταπεινές καρέκλες και ταπεινά θρανία – “αναμενόμενες απώλειες” θα σπεύσουν να το προσυπογράψουν πολλοί/ές, μαθητές/τριες, γονείς, εκπαιδευτικοί – κάποιος/α στο τέλος πρέπει να πληρώσει το μάρμαρο.
Ανεξαρτήτως εάν κάποιος/α υποστηρίζει τις καταλήψεις ως μέσο διεκδίκησης αιτημάτων (εγώ θεωρώ ότι υπάρχουν άλλοι τρόποι, επιστολές, αποχή, πανό με τα εκάστοτε αιτήματα συνεχώς αναρτημένα στο σχολείο διαφημίζοντας την αδιαφορία των αρμοδίων, πορείες και τα λοιπά. Επίσης, υποστηρίζω την κατάληψη μόνο σε καιρούς τυραννικούς ή στην ακρότατη περίπτωση που ο σχολικός χώρος έχει μετατραπεί από τους εκπαιδευτικούς σε άντρο ακολασίας και κακοποίησης μαθητριών/τών) και ανεξαρτήτως εάν θεωρεί δίκαια τα αιτήματα που προβάλλουν τα παιδιά (εγώ στα περισσότερα συνήθως συμφωνώ), χρειάζεται άμεσα να αποκατασταθούν οι ζημιές και οι φθορές και το σχολείο να επαναλειτουργήσει όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά.
Ποιος όμως οφείλει να πληρώσει το μάρμαρο, τις εργασίες και τα υλικά της αποκατάστασης; Η καθιερωμένη λύση – πηγή, δίκην κέρατος Αμαλθείας, που γενικώς βολεύει, είναι η σχολική επιτροπή του δήμου, αντλώντας χρήματα από αυτά ( που έτσι κι αλλιώς πόρρω απέχουν να θεωρηθούν “πακτωλός”) που προορίζονται να διατεθούν για το συγκεκριμένο σχολείο. Παρότι θεωρώ το υπουργείο, και γενικότερα την Πολιτεία, αυτούς που έχουν αδιαμφισβήτητα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, αφού αφειδώς παράγουν αφορμές για καταλήψεις με τις αστοχίες, τις ελλείψεις, τις παλινωδίες τους και γενικώς κρατούν μία στάση συγκαλυμμένης με αριθμητικές τεκμηριώσεις (παραδείγματος χάριν το τωρινό υπουργείο: προσλάβαμε τόσους εκπαιδευτικούς, μοιράσαμε τόσα παγουρίνο, τόσα vouchers για τεχνολογικό εξοπλισμό και τα λοιπά) αδιαφορίας, υποστηρίζω με επιμονή ότι τις ζημιές αποκατάστασης πρέπει να τις πληρώσουν τα παιδιά και αυτοί/ές που έχουν την εποπτεία τους, δηλαδή οι γονείς και οι κηδεμόνες. Πιστεύω, επίσης, ότι δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι εκπαιδευτικοί (άρα να καταθέσουν και αυτοί τον οβολό που τους αναλογεί), εφόσον δεν έχουν ασκήσει την απαιτούμενη πίεση να ανοίξει άμεσα το σχολείο και, αφού έχουν και αυτοί τις ευθύνες τους για την χαμηλή στάθμη της Παιδείας μας. κάτω από τις πολιτικές διεκδικήσεις της επιφάνειας κρύβει την ανάγκη των παιδιών για αναγνώριση, για ανάδειξη, για αντίδραση, για εκτόνωση. Τα παιδιά αποζητάνε την ελευθερία, θέλουν να ξεσκάσουν, να παίξουν, να ερωτευτούν, να ονειρευτούν. Τα ζητάνε ενίοτε με τέτοια λαχτάρα, αλλά τα πραγματώνουν και με τέτοια βάναυση ανωριμότητα που είναι ξεκάθαρο ότι και οι εκπαιδευτικοί έχουν τις ευθύνες τους, αφού έχουν αποδειχθεί ελλιπείς στο λειτούργημά τους.
Το ποσό αυτό μπορεί να διαφοροποιείται – είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω – ανάλογα με τις ζημιές/ φθορές που έκανε ο κάθε μαθητής/τρια, αλλά και τη συμμετοχή του/της στην καθαριότητα, τις προσπάθειες του/της να προλάβει φθορές και εν γένει να περιφρουρήσει το χώρο. Επίσης, να ενθαρρύνονται τα παιδιά να αναλάβουν πρωτοβουλία, πώς δηλαδή με δίκαιο τρόπο να κατανεμηθούν τα οικονομικά βάρη της αποκατάστασης του χώρου και στη συνέχεια να καταθέσουν τις προτάσεις τους στους μεγάλους, εκπαιδευτικούς και γονείς. Την τελική απόφαση όμως θα τη λάβει ο σύλλογος διδασκουσών και διδασκόντων σε συνεργασία με το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του σχολείου.
Αν τα σπασμένα μάρμαρα τα πληρώσουν εν τέλει άλλοι, η σχολική επιτροπή εν προκειμένω, πρώτα-πρώτα επιβεβαιώνεται και διδάσκεται το μήνυμα της ατιμωρησίας που γενικώς στην Ελλάδα έχει γίνει άθλημα – βλέπε παραδείγματος χάρη οδικό δίκτυο (πρώτη αιτία θανάτου παγκοσμίως για τις ηλικίες 5 έως 29 είναι οι τροχαίες συγκρούσεις και όχι ο κορονοϊός). Ταυτόχρονα αποτελεί μία έμμεση αλλά ισχυρή προτροπή να ξαναδούμε λίαν συντόμως το έργο της κατάληψης με τις “αναμενόμενες φθορές” που την επόμενη φορά μπορεί να είναι ακόμη περισσότερες. Δεύτερον απαξιώνεται το σχολείο ως δημόσιος χώρος, όχι μόνο στην υλική του υπόσταση αλλά κυρίως στην ψυχοπνευματική του διάσταση. Και στην κοινωνικοπολιτική του: το σχολείο μπορεί να αμβλύνει την κοινωνική ανισότητα, ανισορροπία και εν γένει αδικία.
Κλείνοντας: το μάρμαρο θα το πληρώσουμε εμείς, παιδιά, γονείς εκπαιδευτικοί, για να δείξουμε ότι δεν είμαστε επαίτες της κρατικής βοήθειας, αλλά αναλαμβάνουμε το βάρος της ευθύνης μας και για τις πράξεις μας και για τις παραλείψεις μας. Τη συνδρομή της Πολιτείας θα συνεχίσουμε με σθένος να την διεκδικούμε σε αυτά για τα οποία είναι υπεύθυνη ( για παράδειγμα: 2,3% του προϋπολογισμού μόνο για την Παιδεία ……. καλά είμαστε σοβαροί; ).
* Βαγγέλης Δήμας, Φιλόλογος, 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας
